In Maart kregen we van Nelleke, mijn (thuiszorg)verpleegkundige te horen dat mijn wens in vervulling zou gaan.
Dat was al zo fijn te horen, maar ook wel spannend. En zeker omdat de situatie rondom mijn gezondheid steeds zwaarder werd en heel erg weinig energie had om nog iets te ondernemen.
Ik was steeds meer gebonden tussen dezelfde muren, maar toch probeerde ik nog een beetje te genieten van de kleinste dingen die ik wel had, zag en kon op een dag.

Maar die grote wens om even in een andere omgeving te zijn, en vooral samen met mijn man
Gert-Jan te zijn, die 2 dagen in het Jan Bos Huis op het dromenpark Beekbergen ging dan eindelijk in vervulling op vrijdag 12 april 2019.
Rond 10.30 uur ging de bel en toen kwamen Joop en Rinie binnen. Als eerste kreeg ik Mario de beer mee en die ging uiteraard mee met ons.

Het was heel bijzonder en natuurlijk ook heel dubbel maar ik moet zeggen dat we die twee dagen er wonderbaarlijk meer uit hebben kunnen halen dan dat ik gehoopt had.
Mijn verpleegkundige ging ook mee met haar gezin zodat zij mij kon verzorgen zo nodig en dat kostte mij dan geen extra energie om alles uit te moeten aan de vrijwilligers leggen.

De twee mannen waren zo lief en behulpzaam. Hebben ook echt meegedacht; op de heenweg nog langs de Posbank genoten van het uitzicht en dat in combinatie met een hapje en drankje. Ook op de terugweg langs Radio Kootwijk ook daar van een mooi uitzicht genoten. Ook langs andere mooie plekjes van Apeldoorn en Loenen wat voor Gertjan en mij veel betekend heeft.
Zaterdag hebben we met elkaar gewandeld door het vakantiepark met aansluitend een kopje koffie in de lunch room.
Na het rusten kwam er nog een vriendin/lotgenote uit Apeldoorn langs. Het was kort maar krachtig,  dat was bijzonder en emotioneel ook wel moeilijk, maar wel heel fijn dat ik de mogelijkheid kreeg om haar nog een keer te zien.

Die twee dagen bewust niet teveel stilgestaan bij de reden waarom wij mee waren maar op de terugweg bij Delft was het ineens een rollercoaster van emoties.

Ik had ineens nadat ik ruim een uur geslapen had een enorme lachbui en meteen daarna huilen en ik kon haast niet stoppen want toen kwam het besef,  ook door de moeheid.

Maar al met al ben ik heel dankbaar dat we dit samen hebben mee mogen maken
 het was het zeker waard.

Maar deze mooie herinnering kunnen ze ons niet afnemen en dat dankzij Ambulance Wens!!

Groetjes ook namens Gert-jan;

Marja den Besten.