Goedemiddag mensen achter de Stichting Ambulance Wens,
 
Een jaar of 8 terug ben ik voor het eerst met jullie in aanraking gekomen toen ik aan het werk was voor een bijzonder park. Een familie die gebruik maakte van de wensambulance was te gast op deze avond. Ik raakte aan de praat met één van jullie vrijwilligers die mij met trots vertelde over de stichting en wat voor werk jullie deden. Ik raakte onder de indruk van de ‘mooie’ verhalen van deze vrijwilliger en realiseerde me direct dat ik hoopte nooit persoonlijk met jullie in aanraking te komen.
Helaas heeft dit laatste niet zo mogen zijn. Eind 2019 is er bij mijn vader een kwaadaardige tumor ontdekt. Na 3 weken onderzoek doen hebben we begin januari ‘goed nieuws’ gekregen: de tumor zou goed te genezen zijn. Een zware operatie (van 9 uur) en 35 bestralingen zouden zicht op volledige genezing moeten geven. Vol goede moed zijn we met het hele gezin dit traject in gegaan en zo gingen de weken langzaam voorbij. Tot het eind van de bestraling in zicht kwam. Er ontstond een ‘bult’ in zijn nek/schouder: een scan wees uit dat dit vocht zou zijn. En gezien er op die plaatst in eerdere scans ook niets te zien was, zou deze vanzelf weg moeten trekken. Dit gebeurde er echter niet. Op goede vrijdag, notabene 1 dag na de laatste bestraling, zijn we terug gegaan naar de chirurg, en die had slecht niets: uitzaaiingen. De artsen snapten hier ook helemaal niets van: dit zag niemand aankomen. De wereld stortte op dat moment helemaal in. Hoe kan dat nu: in één moment van zicht op volledige genezing naar we zijn uitbehandeld…
Zo nuchter als mijn vader, zo nuchter stond hij hier in en had hij al vrij snel de blik op vooruit. Waar hij vooral bezig was met alles voor ons goed achter te laten, stelden wij hem de eerste dagen een aantal keer de vraag ‘maar wat wil jij nog heel graag’? Naar het strand? Naar de zee? Naar het vakantiehuisje in zeeland? Wij kennen namelijk een stichting die hier wellicht iets in kan betekenen. Op een dinsdag kwam dit weer ter sprake, en gaf hij aan dat hij graag nog een keer naar het nieuwe huis van zijn jongste zoon wilde gaan kijken. Gedurende het hele traject heeft hij namelijk een huis gekocht, wat we op dat moment 1x gezien hadden, de dag na de verhuizing. Wel twijfelde hij of hij nog niet ‘te goed was’ voor de wensambulance. We spraken af nog even te wachten: er was die eerste week immers al zoveel op ons afgekomen.
De dag erna, op woensdag, had hij echter een slechte dag. Zo’n slechte dag dat we zelfs even twijfelden of hij het weekend wel zou halen (alles was voor ons nieuw, en over alles gingen we twijfelen). ’s Avonds heb ik met mijn moeder, vader en broertje overlegd of dit echt de wens is die hij graag in vervulling wilden laten gaan en of we toch niet al de wensambulance zouden inschakelen. Dat hebben we ’s avonds dus ook gedaan, met in ons achterhoofd de vraag ‘wanneer zouden we terecht kunnen’. We schrokken dus ook dat we donderdag al gebeld werden, en dat er voor zaterdag al plek was. Dit was fantastisch! Toen ik dit vertelde aan mijn ouders begonnen de tranen al te rollen.
En toen werd het zaterdag. Een betere dag hadden we niet kunnen kiezen: dit was de beste dag van mijn vader in de afgelopen 3 weken. Hij heeft genoten van zowel de heen als terugrit Udenhout-Wijk bij Duurstede, was blij om nog even in het nieuwe huis te zijn en kon zelfs nog even naar de bovenste verdiepingen. Toen we op de terugweg via het pondje gingen (een leuke verrassing van het navigatiesysteem die de vrijwilligers ook niet voorzien hadden, en zodoende ook aan de pontwachter aangaven ‘dat ze de patiënt hebben moeten laten betalen), het natuurgebied ‘de leemputten’ hier in de buurt én zijn ouderlijk huis, kon de dag helemaal niet kapot. Het was voor mijn vader een vermoeiende dag, maar je kon ook aan hem zien dat hij er echt van heeft genoten. Via deze brief ook nog even een shout-out naar de vrijwilligers van de dag, waarvan ik de namen vergeten ben. Zij namen echt de tijd voor ons, waren ook in voor een praatje en waren op de juiste momenten ook echt even op de achtergrond. Wat een helden!
’s Avonds waren we nog even aan het napraten over deze dag en hoe bijzonder jullie stichting wel niet is. Buiten dat we zelf heel graag een donatie wilden doen, kwamen we al pratende op het idee om als het moment daar is op de rouwkaart jullie stichting te benoemen, en aan te geven dat als iemand van plan was om bloemen te schenken een donatie te doen aan jullie stichting. “De bloemen kan ik toch niet zien”, aldus ons pap. Helaas hebben we deze kaart eerder moeten versturen dan dat we op dat moment hadden verwacht en gehoopt. Hij heeft hard gevochten, maar op 4 mei was het op...
Achteraf gezien hadden we geen betere dag kunnen kiezen en zijn we oprecht dankbaar dat we gebruik hebben mogen maken van de wensambulance. We hopen dan ook van harte dat veel mensen ter nagedachtenis van ons pap een donatie aan jullie hebben overgemaakt of nog gaan overmaken. Hoe dubbel de boodschap ook is, ik hoop van harte dat jullie mensen die in dezelfde uitzichtloze situatie zitten als wij hebben gezeten ook zo’n bijzondere ervaring mogen bezorgen. Zoals jullie zullen begrijpen hoop ik dan ook persoonlijk jullie niet meer in te hoeven schakelen, en jullie alleen nog maar tegen te komen als jullie weer bezig zijn met het vervullen van wensen.
 
Keep up te good work!,
 
Ook namens de rest van het gezin,
Tommy van Remunt