Lieve vrijwilligers van de Ambulancewens:

U Heeft mij gevraagd een verhaal te schrijven over het inwilligen van mijn moeders laatste wens. Helaas is het er niet van gekomen omdat zij een weekje later is overleden. Belofte maakt schuld dus alsnog bij deze:

Op 18 juli verraste mijn dochter Annemieke mijn moeder met het verhaal dat de wensambulance haar naar haar zusje zou brengen die zij meer als een jaar niet had gezien omdat beide ernstig ziek waren. Ze kon haar oren niet geloven! Hoe gaat dat dan en hoe moet dat dan? Op 20 juli kwamen Henk en Marianne haar ophalen, mijn moeder was een beetje zenuwachtig maar de nervositeit verdween als sneeuw voor de zon toen Marianne haar geruststelde en de verzorging op zich nam. Lekker bedje op de brancard en daar gingen we. Onderweg veel emotie omdat zij zich realiseerde dat dit de laatste rit zou zijn maar ook genietend van het prachtige weer en de uitzichten. Nog steeds raak ik ontroerd toen beide zusjes elkaar weer zagen. Wat waren ze blij hebben 1,5 uur elkaars hand zoveel mogelijk vastgehouden nog gelachen en gezellig zitten babbelen. Mijn oom had voor taart en lekkers gezorgd, en jongere zus en haar man waren ook gezellig gekomen dus was het feest. Mijn moeder raakte erg vermoeid en vroeg of Henk en Marianne haar weer naar huis wilde brengen, deze waren bang dat de vraag uit bescheidenheid voortkwam en vertelde dat ze echt langer mocht blijven, zo lief, maar ze wilde toch graag naar huis. Tijdens de terugweg heeft ze Mario het beertje stevig vastgehouden want die was voor de achterkleinzoon die op komst is. Thuis weer liefdevol in haar bedje gestopt en toen was het goed. Ze heeft dankzij jullie afscheid kunnen nemen van al haar broers en zussen. Het is klaar nu vertelde ze mij “Ik heb een mooi leven gehad”

Op 27 juli is zij ’s morgens vroeg rustig ingeslapen.

Dank jullie wel voor alle lieve zorgen. @ Marianne en Henk

Ik ga jullie lieve adviezen opvolgen en m’n herinneringen opschrijven.

Duizendmaal dank Nel Okhuijsen