De bruiloft van onze zoon en schoondochter.


Vrijdag 26 februari zou het eindelijk zover zijn. Geen lockdown, beperkt gezelschap of avondklok zou ons verhinderen getuige te zijn van het huwelijk van onze zoon en schoondochter. Wat in mei niet lukte, zou nu gaan gebeuren. In verband met de ziekte van mijn vrouw Mieke was de plechtigheid naar Haarlem verplaatst. Aangezien het in mijn ogen de mooiste stad van de wereld is, was daar niets op tegen. En hoewel de ziekte doorwoekerde zou alles lukken. Tot twee weken ervoor. Opeens was de mobiliteit weg. Uitzaaiingen in het hoofd veroorzaakten een gebrek aan mobiliteit en acute bedlegerigheid. De vraag werd ‘Hospice of thuis?’ Het antwoord was: Thuis.

Het terminale van de ziekte leek opeens in een stroomversnelling te komen en Haarlem was ver weg, zo niet onmogelijk. Maar zowel AVL als huisarts attendeerde ons op de stichting Ambulance Wens Nederland.

Diezelfde avond heb ik een formulier ingevuld. (Dat kwam helaas niet aan. Laat u dus niet misleiden door de vraag over cookies. Eerst akkoord drukken en dan het formulier invullen ☺️).

De volgende dag opnieuw een formulier ingevuld en binnen 24 uur had ik Jeanette aan de lijn en zijn de afspraken gemaakt. Mieke zou heen en weer vervoerd worden naar het gemeentehuis in Haarlem. Dat was voor ons zo ongelooflijk fijn; we hoefden ons daar dus geen zorgen over te maken. Alles geregeld!

De dag zelf was een fantastische dag. Gerard en Anouk kwamen, uit de volgens Gerard mooiste stad van de wereld, naar Velsen-Noord en stonden ruim op tijd voor de deur. Mieke werd door thuiszorg aangekleed en opgemaakt en wij hebben samen met bruidegom en getuige nog lekker geluncht in het zonnetje in onze tuin.

Rustig op de brancard overgeheveld en daarna via tuindeuren, keuken en voordeur de ambulance in. Muziekje erbij en rustig naar het gemeentehuis

In Haarlem aangekomen bleek iedereen (en nog meer familieleden en vrienden) zich te hebben verzameld. Hoewel Mieke natuurlijk aandacht trok met de knalgele ambulance, waren er gelukkig twee, die er helemaal bovenuit sprongen. Het bruidspaar.

In de Librijezaal werd het huwelijk voltrokken. Vlak voor de voltrekking werd gevraagd aan het bruidspaar om de laatste kus in ongetrouwde status te geven aan de persoon, die hun ook de eerste kus op deze aarde gaf. Prachtig gebaar naar beide moeders. Hierna werden alle handtekeningen, inclusief die van getuige Mieke, gezet en was het huwelijk een feit.

Zoveel mogelijk foto’s in binnentuin en andere plekken lekker in het zonnetje en en rustig terug naar huis. Buiten het gemeentehuis waren nog meer bekenden even langsgekomen. Felicitaties, maar wellicht ook iets meer.

Thuisgekomen gauw overhevelen in het bed en rustig een tukkie doen. Wij hebben nog even koffie gedronken met Anouk en Gerard en zelfs het bruidspaar kwam nog even langs om gewone kleren op te halen voor een kort huwelijksweekend in het midden van het land.

Daarna afscheid genomen van beide kanjers van de stichting.

Zo kwam een einde aan een ontroerende, emotionele, maar fantastiche dag,


Oja. Mario, de mascotte, heeft een prominente plaats naast Mieke in haar bed. Namens velen, danken wij jullie, alle vrijwilligers, voor deze geweldige ervaring.


Mieke en Erik IJzerman