Willem, is er iets wat je nog graag zou willen doen of meemaken?"
Nou, dat was geen gemakkelijke vraag die aan mij werd gesteld door mijn vrouw Mien.

Mien was met Corrie en Hennie (onze vrienden) aan het oriënteren geweest over de mogelijkheden  hierover. Toen onze huisarts ons attendeerde over het bestaan van ambulancewens.nl, heb ik niet erg lang hoeven te denken over mijn wens.

Samen met onze vrienden Corrie en Hennie, deden wij regelmatig in de afgelopen zeventien jaar, een of twee keer per jaar een verwenweekeind  in het super gastvrije : "De Woudfennen" in Joure. Even energie bijtanken noemden wij zo'n uitstapje. Dit zou ik graag nog eens willen beleven. Een dag met ons vieren naar "De Woudfennen" met een overnachting zoals wij dat altijd deden, lekker ontbijten in de sauna en daarna weer naar huis. Maar dit zou niet lukken zonder speciaal liggend vervoer. Een rit van ongeveer twee uur in een gewone auto is momenteel geen optie voor mij.

Deze wens hebben wij kenbaar gemaakt op de pagina van ambulancewens.nl. Corrie was onze contactpersoon die het geheel telefonisch heeft toegelicht aan de supervriendelijke vrijwilligers van de stichting.
Ook heeft Corrie zeer goed contact gehad met een goed luisterende manager van "De Woudfennen" die natuurlijk goed op de hoogte moest zijn van mijn wens en ook toestemming heeft gegeven voor ons verblijf. Het licht ging ook bij de sauna op groen. Het etageverschil zouden wij inclusief rolstoel met de goederenlift mogen overbruggen. Als er iets was, zouden wij daar hulp bij krijgen.

Op de afgesproken dag, 12 februari, stond de ambulance om 10 uur bij ons thuis voor de deur. Het was een mooie dag met regelmatig zonneschijn. De vrijwilligers stelden zich voor en vertelden de geschiedenis van Mario, de eerste persoon die zij als stichting voor het eerst zijn wens in vervulling hebben kunnen laten gaan. De mascotte, het beertje in ambulancemedewerkers kostuum dat ik kreeg, heeft ook de naam Mario gekregen.
Ik werd in huis op een brancard gelegd en in de ambulance vast gezet. Mien mocht naast mij zitten zodat wij onderweg konden kletsen. Corrie en Hennie volgden met hun eigen auto en mijn rolstoel.
Zoals onze gewoonte was, maakten wij een stop om te lunchen bij het Haje restaurant, ook in Joure. Dat was best gezellig omdat er wat meer werd verteld over de achtergronden van de vrijwilligers en die van ons. Tevens konden wij in alle rust genieten van onze heerlijke lunch. Daarna hadden wij nog een klein stukje te rijden om bij "Sauna de Woudfennen" te arriveren. We werden opgewacht door de manager en personeel. Het personeel was van te voren op de hoogte gebracht wat onze speciale reden van onze komst was. Iedereen was super behulpzaam en ik werd behandeld als speciale gast. Alles kon. We kregen in alle gevallen medewerking van het personeel, terwijl je duidelijk kon merken dat ze het fijn vonden om je te helpen. Een fijn gevoel wat je herkent van de vela andere keren die wij daar eerder doorbrachten. Mede daarom was deze plek ook al jaren onze favoriete keuze om te relaxen.

Na een comfortabele nachtrust en een weldadig smakelijk Fries ontbijt met de gewoonlijke hard, middel of zacht gekookte eitjes geserveerd door de zelfde dame die wij vanaf onze eerste bezoeken mochten ontmoeten. En niet te vergeten het ambachtelijke gebakken Friese suikerbrood. Heerlijk!!
De ambulancevrijwilligers zaten op de afgesproken tijd (11.00 uur) in de gang te wachten om ons weer veilig en comfortabel naar huis te brengen. Ze hadden een lekker bakje koffie gekregen om het wachten op te vullen. Weer die gastvrijheid van "De Woudfennen",super.

Tot slot wil ik mijn bewondering en dankbaarheid uitspreken naar de vrijwilligers van "De stichting ambulancewens.nl". Ze hebben er voor gezorgd dat mijn vervoer per ambulance op een zeer prettige en vriendelijke manier werd uitgevoerd. Deze mensen genieten van hun vrijwilligerswerk. Niets was te veel. Voor alle eventuele vragen werden passende oplossingen bedacht.

Met vriendelijke groeten van,
Willem en Mien Brugmans en
Corrie en Hennie Snatersen
Alphen aan den Rijn