Allereerst nogmaals dank voor een hele bijzondere dag!!

Het is al eventjes terug, maar hierbij heb ik nog een verhaaltje geschreven over onze dag/ervaring met Stichting Ambulance Wens:

Al een tijd was hij ziek, maar ineens ging hij toch hard achteruit. Hij wilde niet meer, hij kon niet meer. En ineens was daar het besluit om naar het hospice te gaan. En daar vielen we in een warm bad! We zagen onze paps weer een beetje opleven, genieten van alle mensen om zich heen. Alleen zo ontzettend jammer dat hij het familieweekend zou moeten missen, want dat was precies dat aankomende weekend. 'Maar wacht! Misschien kan stichting ambulance wens wel iets betekenen voor jullie?' En de vrijwilligster kwam aangevlogen met informatie over de stichting. Was dit een goed idee, zou hij dit nog volhouden? Laten we het hem zelf vragen...

En zo geschiedde, op woensdag een telefoontje naar de stichting, even een aanvraaglijstje invullen en het was al rond, op zaterdag 19 augustus kon hij toch deel nemen aan het familieweekend! Tegen niemand wat zeggen, wat zullen ze verrast zijn met zijn allen! Op zaterdagochtend aangekomen bij het hospice stond de ambulance al klaar. Twee hele lieve, zorgzame vrijwilligers waren al helemaal ready to go en daar gingen we op pad! Eerst was het idee om al op de lunch locatie aanwezig te zijn voordat iedereen aankwam, maar wat een pech, z'n bril ging kapot en dus: een omweg langs de opticiën, geen probleem! En zodoende zat de familie al bij elkaar aan de lunchtafel toen wij arriveerden.

En wat een aankomst was het! Eerst waren er de verbaasde gezichten, maar al snel kwam er het applaus! Met de nodige tranen en knuffels bij de familie, maar bij jou pap, 1 grote lach! Wat genoot je er van om je broers, (schoon)zussen en zwagers zo verrast te hebben én om zo in het middelpunt te staan!

Na de lunch nog een 'fotoshootje' met iedereen, waarna we mee gingen naar de kade. Want daar gingen ze met de boot verder. En zoals je familie zegt; zij zwaaiden jou niet uit pap, jij zwaaide hen uit! Wat een prachtig symbolisch afscheid was dat!

En nu dachten wij, het zit er op... dit was het! Maar nee! "Wil je nog ergens naartoe?" vroegen de vrijwilligers van de ambulance? En even moest je denken pap, maar al snel: "zullen we nog even naar Hoek van Holland rijden, een drankje doen daar?" En zo geschiedde! Deze bijzondere dag konden we hierdoor op deze speciale manier afsluiten, met elkaar, papa, z'n dochters en schoonzoon op het terrasje in de Hoek.

We kunnen met woorden niet omschrijven hoe speciaal en bijzonder deze dag voor ons, maar zeker voor onze vader was! Hij heeft genoten, dit konden we aan alles zien! Hij heeft volgehouden speciaal voor deze dag en is uiteindelijk rustig ingeslapen, twee dagen later op 21 augustus.

Wij willen iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt, maar zeker onze vrijwilligers van die dag, heel erg bedanken!!! Namens onze vader Kees, namens zijn dochters, namens zijn broers en zussen, zijn zwagers en schoonzussen! Heel erg bedankt en we hopen dat jullie nog velen zulke mooie, speciale dagen mogen bezorgen!