Afgelopen woensdag hebben jullie mijn zussen Bettina en Elise de kans gegeven afscheid van elkaar te nemen. Allebei lijden ze aan een ernstige, progressieve hersenaandoening waardoor ze zowel geestelijk als lichamelijk afbrokkelen. Samen ziek zijn schept een band, ook al zit er meer dan 150 km tussen, maar ‘even’ naar elkaar toe zit er al heel lang niet meer in. En het zag er naar uit dat, door een plotselinge verslechtering, ze hun laatste ontmoeting al gehad hadden zonder dat iemand het door had……

Met behulp van de verpleeghuizen aan beide kanten, die hun uiterste best gedaan dit te organiseren, en de hulp van stichting ambulancewens werd het onmogelijke ineens toch nog mogelijk: elkaar nog een laatste keer zien.

Mijn zussen hebben beiden ontzettend genoten van deze dag. Maar misschien heeft mijn moeder nog wel het allermeeste genoten, omdat zij geestelijk nog de volle impact van deze dag kan begrijpen. Ze hebben alle drie zo genoten van elkaar vasthouden, elkaar vertellen dat je van ze houdt, als familie bij elkaar zijn. Van hoe mijn moeder daar als moeder bij kon zijn, ipv als verzorgster. Het enige wat deze drie mensen hoefden te doen, was genieten van de dag en van elkaar, en dat hebben ze gedaan, met volle teugen. Werkelijk alles was of werd geregeld.

Na afloop zijn jullie zelfs nog met mijn oudste zus naar het strand gereden, hebben daar de deuren open gezet en haar zo lang als ze wou, zittend/liggend op de brandcard, laten genieten van de zee.

Beelden zeggen meer dan woorden, want voor deze dag heb ik geen woorden genoeg. Dank jullie wel voor deze bijzondere dag.

Vriendelijke groet, ook namens mij moeder Hennie , die mij gevraagd heeft voor haar een stukje te typen, Sigrid Feenstra