Wij (familie de Vries) hadden een wens.

Een vreselijk trieste wens. Mijn moeder van 90 jaar, die niet kan lopen, nauwelijks zitten moest afscheid gaan nemen van haar zoon die op donderdag 16 juni naar een hospice werd gebracht i.p.v. een revalidatiecentrum.

Hij was te ziek en kon geen behandeling aan. Wij wilden onze moeder, hoe moeilijk dat ook voor haar was, toch heel graag nog één keer naar haar zoon brengen en afscheid laten nemen van haar zoon maar konden haar zelf niet vervoeren. Vreselijk en onmenselijk maar het kon niet.

En toen was daar Stichting Ambulance Wens.

Die zelfde donderdag om 8.00 belde ik met de Stichting. De informatie die ik kreeg was ongelooflijk.

Natuurlijk is dat mogelijk, wanneer wilt u, hoe laat…..vul het formulier maar in op de website, dan bellen we u terug. Die zelfde donderdag om 10.uur belde ze al. Een afspraak voor a.s. zaterdag? Geen probleem, we zullen er zijn.

Twee vrijwilligers, een chauffeur en verpleegkundige waren op de seconde af op de afgesproken plek met de ambulance. Twee enorm lieve, geduldige mensen die mijn moeder zo comfortabel mogelijk naar haar stervende zoon brachten. Het was bijzonder emotioneel maar deze twee mensen waren na afloop nog niet klaar met onze wens.

Ze vroegen of mijn moeder nog ergens naar toe wilde, even bijkomen. Ze had geen antwoord. Ze hebben ons naar het Gooimeer gebracht, mijn moeder op de brancard buiten gezet en laten genieten van de wind in haar haar, kijkend naar de zeilboten, genietend van de geur van het water (ze komt al jaren niet meer écht buiten).

Ik zag tussen haar tranen van verdriet de twinkeling in haar ogen van deze onverwachte extra wens. Dit had ze zo vaak met mijn overleden vader gedaan, ze hielden zó van het water. (het waren fervente surfers). Ik ben deze mensen en Stichting zo dankbaar dat ze dit vrijwillig voor ons hebben gedaan.

1000x DANK voor deze, voor altijd in ons geheugen gegrifte herinnering.

Lieve dankbare groet,

Carla de Vries.