"Roland ik ... ", Ik verzette mijn stoel dichter naar Joop, opdat ik hem beter kon verstaan. "Roland, ik zou graag nog eens naar Dejavu gaan om karaoke te zingen". "Oh, ik zal het proberen te regelen" zei ik. Eerst contact opgenomen met het karaoke café Dejavu. "Deze zondag over 2 en over twee weken is er karaoke" kreeg ik te horen. Online heb ik een formulier van de wens ambulance ingevuld, met deze twee data, hopende dat hij deze zondag opgehaald zou kunnen worden. Ik werd terug gebeld, helaas waren ze voor de komende zondag vol geboekt, het zou dus zondag over twee weken worden. Ik was daar niet gerust op. Haalt mijn oom dat wel? Inge een van de koorleden waar Joop ook regelmatig zong, kwam met het volgende idee, waarom niet naar het kunstenaars atelier Miaw, ook daar was mijn oom regelmatig te vinden bij de jam sessies. Daar kon Joop elke dag terecht. Gelijk de wensambulance weer terug gebeld met dit nieuwe voorstel. Joop kon de volgende maandag worden opgehaald!

Maandag om een uur of vier was ik bij Joop in de hospice, en terwijl wij samen karaoke zongen, kwamen de ambulance broeder en zuster binnen, een half uur te vroeg. Ze maakte kennis met Joop. "We gaan even wat koffie drinken en komen dan bij je!".

Om vijf uur werd Joop zorgvuldig en met veel aandacht van zijn bed op de brancard gelegd. En daar gingen we dan, naar Miaw. We kwamen daar wat later aan dan gepland, ik was namelijk mijn mobiel vergeten en moest terug rennen naar de hospice om het op te halen, en de ambulance moest veel omwegen nemen.

Men stond buiten al te wachten, ik zag mijn zus May en Astrid mijn danspartner en enkele vrienden van Joop al staan. Toen de brancard naar binnen werd gereden, barste er een concert los, twee gitaristen en een dwarsfluitist speelde speciaal voor Joop. Zo ongelofelijk mooi, dat de tranen opwelden mijn ogen. Er werd een lied aangeheven, geschreven speciaal voor Joop. Tineke Arbacht maakte mooie foto's van deze prachtige bijeenkomst.

Het was een fantastische en ontroerende avond die Joop en ik niet licht zullen vergeten. De ambulance broeder en zuster zaten geduldig en bescheiden achter Joop, zodat ze een oogje op hem konden houden. Af en toe gaf de ambulance zuster Joop wat te drinken. Pas rond 21.00, toen iedereen huiswaarts ging, vroeg de ambulance zuster of het nu ook tijd was om Joop terug te brengen naar de Hospice.

Ongelofelijk blij en ontroerd dat de wens ambulance dit voor Joop heeft willen doen en ook nog het geduld hadden om rustig te wachten tot aan het eind van Joops Miaw feest!

Dank uit de grond van mijn hart broeder en zuster van de stichting Ambulance Wens! Roland Parijs