Marloes (31) verloor afgelopen januari haar jongere broertje Robert (28). In december daarvoor ging zijn laatste wens in vervulling.

"In 2020 kreeg Robert de diagnose teelbalkanker, midden in de chaos van de coronapandemie. Het was een behoorlijke klap voor ons allemaal, maar aanvankelijk leek het goed behandelbaar, dus we waren hoopvol. Een tijd vol intensieve behandelingen volgde. Met succes. De eerste scans daarna zagen er goed uit. Tot die van november 2021. Geheel onverwachts bleek Robert uitzaaiingen te hebben. De kanker had zich verspreid naar de weke delen. Een zeldzame en agressieve vorm van kanker. De enige vraag die dan nog overblijft is dan: hoe lang heb ik nog?

Maar mijn broertje bleef krachtig en positief. Hij was hartstikke druk met het volproppen van zijn agenda. Ondanks vermoeidheid en pijn, probeerde hij zoveel mogelijk te genieten van het leven. Hij ging op vakantie met zijn vriendin, had vrienden over de vloer en deed leuke dingen. Hij was vastbesloten om het meeste uit zijn laatste dagen te halen.

In december 2022 hadden we zelfs nog met heel de familie een wintersportvakantie gepland staan. Dé vakantie van het jaar voor ons. We keken er ontzettend naar uit. Maar ongeveer een maand voor vertrek kreeg Robert een epileptische aanval. De kanker had nu ook zijn hersenen bereikt. De wintersport leek niet meer door te kunnen gaan. Toen kwam ik met het idee om Stichting Ambulance Wens te bellen. Dat vond hij eerst maar niks, maar toen hij steeds zwakker werd en het duidelijker en duidelijker werd dat dit de enige kans zou zijn om nog op vakantie te kunnen, stemde hij toch in.

We namen contact op en al snel werd er een plan gemaakt. Eind december 2022 vertrokken we met Robert voor twee dagen naar Oostenrijk. We beleefden bijzondere momenten. We bezochten plekken die voor Robert veel betekenden, zoals de skischool waar hij vroeger skilessen had gevolgd en gegeven. Hij genoot enorm van het kijken naar anderen en het voelen van de winterse sfeer. We maakten wandelingen in de bergen en genoten van het adembenemende uitzicht.

Tijdens de reis waren we natuurlijk nog wel bezig met het ziek zijn, maar vooral hebben we ontzettend veel plezier gehad en mooie momenten gedeeld. Natuurlijk waren er ook moeilijke momenten, maar het genieten overheerste. Ik merkte dat Robert echt opleefde door daar te zijn. Hij was zo blij en genoot intens van elk moment. En dat is ook zeker te danken aan de geweldige vrijwilligers die mee waren. Het was bijzonder om te zien hoe goed de verpleegkundige Rinie en Robert met elkaar klikten. Hij straalde zoveel rust uit en begreep wat Robert nodig had. Hij zei altijd: "We kunnen Robert niet beter maken, maar we kunnen ervoor zorgen dat hij zich hier zo comfortabel mogelijk voelt." En dat is precies wat Rinie heeft gedaan. Dat gaf ons als familie ook de gelegenheid om weer eens even te ontspannen en te genieten. We zijn hem en de chauffeur Willem ontzettend dankbaar. We hadden ons geen betere vrijwilligers kunnen wensen.

Ik kan bijna niet met woorden beschrijven hoe we op de reis terugkijken. We hebben gelachen, gehuild, plezier gemaakt en vooral genoten. Ook voor Robert betekende deze reis zoveel. Op dat moment kon hij moeilijk praten, maar zijn gevoelens van dankbaarheid waren overduidelijk. Hij kon weer even zo aanwezig zijn in het hier en nu. Dat gold ook voor ons allemaal. We zijn ontzettend dankbaar voor de Stichting Ambulance Wens en de vrijwilligers die dit mogelijk hebben gemaakt. Ze hebben niet alleen Roberts laatste wens vervuld, maar ze hebben ons als familie ook onvergetelijke herinneringen gegeven.”

Een dag na de reis, op 31 december, hebben Robert en zijn vriendin elkaar nog het ja-woord kunnen geven. Daarna verslechterde zijn gezondheid snel. 10 januari 2023 overleed Robert op 28-jarige leeftijd, omringd door zijn dierbaren.