17 juni. Zwemmen.

De verzorgster van mijn moeder vraagt deze morgen: ´weet u nog wat u vandaag gaat doen? “ Ja! Zwemmen!

Onze moeder. Zij voedde 7 kinderen op en was altijd bezig met zorgen voor. In de zomer nam zij ons altijd mee naar het strand in Katwijk. Nu is zij ziek. Zo ziek dat zij haar bed niet meer uit kan. Er rest niet veel tijd meer. We kunnen alleen nog maar terug kijken naar die mooie tijden aan het strand. Of toch… zal ik… ach nee… of toch… Na het invullen van het intakeformulier werd ik al snel gebeld. Ja tuurlijk kan dat! Zeg maar wanneer!

17 juni. Met de wensambulance naar Katwijk aan Zee. Twee lieve vrijwilligers gaven mijn moeder een beertje in haar handen. Mijn moeder omarmde het en heeft het de hele dag niet meer losgelaten. We werden uitgezwaaid door het team en medebewoners van het verpleeghuis. Als extra verrassing had een vriendin van de familie een organist bereid gevonden om een klein concert te geven in de Andreaskerk. Mijn moeder die al jaren niet meer naar de kerk kon gaan heeft genoten van de prachtige orgelmuziek.

Daarna naar het strandpaviljoen. Ik had helaas niet het best bereikbare paviljoen gekozen. Lees; een pad zo breed als de ambulance die achteruit genomen moest worden. Met de grootste beheersing en het nog grotere geduld van de chauffeur is dat helemaal gelukt. Tijd voor lunch! Aan het strand met haar man en kinderen erbij. De kleintjes die in het zand speelden. De zon, de wind. Het werd een heerlijke dag. Nee, zwemmen werd het niet. Maar wel veel meer dan dat. Lieve mensen van de Stichting Ambulance Wens, heel hartelijk dank dat onze moeder nog zo’n fijne dag mocht beleven en wij deze dag voor altijd met ons mee kunnen nemen.