Na 2 jaar lang strijden als een leeuwin, verdient onze mama haar rust. Maar tussen het vele slapen door, vroeg de thuiszorg of ze nog een laatste wens had. Haar ogen twinkelde zo intens en mooi. Ze wenste nog een keer over de zee uit te kijken, in haar geboortestad Middelburg, samen met haar man, kinderen en haar 2 zussen. Na één telefoontje naar De Stichting Wensambulance ging haar prachtige wens in vervulling. Echt té mooi om waar te zijn! Kan dit? Ja, het gebeurde echt. Op 2e pinkerstag stond de ambulance voor de deur. Wow. De twee engeltjes Xandra en Ronald, vrijwilligers van de Stichting Wensambulance, hielpen mijn moeder op de brancard en tilden haar achterin de ambu. Onze papa ernaast voor de rit naar Zeeland. De kinderen reden in auto's achter de ambu aan. Het was een natte rit, maar eenmaal aangekomen op het strand glimlachte de zon naar ons. Wauw, echt wauw. Dit moment was prachtig. Heel emotioneel, maar het was zo idyllisch. De frisse zeelucht, het fantastische uitzicht, de warme schouders van de vrijwilligers van de Stichting, het samenzijn met onze familie. De kleinkinderen die een vlieger op lieten gaan. Voor mijn moeder was het cirkeltje rond. Voor ons is dit een fantastische herinnering die we eeuwig koesteren. Toen we hierna nog langs haar ouderlijk huis wilden rijden, gingen Xandra en Ronald daar met veel liefde in mee. Wat een prachtige mensen bestaan er toch ;-) Bedankt Stichting Wensambulance. Jullie brengen ons licht in een hele zware tijd. Wat zijn we jullie eeuwig dankbaar. Woorden schieten tekort om te beschrijven hoe waardevol jullie werk is.

Familie Bloemendal