Het heeft lang geduurd voor ik in staat was om dit mailtje aan jullie te sturen. Maar ik vindt het erg belangrijk om het jullie te sturen en te laten weten wat jullie voor ons betekend hebbe.

Op 14 juli van dit jaar hebben jullie mijn vrouw Femke een onvergetelijk afscheid bezorgd. Dankzij jullie kon ze nog een keer naar haar moeder om afscheid van haar te nemen. Femke wist toen al dat ze haar 49ste verjaardag op 16 juli niet meer ging halen. Femke heeft de afgelopen 5 jaar voor haar zieke moeder gezorgd en door die zorg kon haar moeder nog zelfstandig wonen. Ze hadden altijd al een hele sterke band echter is die band nog veel sterker geworden in die jaren van intensieve zorg. Femke en haar moeder waren niet alleen dochter en moeder maar ook zielsmaatjes, voor Femke was het van levens belang om op een goede en waardige manier afscheid van haar moeder te kunnen nemen, ze heeft daar alles voor opzij gezet om maar energie te sparen voor deze dag.  

De aankomst van de ambulance met jullie vrijwilligers, sorry ik weet hun namen niet meer want ik was veel te emotioneel, was enorm spannend voor ons alle twee. De vrijwilligers ontfermde zich over Femke en maakte duidelijk dat zij de regie had die dag. Alleen Femke bepaalde hoelang en wat we gaan doen. Femke was al heel erg zwak en ik hoopte dat ze het langer dan 5 minuten ging volhouden bij haar moeder, ook de broeder van de ambulance had zijn twijfels of ze het lang zou volhouden. Met heel veel liefde, aandacht en zorg werd Femke op de brancard geholpen en naar de ambulance gebracht en zo begon het avontuur. We reden naar haar moeder in Wolvega via het dorp waar Femke is opgegroeid.   

Eenmaal bij haar moeder aangekomen hebben de vrijwilligers zich teruggetrokken en kon Femke een heel mooi samenzijn hebben met haar moeder en twee van haar drie zussen. Uiteindelijk heeft Femke het van 14:00 tot 17:15 uithouden en daarna was haar energie echt weg en op. Voor mij is dit een een klein wonder. Ze heeft op de terugreis tevreden liggen slapen en ’s avonds lag ze met pretogen en een tevreden blik weer in haar eigen bed. Terugkijkend op een hele mooie en bijzondere dag. De volgende dag is Femke vredig in mijn armen ingeslapen.  

Ik heb enorme bewondering voor de twee vrijwilligers die zich zo belangeloos inzetten voor zo iets belangrijks als een laatste levens wens. De toewijding, zorg en onvoorwaardelijke liefde waarmee ze dit gedaan hebben is overweldigend mooi om te zien en ontroerd mij tot diep in mijn ziel. Ik ben deze twee mensen dan ook eeuwig dankbaar voor wat ze voor Femke (en mij) hebben gedaan.  

Ik was op die dag overweldigd door emoties en heb daardoor helaas niet hun namen kunnen onthouden. Ik hoop dat de lezer van deze mail zo vriendelijk wil zijn om deze mail naar die twee vrijwilligers, die op 14 juli 2022 in Veendam bij Femke Molenaar waren, door te sturen of in ieder geval mijn enorme bewondering en dankbaarheid wil overbrengen.