Er zijn dagen waarvan je geen idee hebt hoe ze zullen aflopen. Zo’n dag was 30 juli 2020.
Het begon met een wens van mijn vader. Hij was bedlegerig en wilde graag nog één keer een dagtocht over het water door het land waar hij geboren, opgegroeid was en gewerkt had. Hij wilde graag dat ook twee vrienden mee zouden gaan. De Spido had zo’n tocht in het programma.
Maar hoe kan dat als je bedlegerig bent? In onze zoektocht kwamen we terecht op de site van AmbulanceWens. Op zondag heb ik het korte en duidelijke aanmeldformulier verstuurd en op maandag had ik al een bevestiging voor een tocht op de daaropvolgende donderdag.
Mijn vader werd op donderdag opgehaald door de ambulance van AmbulanceWens en samen met mjj naar de Spido gebracht. De chauffeur en de verpleegkundige, vrijwilligers, zijn de hele dag bij hem gebleven. Tot zover het organisatorische gedeelte. Maar dan het vervolg…

Bij de boot werden we verwelkomd door de kapitein, die zich voorstelde als Cees, en ons naar een plaats bracht waar mijn vader vanuit zijn bed een prachtig uitzicht had. Gedurende de gehele reis kwam de kapitein, een integere en positieve man,  regelmatig langs voor een praatje. Zijn aandacht en anekdotes zorgen voor een vrolijke noot. De verzorging en de goede bediening deden de rest.

Bijzonder waren Leo, de ambulancechauffeur, en Carolien, de verpleegkundige. Hun aandacht voor mijn vader en hun bijdrage aan de gezellige sfeer was fantastisch. Zij straalden vriendelijkheid en motivatie uit, waardoor er de hele dag een ontspannen sfeer was.
Kortom 30 juli was een dag om niet te vergeten.

Suzanne