op dit moment 21273 wensen vervuld 1614 mooie verhalen
Voor donaties:
NL61 RABO 0112 9246 11
20190507_134727.jpg

3 juni 2019

Nog één keer naar de Zee

3 mei 2019 was een zware dag voor Riet en Maarten. Dat is de dag dat Riet naar het Hospice ging in woonzorgcentrum Vivaldi in Zoetermeer. Een emotionele rit in een zorgambulance. Ik heb langer met het idee gelopen om iets te doen voor haar, maar wist niet zo goed wat. Ik had me af laten schrikken wat betreft de wensambulance, omdat “iemand” (wie heb ik geen idee meer van) had gezegd dat het heel moeilijk was om via die stichting iets voor elkaar te krijgen. Nooit had ik mij erin verdiept. Tot die dag.
Pim (haar zoon) en ik (schoondochter) zijn sinds kort verhuisd naar een nieuw huis. Ruim anderhalf jaar geleden werd de eerste paal geslagen. 15 februari jl. kregen wij de sleutel. Onze ouders hebben alles gevolgd. Zelfs een keer mee geweest naar een kijkdag. Echter heeft Riet ons huis nooit af gezien. De laatste maanden lag Riet veel op bed en was een ritje naar Vijfhuizen zeker geen optie. Zo graag had ze ons huis afgezien. We hadden allemaal ons er al bij neergelegd dat het niet zou gebeuren. Ooit was ik begonnen met het invullen van het formulier op de website van Stichting Ambulance Wens, maar ik wist sommige informatie niet. Omdat het een verrassing zou moeten zijn, wilde ik mijn schoonouders niet lastigvallen met moeilijke vragen als wat haar reanimatiebeleid was of wie de behandelende arts was. Dus liet ik het erbij.
Maar toen werd Riet opgenomen in het Hospice en vertelde Marian, de coördinator van die dag dat zij veel met de wensambulance doen. Dat liet ik mij geen twee keer zeggen! Ik roep terwijl het gesprek nog gaande is dat ik wel een leuke wens weet. Ons huis! Oh zegt Riet, dat zou ik wel leuk vinden. Ik hoor mijn schoonvader zuchten. Allemaal een beetje veel voor een dag. Hij had er zo zijn twijfels over. Hij zei het niet echt, maar hoorde het hem denken.
En toen werd ik een uur later gebeld. Rotterdams telefoonnummer. Ze mocht de volgende dag al. Dat vond ik toch wel erg snel. Volgende week werd het, dinsdag. Ik wist niet wat er gebeurde, dat het zo snel zou gaan! Ongelooflijk.
Dinsdag 7 mei.
Die ochtend verliep het bij Riet niet helemaal soepel, omdat de morfinepomp het niet goed deed.  Maar dat werd gelukkig verholpen. Rond 11 uur kwam de ambulance bij ons aan. Samen met Maarten en Sjoerd, de jongste zoon die voor een paar dagen over was uit Zweden. Het was een pittige rit geweest voor Riet, want ook al is het matras van Tempur, een brancard is natuurlijk nooit zo comfortabel als een echt bed. Eenmaal binnen was Riet wel een beetje van de kaart. Onrustig zelfs, omdat de rit toch wel vermoeiend was. Even een tukkie gedaan, terwijl wij een bakkie koffie dronken. De chauffeur Ronald en verpleegkundige Erica zaten gezellig ook aan de koffietijd. Ik heb ze het hemd van het lijf gevraagd, want ik was natuurlijk erg nieuwsgierig naar het wel en wee van de wensambulance.
Riet was erg blij bij ons te zijn. Ze had er geen spijt van. Helaas kon ze niet naar boven, maar wat was ik trots op haar dat ze was gekomen. Ondanks dat het eigenlijk allemaal best een beladen situatie was, hing er een positieve sfeer in de lucht. Er werd zelfs gelachen. Wat fijn! Wat ontzettend fijn dat het kan!
We hebben tevens geluncht bij ons thuis, Ronald en Erica aten gezellig mee. Rietje bleef op de brancard, want zitten is erg vermoeiend en pijnlijk. Zij deed af en toe een tukkie. Wat prima is.  Dit was haar dag.
Na een paar uurtjes was het wel genoeg.
Riet wilde graag nog even naar Katwijk aan Zee. Daar gingen ze voorheen heel vaak met hun hondjes lopen of een luchtje scheppen of lekker lunchen. Dus wij erachteraan met de auto, want wij wilde hier ook graag bij zijn. Het mooie van zo een wensambulance, ze kunnen zo de boulevard op rijden of ergens de auto parkeren zodat het voor hun makkelijk is om de patiënt uit te laden of zodat zij alles kunnen zien. Er is geen mens die ze weg zal sturen. Op goed geluk stuurde Ronald de chauffeur de ambulance over een pad, wat toevallig uitkwam vlak bij het strand. Hij kon de auto makkelijk draaien en zetten hem zo neer zodat Rietje de zeelucht op kon snuiven, toen we de deuren openzette. Ze wilde niet meer uit de ambulance, maar ook dat was prima.
Nou dit was hem helemaal. Ruik je dat Marij.. zegt ze.. Die heerlijke zeelucht. Rietje houdt van de zeelucht. Ze zat de lucht op te snuiven en kreeg helemaal een kleurtje op haar wangen. Het werd Maarten allemaal een beetje veel. Dit is de laatste keer samen op het strand. Mijn schoonvader die normaal iemand is die niet erg laat merken hoe hij zich voelt barstte in tranen uit. Even hadden Riet en Maarten een momentje samen. Wat een liefde tussen deze lieve mensen. Al zo lang samen en wat is het moeilijk. Maar ondanks dat, hing er een heleboel positiviteit in de lucht, mede door Riet die van nature een positief persoon is.
Na een klein uurtje was het klaar. Nu wilde Riet wel weer terug naar het Hospice. Geen greintje spijt, wat een heerlijke dag. Alleen maar dankbaarheid naar de organisatie, naar Ronald en Erica, naar het feit dat het weer mee werkte. En niet geheel onbelangrijk, voor het feit dat het zo makkelijk is georganiseerd. Bedankt voor deze dag en voor de herinnering.

Nog één keer...
Het wensen formulier

Als je een wens hebt, vul dan het wensenformulier in en omschrijf de wens zo duidelijk mogelijk.

Wens aanmelden

Stichting Ambulance Wens op Facebook

Facebook Like Volg onze verhalen op Facebook, om zo veel mogelijk mensen met een beperking te kunnen helpen hebben wij jouw steun nodig!

Stichting Ambulance Wens op Twitter

Twitter Lees onze tweets op twitter, en blijft op de hoogte van de nieuwste meldingen!

Stichting Ambulance Wens op LinkedIn

Twitter Volg Ambulance Wens op LinkedIn!

Stichting Ambulance Wens op Instagram

Instagram Volg ons op Instagram en bekijk de laatste fotos!

Nieuwsbrief

Ontvang elke maand updates over Ambulance Wens