Het oog van onze moeder viel op een krantje van de wensambulance. Dat gebeurde in haar laatste station, een liefdevolle hospice in Lansingerland, Bergschenhoek. Ze las over geweldige laatste uitjes; laatste wensen die jullie inwilligden. Sinds december vorig jaar is ze niet meer mobiel en ineens zag ze een opening om op pad te kunnen! Waarheen dan, vroegen wij -haar dochters- haar? Dat was eigenlijk een overbodige vraag. Onze moeder werkte 35 jaar tussen de kunstwerken in museum Boijmans. Daarna ging ze in deeltijd naar de kunstacademie. Sindsdien bleef ze artistieke collages maken, in de hospice nog steeds. Kortom: dolgraag wilde ze naar een museum, kunst bekijken. We richtten uiteindelijk onze pijlen op het Kröller-Möller Museum in Otterlo.
Wekenlang had onze moeder het erover. En juist in haar slechtste week in april, gingen we op pad. De medewerkers van de wensambulance, Cor en Mariëtte, haalden ons goedgemutst op bij de hospice. Meteen was er onderling vertrouwen. Zorgvuldig werd mijn moeder op de speciale brancard gelegd en we reden rustig, gezellig en veilig naar Otterlo.
Aldaar stonden als verrassing meerdere familieleden en kennissen in opwachting! Met een glimlach op haar gezicht werd onze moeder uit de wensambulance gedragen. Ze voelde zich vrij en mobiel.
Die glimlach was er vaker die middag, erge pijnen vergat onze moeder voor een paar uurtjes.
Daar hebben Cor en Mariëtte van de wensambulance een grote bijdrage aan geleverd. Zeer bescheiden en geduldig stelden ze zich op. Vol liefde en met humor gaven ze onze moeder alle mogelijke bewegingsvrijheid. Eerst ging het naar een bijzondere plek, iets wat onze moeder moest zien. In een klein zaaltje hing een collage van de hand van mijn moeder. Een minitentoonstelling in een museum, ook al was het maar voor even, dat was pas echt een verrassing! Daarna kwamen we eerst bij Gilbert & George en later bij Van Gogh uit. Een paar minuten bewonderde onze moeder de ‘Zittende oude visser’ uit 1883. In de beeldentuin kon ‘Mobile Home’, een kruising tussen een caravan en een kunstwerk van Joep van Lieshout uit 1995 haar vooral bekoren. Ze vroeg Kees, hoofd beveiliging van het museum, een groepsfoto te maken.
Deze foto pronkt nu op haar tafeltje in de hospice. Onze moeder vertelde bijna alle vrijwilligers in de hospice over haar fantastische dagje uit. We bedanken de wensambulance, Cor en Mariëtte voor deze buitenkans. We hebben allemaal genoten; we hebben deze laatste kans benut om met elkaar op pad te kunnen. Maar we bedanken ook het Kröller-Möller Museum voor een indrukwekkende, positieve samenwerking. Letterlijk en figuurlijk gingen alle deuren voor ons open met als klap op de vuurpijl het ophangen van de collage van onze moeder: ‘Kees, ook jouw intensieve begeleiding en medewerking is  voor ons onvergetelijk!’