Bij het afscheid nemen van de chauffeur en de verpleegkundige werd me gevraagd om ‘even’ een stukje te schrijven over de dag die we hadden beleefd.

Nou waar begin je dan? Ik ben visueel beperkt en ik mocht mee met mijn bijna blinde (letterlijk en figuurlijk ) grote vriend Ernst. Ernst wilde heel graag eens een keer op bezoek bij een hele goede vriendin Joke (ook slechtziend) die 4 jaar geleden vanuit Utrecht naar Rolde is verhuisd. Het was er nooit van gekomen haar te bezoeken en nu is Ernst terminaal ziek. Pieter van Welzijn West Betuwe heeft bij Stichting Ambulance Wens geregeld dat Ernst toch bij Joke op bezoek kon gaan. Ernst vroeg me of ik met hem mee wilde naar Joke. Ik zei meteen ja.

En zo was op zaterdag 19 november 2022 de dag dat deze wens van Ernst in vervulling kon gaan. ’

s Morgens werd ik echter door de thuiszorgmedewerkster van Ernst gebeld dat hij ontzettend moe was en dat het waarschijnlijk niet door kon gaan. Ik beloofde haar dat ik meteen zou komen. Even geregeld dat ik snel door een vriend met mijn tandem naar Ernst gebracht kon worden. Bij binnenkomst was Ernst emotioneel en zei dat hij zo ontzettend moe was dat hij eigenlijk niet in staat was om te gaan reizen. Na ontbijt, koffie en zijn medicijnen knapte hij wat op en hij wilde het toch proberen. Klokslag half elf kwamen chauffeur Ed en verpleegkundige Peter en mascotte Mario en een ultra moderne brancard binnen. Na wat vragen en uitleg werd Ernst op de brancard gelegd. Pieter (van Welzijn West Betuwe) kwam ons een goede reis en een mooie dag toewensen. En daar gingen we op pad, met het eerste grapje van Ed en Peter. Als zij hadden geweten dat Ernst het toch niet zou ‘zien” hadden ze wel met een hele oude PTT-bestelbus kunnen komen, in plaats van een speciale ambulance met comfortabele brancard. Dit was de eerste en zeker niet het laatste grapje van de dag. Na en uur moest Peter al wat medische handelingen verrichten. Dat was ook weer een “ervaring”. En daarna vervolgden we onze reis naar Rolde, dat ligt naast Assen in Drenthe. Na ruim 2 uur kwamen we aan in Rolde maar de brancard kon niet naar binnen. Onze twee mannen moesten eerst het één en ander ’verbouwen’ zoals een kast omzetten en een stoel weghalen om de brancard naar binnen te krijgen. Joke wachtte ons op met koffie en lekkere appeltaart. Onze fantastische vrijwilligers deelden uiteraard ook mee met deze lekkernij en daarop volgden nog heerlijke broodjes van Joke. Ed en Peter lieten ons toen alleen met achterlating van een telefoonnummer voor het geval dat hun hulp nodig mocht zijn. Het was fantastisch dat Ernst zo in levende ljive met Joke kon praten en dat ze herinneringen konden ophalen. Bij terugkomst van de geweldige vrijwilligers had Ernst hoge nood maar de toilet van Joke was te klein voor de brancard. In het gebouw waar Joke woont zijn ze toen op zoek gegaan naar een invaliden toilet. Ook allemaal weer gelukt dankzij de enorme hulpvaardigheid van Ed en Peter. Na 2 ½ uur gingen we weer huiswaarts. “Dat hadden jullie nooit gedacht hé?” Werd er geroepen vanuit de ‘cockpit’. “Nee”: zei Ernst “dit had ik nooit gedacht”. Op dat moment reden we door het plaatsje Nooitgedacht. Hoe mooi was dat. Rond 18.00 uur reden we Geldermalsen binnen. Ernst werd door Ed en Peter van de brancard op bed gelegd. Het was echt een fantastische geweldige mooie dag voor Ernst. Dankzij de Stichting Ambulance Wens en de vele vrijwilligers. En speciale dank aan Ed en Peter die met hun enthousiaste inzet deze wens van Ernst zo mooi hebben waar gemaakt. Bij het schrijven van dit stukje, op zondag, is Ernst opgenomen in het ziekenhuis vanwege een longontsteking. En zo zie je maar weer! Langs deze weg wil Ernst iedereen heel hartelijk bedanken voor de hele mooie geweldige dag.

P.s. Ernst is inmiddels gelukkig weer thuis.