Tegen half 10 komen de begrafenisondernemer en  de mannen van Ambulance Wens binnen. Een bijzondere situatie. Vandaag wordt mijn vrouw begraven. Ik lig al bijna twee weken ziek met hoge koorts op bed.  
Ik heb binnen één minuut al het goede gevoel. Zij gaan het mogelijk maken dat ik vandaag bij de begrafenis van mijn vrouw kan zijn. Vol aandacht en zorg krijg ik m’n plek in de ambulance. En zo gaan we op pad: de rouwauto en daarachter de ambulance en de auto’s met de kinderen en kleinkinderen.
Op de begraafplaats wordt wederom duidelijk hoe deze mannen hun taak en rol invullen. Ze houden me scherp in de gaten, ondersteunen me, leggen een extra deken over m’n schouders, enzovoort. Het bijzondere  is eigenlijk dat ze er voortdurend zijn zonder dat je het merkt: ZORGZAAM in WOORD en DAAD.   Joost en Jan mogen wat mij betreft “in een gouden lijstje”.
Aan het eind van de middag komen weer thuis en nemen we afscheid van deze fantastische mannen.
Wat onmogelijk leek is door Stichting Ambulance Wens mogelijk gemaakt.        Ik was bij het laatste afscheid van mijn lief.
Bert Pasman