Het is ongeveer 10.45 uur en dan komt de ambulance de hoek om en even later gaat de bel. Mijn vrouw Cobie is al de hele ochtend nerveus. Zodra Ronald en Elise binnen komen wordt ze snel rustig wat een fijne mensen.

Dan op pad naar het stadion doordat er tijd genoeg is neemt Ronald niet de rijksweg en bij toeval rijd hij door de buurt waar Cobie haar jeugd heeft doorgebracht. Een extra feestje voor haar.

Dan komt haar geliefde stadion in beeld en kan ze haar tranen even niet tegenhouden. Ze wordt op een mooi plekje neergezet en heeft de tijd van haar leven na ruim 20 jaar nog een keer in de Kuip.

Als toetje nog even op de Wilhelminapier in het zonnetje om even uit te waaien en de kers op de taart even langs McDonald's.  Deze laatste twee had ze nooit aan gedacht.

Rond 16.30 uur weer thuis en na een schitterende dag lekker haar bedje in moe en voldaan.

Wat ben ik blij dat ze dit heeft mogen mee maken.

Bedankt Ronald, Elise en natuurlijk Stichting ambulance wens.