Peter uit Leiden heeft, samen met zijn vrouw Elly, nog een keer zijn broer Antoon en schoonzus Ans in Limoux (Zuid-Frankrijk) kunnen bezoeken. Zij onderhouden intensief contact, maar door (medische) omstandigheden en corona was elkaar bezoeken al jaren niet gelukt. Voor dit jaar stond de reis richting Frankrijk op de planning tot Peter immobiel werd en terminaal ziek bleek. Stichting Ambulance Wens maakte het bezoek toch mogelijk. Van 25 t/m 28 augustus waren zij op reis. Elly vertelt over deze bijzondere ervaring:

In het weekend van 12 augustus waren onze zoon Erwin en onze schoondochter Nicolien in Arcen. Daar zagen ze bij de kasteeltuinen een ambulance van Stichting Ambulance Wens staan. Dat was het moment waarop Nicolien tegen Erwin zei: “Nu weet ik het voor Peters verjaardag! Hij heeft geen wensen, maar we weten wel dat hij nog graag zijn broer Antoon in Frankrijk wil zien. Dus gaan we proberen om die wens te vervullen.” Wel met in hun achterhoofd dat dit misschien heel veel gevraagd is, maar nee heb je en ja kun je krijgen. Na overleg met onze dochter en schoonzoon dienden ze zo snel mogelijk via de website de wens in: is het mogelijk dat Peter zijn broer die ook gezondheidsklachten heeft, kan bezoeken? En ja, het onmogelijke werd mogelijk gemaakt. Binnen een uur is er al een toezegging en uiteindelijk is binnen een week alles geregeld. Alleen moest Peter zelf nog toestemming geven. Twee dagen na de aanvraag, op zaterdag 19 augustus, komen de kinderen met deze verrassing bij ons. Op dat moment ben je overdonderd en slaat de twijfel toe, maar met het idee dat je eindelijk na 9 jaar je broer en schoonzuster weer in de armen kan sluiten wordt het toch ja!

Op vrijdag 25 augustus is het zover. Voor de deur staat de ambulance met 2 chauffeurs en 1 verpleegkundige met in haar handen het knuffelbeertje Mario, de mascotte van de stichting. Na de hartelijke kennismaking met ons en de kinderen gaat het grote avontuur beginnen. We hebben er alle vertrouwen in en om 9.30 uur rijden we weg. De kinderen en buren laten we zwaaiend en met gemengde gevoelens achter. Eenmaal op pad ligt Peter ontspannen op de brancard en ik zit ernaast. Marianne zit ook bij ons achterin en al gezellig kletsend rijden we richting Frankrijk. De lange rit verloopt voorspoedig met onderweg de nodige stops om te wisselen van chauffeur, te tanken en te eten. Steeds weer ervaren we de lieve aandacht en zorg die we van Marianne, Ronald en Hans krijgen. De 3 kanjers doen er alles aan om het ons naar de zin te maken.

Om 23.45 uur is het zover, we zijn op de plaats van bestemming. Eindelijk, Peter en Antoon kunnen elkaar de langverwachte knuffel geven. Een emotioneel weerzien voor ons allemaal. Wij verblijven bij Antoon en Ans en de vrijwilligers slapen in een hotel. We spreken af dat de ze de volgende dag naar Antoon komen en dat we dan beslissen wat we gaan doen.

De volgende ochtend na de koffie willen we wel wat eten in de woonplaats van Antoon en Ans. We besluiten naar het centrum van Limoux te rijden voor een gezamenlijke lunch. Dit is ook weer zo een mooie ervaring dat je in Peters situatie zomaar op een terras met je broer in Zuid-Frankrijk kan zitten. Iets wat er door omstandigheden al die tijd niet van was gekomen en waar je nu alleen nog maar van kon dromen. Voldaan rijden we weer terug naar Antoons huis. Voor de zondag maken we geen plannen en doen we rustig aan. We genieten van de laatste dag dat we bij elkaar zijn.

Maandag 28 augustus om 7.00 uur rijden we na een emotioneel afscheid terug naar huis. De laatste keer over de Franse wegen en dan net als vroeger de bekende file bij Parijs meemaken. Het zorgt ervoor dat we later dan gepland in Nederland zijn. Om 23.15 uur zijn we weer thuis in Leiden. We worden feestelijk ontvangen door de kinderen die heel blij zijn dat alles goed is gegaan, maar vooral ook blij omdat ze aan ons zien hoe we hebben genoten van het in vervulling gaan van Peters wens. We nemen afscheid van Marianne, Ronald en Hans met een persoonlijk presentje en een mooie donatie voor de stichting. Alhoewel deze bijzondere ervaring onbetaalbaar is, hopen we dat de stichting zo nog meer mensen een mooie laatste wens kan bieden.

Uiteraard bedanken wij Stichting Ambulancewens die dit bijzondere bezoek mogelijk heeft gemaakt, maar bovenal willen we Marianne, Ronald en Hans bedanken voor hun belangeloze en energieke inzet. Jullie zijn fantastisch! Jullie hebben gezorgd voor onvergetelijke herinneringen die ons door een moeilijke tijd heen zullen helpen.

Bedankt! Lieve groet,

Peter & Elly Erwin & Nicolien,

Nancy & Marco