Beste stichting ambulance wens,

Mijn moeder heeft sinds 1,5 jaar uitgezaaide longkanker, naar de botten en de lever. Ze heeft daar toen immunotherapie en chemo voor gekregen. Dat sloeg wel goed aan, ze had alleen heel bijwerkingen. Sinds 8 augustus kon ze ineens haar bed niet meer uit, ze was de hele tijd misselijk en moest alleen maar spugen, ze kon niks binnenhouden, toen heeft ze weer onderzoeken gehad maar haar kanker was stabiel, wij als familie waren daar blij om, maar wat was het dan wel. Ze kreeg pillen tegen de misselijkheid en om rustig te worden, niks hielp. Mijn moeder is dinsdag 17 augustus opgenomen in het ziekenhuis voor verder onderzoek. 19 augustus kreeg ze een MRI en 's middags moesten wij ( haar man en kinderen) met spoed naar het ziekenhuis komen, geen goed nieuws, de kanker was uitgezaaid naar de kleine hersenen, ze kunnen niks meer voor haar doen , het is een kwestie van dagen tot weken. Wat een schok was dat voor ons. Ze gaf dondermiddag aan nog 1 wens te hebben en dat is samen met haar kleinzoon koken (dat deden ze voor de corona) ieder jaar samen. Vrijdagmiddag hoorde we dat het zicht van mijn moeder al achteruitging, dus ik heb diezelfde avond een formulier ingevuld naar stichting ambulancewens, met de hoop dat we zondag 22 augustus haar wens al in vervulling konden laten gaan, want het ze kon diezelfde week al in coma raken en ze had die maandag een afspraak met haar huisarts over haar euthanasie. Niet verwacht, maar de volgende ochtend kreeg ik al een telefoontje van jullie met de mededeling dat jullie ons konden helpen, WAUW dat is echt geweldig zeg!!!! Na wat info over en weer besproken te hebben (ik moest wel 2 of 3 keer terugbellen, omdat ik het 1 en ander vergeten was) bleef deze meneer zo kalm en lief en begripvol, echt een heel erg fijn en geruststellend gevoel. Mijn moeder werd op 22 augustus rond 16.15 en 16.30 uur opgehaald vanuit het ziekenhuis door 2 fantastische verpleegkundige, vrijwilligers. Ze waren zo lief en geduldig met mijn moeder (mijn moeder kan nog wel eens, eigenlijk altijd) heeeel erg druk zijn met haar mondje, ziek of niet, dat blijft en de humor die heeft ook, daar heb ik heel veel respect en bewondering voor!! Ze zei ook meteen tegen het ambulancepersoneel dat ze mee mochten (moesten) eten hahahaha. De rit naar haar eigen huis ging soepel en alles zag er in orde uit. We hadden een kerstboom gezet met kerstballen van wel 50 jaar oud, om het echt een beetje kerst te laten lijken, ze vond het geweldig!! Mijn zoon had de voorbereidingen voor het eten al gedaan ( Indische rijsttafel) en mijn moeder werd met bed en al de keuken ingereden en heeft liggend de regie overgenomen en mijn zoon heeft alles gekookt ( met beetje hulp van zijn bonus broer) Het was een super geslaagd en ouderwets gezellig, net zoals vroeger, alleen mijn moeder in bed en ze kon helaas niks eten, maar wat heeft ze genoten zeg en niks was het ambulancepersoneel te veel en ze hebben ook heerlijk met ons meegegeten, gelachen en gepraat etc. Na het toetje, dat was 2,5 uur later was mijn moeder zo moe, dat ze graag terug wilde naar het ziekenhuis. Geen probleem, ze werd ingepakt, samen met Mario de beer, die ze van jullie had gekregen en ze werd meteen weer terug gebracht. Echt mijn complimenten voor jullie allemaal, allemaal zo snel geregeld en jullie waren zo lief en niets was te gek of te veel. Heel erg hartverwarmend. Ik wil jullie dan ook namens haar en haar hele gezin ( man, zoon, dochters, kleinzoon, bonuskleinzoon en schoonzonen hartelijk bedanken dat jullie dit voor haar mogelijk hebben kunnen maken.

Met vriendelijke groet,

Sandra Hol