Bij mijn broer werd in juni vorig jaar vastgesteld dat er bij hem sprake was van een agressieve hersentumor, en de levensverwachting was 14 maanden. De tumor zorgde / zorgt vooral voor een chronische vermoeidheid die steeds heftiger wordt, waardoor hij veel op bed ligt. En als hij niet slaapt is er dus veel tijd om over allerhande zaken na te denken. Een van de gedachten die in hem opkwam was de mooie herinnering die hij had aan de overnachtingen – samen met zijn vrouw – op hun zeiljacht in de grote jachthaven in Bruinisse. Het liefst lagen zij dan aan de laatste steiger; steiger P. Vanwaar zij een vrij uitzicht hadden over het nog niet in gebruik zijnde deel van de jachthaven, en waar een zeilschool gevestigd was, die op zondagochtend aan de jongsten zeilertjes les gaf. Zijn herinnering en de wens om nog één keer op dat plekje te zijn waar hij en zijn vrouw een ultiem geluksgevoel, en gevoel van vrijheid hadden beleefd, resulteerde er in dat ik besloot om hen er nog een keer naar toe te rijden, en met hem in de rolstoel over de kade zou gaan rijden. Maar …….. op de dag dat het zou gebeuren was zijn energieniveau zo laag, dat hij niet eens de kracht had om uit bed te komen. Toch was er de wil om daar nog een keer naar toe te gaan, en besloten werd om een paar dagen te wachten, en het dan nog eens te proberen. Thuis aangekomen realiseerde ik mij, dat zijn situatie inmiddels al zo verslechterd was, dat – ook al zou hij nog een keer een goede dag hebben – er een goede kans bestond dat hij zijn energie waarschijnlijk al verbruikt zou hebben met het opstaan, aankleden en met de rit van een uur naar Bruinisse. De vraag was dus, of hij nog wel zou kunnen genieten van die mooie herinnering, als wij daar zouden zijn. Dit alles overwegend gaf mijn vrouw het advies om eens contact op te nemen met Stichting Ambulancewens. Immers dan zou hij tijdens de rit rustig op een brancard kunnen liggen, en zou hij op de brancard over de kade gereden kunnen worden. Behalve dat dit een goed advies was, was het een openbaring hoe “hulp” kan werken. Niets geen stroperig gebeuren, of per telefoon de melding krijgen dat de wachttijd langer is dan gebruikelijk. Zowel de overheid als ook veel commerciële instellingen zouden een voorbeeld kunnen nemen aan Stichting Ambulancewens. Na het kiezen van het telefoonnummer, was er direct contact en kreeg ik het advies om het inschrijfformulier, dat op de website staat, even in te vullen. Een formulier dat geen drempels opwerpt vanwege moeilijke vragen of andere formaliteiten. Het is voor iedereen makkelijk in te vullen. Na het formulier verzonden te hebben, belde binnen een half uur de dame die ik eerder aan de lijn had gehad, omdat ze toch nog een paar aanvullende vragen had. En daarna was alles geregeld. Bijna onwerkelijk zo soepel als dat verliep. Over het verloop van de dag zelf kunnen ook alleen maar positieve opmerkingen gemaakt worden: De ambulance met 2 vrijwilligers kwam precies op de afgesproken tijd. En het materiaal waar men over beschikt is perfect. Er is beslist geen sprake van 2 e -hands of afgedankt ziekenhuismateriaal, maar juist van professionaliteit en hoge kwaliteit om het de patiënt zo comfortabel mogelijk te maken. De organisatie had zelf al contact opgenomen met de jachthaven, zodat de slagboom open ging zodra de ambulance zich had gemeld. Nadat de brancard naar de P-steiger was gereden, en er daar even herinneringen waren opgehaald, werd de brancard op het terras nabij de ingang van de haven gezet, zodat mijn broer nog even kon genieten van de in- en uitvarende schepen. Na de lunch gaf hij aan nog een keer naar de P-steiger te willen; hetgeen voor de 2 ambulance-vrijwilligers geen enkel probleem was. Daarna werd rit naar huis weer ingezet. Behalve dat wij dankbaar zijn voor de hulp van deze vrijwilligersorganisatie, zijn wij onder de indruk van de professionaliteit waarmee “de wens” wordt uitgevoerd, als ook van de souplesse waarmee een wens wordt ingewilligd.

Wij zijn Stichting Ambulancewens enorm dankbaar.

Familie Brasken