Vera, mijn maatje voor 51 jaar, werd einde mei geconfronteerd met de derde keer longkanker. Was ze de eerste twee keer volledig genezen, nu kon men niets anders meer doen dan een paar weken verlengen, zonder kwaliteit van leven te kunnen bieden. Dat wilde Vera niet en dus koos ze er voor om de regie in eigen handen te nemen en geen behandeling meer te laten uitvoeren. Ze had een paar dingen op haar bucketlist staan en successievelijk werden al deze punten afgewerkt en uitgevoerd. Intussen ging haar gesteldheid redelijk progressief achteruit. Er was nog één wens die ze wilde uitvoeren. Dat was onze zoon, die zes jaar in Duitsland had gewoond en gewerkt, feliciteren met zijn 42e verjaardag in zijn nieuwe huis in Nuenen. Dat was echter geen optie om dit met de auto uit te voeren. Op zondagochtend 22 augustus heb ik toen contact gezocht met de Stichting Ambulance Wens en binnen 10 minuten was het bezoek vanuit Groningen naar Nuenen geregeld op maandag 30 augustus. Onze zoon zou die ochtend voor het eerst ontwaken in zijn nieuwe huis. Om goed 8 uur op 30 augustus stond de ambulance voor de deur in Groningen. Met de nodige omzichtigheid liep Vera nog naar de brancard om zo naar de ambulance te worden gebracht. Lekker liggend op een goed matras werd Vera in ruim 3 uur naar Nuenen gereden. Daar wachtte onze zoon met zijn gezin en onze dochter met haar gezin ons op. Emotioneel was het om deze laatste wens in vervulling te laten komen. Binnen de kortste keren zat ze onze jongste kleinkind (ruim een half jaar) al te voeren. Zittend in een gemakkelijke stoel straalde ze om dit nog te mogen meemaken. Na ruim 3 uur moesten we weer richting Groningen. Hartverscheurend was het afscheid van de kleinkinderen. We wisten allemaal dat dit de laatste keer zou zijn dat de kleinkinderen oma in levende lijve zagen en omgekeerd was dit ook het geval. Op de terugweg heeft Vera het nodige geslapen en rond 6 uur in de avond waren we weer terug in Groningen. Onvergetelijk voor alle betrokkenen. Op dinsdag 31 augustus is Vera heel vredig heen gegaan.

Een speciaal woord van dank richting Gerrit en Wietske is hier zeker op zijn plaats.

Liefdevol hebben zij er voor gezorgd dat Vera haar laatste wens in vervulling is gegaan.

En natuurlijk is die dank ook richting de Stichting op zijn plaats.

Heel veel dank, mede namens Vera en onze kinderen.

Groningen, Bert ten Oever