Na maanden in het ziekenhuis te hebben gelegen, was je klaar met het gevecht. Nog geen jaar geleden werd je geopereerd aan borstkanker en nu was de botkanker agressief wakker geworden en deze was gewoonweg niet te bestrijden. De lieve zuster in het ziekenhuis de tjonge schans heeft je aangemeld bij stichting ambulance wens en je gaf aan dat jou aller liefste wens, nog 1x koffie drinken met al je vriendinnen is. In korte tijd staat je wereld op zijn kop, we krijgen te horen dat je 18 feb met de wensambulance op pad mag en een twee dagen later wordt het besluit gemaakt je naar het hospice over te plaatsen. Het is een enorme achtbaan en je zit nog geen week in het hospice terwijl de wens ambulance langs komt, maar je gaat enorm snel achteruit. Ik, je oudste kleindochter van 30 gaat deze dag met jou mee, zodat we nog een keer samen op pad kunnen.

De mensen van ambulance wens zijn er al vroeg en omdat wij niet voor half 10 aan mogen komen in het buurthuis beginnen we in het hospice eerste met een bakje koffie. Iets voor 9 beginnen de ambulance broeders met de voorbereiding om jou goed ingepakt in de ambulance te krijgen en krijg je Mario de ambulance broeder beer aangereikt. Samen met mijn zusje duiken wij met zijn drieën achterin de ambulance, terwijl we veilig en voorzichtig naar Heerenveen worden gereden. Je geeft aan dat je dit een bijzondere gelegenheid vind. Je wist wel dat deze stichtingen bestaan, maar had hier alleen maar over na gedacht voor andere mensen, maar nooit voor jezelf.

Terwijl wij aankomen bij buurtcentrum ‘’de as’’, staan jou dochters, je jongste kleinzoon en al je vrienden van de koffie-, knutsel- en kaartclub je op te wachten. Meer dan 60 man staat er voor je klaar om nog 1x afscheid te nemen voor het te laat is. Er is van alles geregeld en ook is er een kleine toespraak waarbij er aan wordt gegeven dat de initiatieven die jij hebt opgezet ook nu door zullen worden gezet. Het is voor mij fijn om te zien hoeveel mensen jij hebt geraakt en ik ben ontzettend dankbaar dat jij nog een x al je vrienden kunt zien en spreken. De ambulance broeder houden je ontzettend goed in de gaten en kijken tussendoor of je medicatie nodig hebt of iets anders. Ook raken zij veel aanwezige mensen en worden er de nodige folders uit gedeeld. Nog even een kopje soep en een broodje en opnieuw ontstond er een hele rij menen om je heen. Ik kreeg van de ambulance medewerkster een seintje er toch snel nu een einde aan te maken, omdat oma compleet uitgeput was.

De terug weg rij ik samen met jou oudste dochter mee terug. Je begint veel te vertellen over wat je mee hebt gemaakt, maar we merken ook dat het voor het goede misschien net iets te lang is geweest. Je lag zo te genieten van alle mensen om je heen dat je door bleef gaan, maar het lichaam was uitgeput. Terwijl wij aankomen bij het hospice wordt je door de ambulance broeders weer voorzichtig in bed gelegd en laten we je de rest van de dag uitrusten.

Het is ontzettend bijzonder om deze dag nog een keer te mogen hebben beleven met jou. En mijn dank gaat ook uit naar alle partijen die dit mede mogelijk hebben gemaakt! Voor mijn oma, maar ook voor ons en al haar vrienden heeft dit bijzondere herinneringen achter gelaten, die wij op eigen houtje niet meer hadden kunnen maken. En wij zijn ontzettend dankbaar voor de zorgen die ons deze dag even zijn ontnomen door super lieve en kundige ambulance broeders!
Tot slot wil ik jullie bedanken voor hoe snel dit alles tot stand heeft kunnen komen. En na dit bezoekje heeft oma ook snel haar rust kunnen vinden, waardoor ze 23 feb is komen te overlijden.