In het voorjaar kwamen onze dochter en schoonzoon die in Friesland wonen het heugelijke nieuws brengen dat ze “eindelijk” zwanger waren, niet van één, niet van twee, maar van drie baby’s. De zwangerschap liep voortreffelijk en de planning was dat de baby’s op 27 december zouden worden gehaald d.m.v. een keizersnede.

Wij hebben toen een huisje geregeld zodat we die dag in de buurt zouden zijn. Maar het liep totaal anders voor ons.

Al ruim 15 jaar heeft mijn man rugproblemen. 2 jaar geleden ging het echt mis, definitief. Na de nodige pijnblokkades, therapieën en medicijnen werd het op eerste kerstdag duidelijk dat de grens wel eens bereik kon zijn.

Hij liep even naar de overburen. Hij durfde niet te gaan zitten omdat hij voelde dat er iets niet goed zat. Thuis gekomen zakte hij in de keuken door zijn benen, kon zich nog net opvangen tussen twee aanrechtdelen en daar heeft hij 1,5 uur gestaan tot de extra ingenomen medicijnen de pijn verzachtte, hij kon geen stap verzetten.

Na overleg besloten we dat we een bed bij Mediapoint zouden bestellen omdat lopen en daarmee boven slapen niet zou gaan lukken.  ’s Avond gebeurde nogmaals hetzelfde evenals 2e kerstdag alsof het een soort pijnaanval was. De pijn werd alleen steeds heftiger en duurde langer voor de medicijnen de pijn verzachtte. Hij kon alleen met hulp in bed komen.   In overleg met de huisarts is de dosis pijnstillers verhoogd.

Helaas betekenden deze problemen dat we niet naar Friesland konden komen, dat was voor ons 1,5 uur rijden.  Het huisje werd afgezegd en we moesten onze dochter en schoonzoon zeggen dat we zeker voorlopig niet konden komen.

 

Na de keizersnede hadden we na 35 weken zwangerschap  drie mooie gezonde kleinkinderen bij, twee meisjes en een jongen, in november en augustus waren we ook al opa en oma geworden. Erg teleurgesteld was iedereen omdat we niet naar Friesland konden. Onze schoondochter Tanja vond dit zo erg. Ze had al eens gehoord van Ambulance Wens en heeft contact opgenomen met de stichting. ” nee” heb je “ja” kun je krijgen. Al snel was het geregeld. Onze schoondochter belde mij en ze vertelde het zelf tegen mijn man. Dit was een zeer emotioneel moment vol ongeloof dat dit mogelijk was.

Zaterdag 29 december stond om half 10 de ambulance voor de deur. Op de brancard, inladen en op naar Sneek, het Anthonius Ziekenhuis.  Rond 11.15 waren we er. Twee van onze kinderen met hun kinderen waren ook naar Friesland gekomen en stonden ons op te wachten, weer een emotioneel moment.

De nieuwbakken vader was er ook. Met de mascotte die we hebben gehad hebben we hem naar boven gestuurd naar onze dochter. Ze snapte het niet en dacht dat het van de dierenambulance was, waar mijn man en ik voor werken. De stichting Ambulance Wens kende ze verder niet. Daarna werd mijn man in de rolstoel naar binnen gereden. Hoe dat ging hoef ik niet te vertellen denk ik. Tranen van vreugde en ongeloof dat we toch konden komen. We mochten mee naar de drieling en hebben ze kunnen bewonderen, helaas nog niet vasthouden omdat ze in de couveuse liggen. Maar het gaat ontzettend goed. Zelfs zo goed dat op de terugweg een foto van Fenne, één van de meisjes, kregen. Zij mocht al uit de couveuse en in een wiegje.

We zijn dankbaar dat Stichting Ambulance Wens het  voor mijn man mogelijk heeft gemaakt om zijn kleinkinderen te verwelkomen en te bewonderen. Wij waren in de veronderstelling dat dit uitsluitend voor mensen was die in hun laatste fase van hun leven zijn. Niets is minder waar. Top, wat fijn dat dit kon worden gedaan. Hartelijk dank en succes met jullie mooie, enorm belangrijke werk.

 

Vriendelijke groeten,

Huib en Wilma (van den Boogert)