Waarom Noorwegen

Ik zat al zon 12.5 jaar met een verlangen om naar Noorwegen te gaan om een fjord of fjorden in het echt te ervaren. Helaas door omstandigheden, voornamelijk gezondheid en logistiek, is dit mij nooit gelukt. Aangezien mijn lichaam de laatste 2-3 jaar in een fase zat van aftakelen heb ik ongeveer 2 jaar geleden eigenlijk de reis om een Noorse fjord te zien opgegeven. Vooral het afgelopen jaar begint mijn lichaam signalen te geven dat het genoeg is geweest na 32 jaar gevochten te hebben tegen een spierziekte, naast de spierziekte heb ik ook meerdere "ongemakken" op mijn levenspad te verduren gekregen wat zorgde voor alles behalve een saai leventje ;).

Ik ben zon 2 jaar geleden begonnen met subtiele signalen af te geven dat mijn tijd sneller dan ik had gehoopt eraan zat te komen dat ik deze aardbol zou verlaten. Paar maanden geleden heb ik een aantal diepgaande gesprekken gevoerd met mijn zusje die zich nog afvroeg wat mijn diepgaande verlangen/wensen waren, ze was op de hoogte van mijn wens naar Noorwegen maar zij en de rest van de familie had nooit volledig begrepen de "waarom". Mijn antwoord was vrijwel altijd, de natuur en de rust die ik altijd al kreeg bij mijn inbeeldingen als ik weer foto's zat te bekijken van Noorwegen of van andere mensen die er waren geweest etc. Echter kun je dat moeilijk in woorden uitleggen, althans ik ben daar erg slecht in om dingen te verwoorden qua gevoel. Nadat we meerdere gesprekken hebben gehad over bijvoorbeeld wat te doen als mijn tijd was gekomen, wat mijn wensen waren tijdens de uitvaart etc. heeft zij een keuze gemaakt voor haarzelf om toch nog te proberen om te kijken wat mogelijk is om deze droom van mij toch nog in vervulling te laten gaan.

Ze heeft het besproken met mijn moeder en mijn huisarts, en is toen bezig geweest met het opzoeken via Google, hoe en wat. Echter door een algoritme van Google kwam ze uit bij de dichtstbijzijnde stichting die hun locatie in Twente heeft, echter zodra je over de grens gaat moet jezelf de planning en boekingen regelen bij hen. Bovendien was het zo dat je voor elke cent van uitgave zelf verantwoordelijk bent. Dit bedrag was vrij hoog en zijn meestal enkel weggelegd voor de rijkere % van de bevolking. Mijn huisarts heeft door het gesprek met mijn zusje ook de telefoon opgepakt en bezig gegaan om te kijken hoe en wat mogelijk is, hij had een rechtstreeks nummer naar Stichting Ambulance Wens (www.ambulancewens.nl ) en die bleken de onkosten voor de vrijwilligers en de patiënt op hun te nemen dankzij de donaties die ze jaarlijks krijgen. Dus hij kwam ons dit allemaal vertellen maar omdat wij dus in contact stonden met een andere stichting en ons heel wat anders werd verteld ontstond er dus een gedachtegang van hoe kan dit in vredesnaam? Pas 2 weken voor vertrek kwam de aap uit de mouw toen alles al besproken en geboekt was, echter doordat de huisarts zei van bel hun gewoon en kijk wat er mogelijk is en vanuit die hand kwamen we in contact met Kees Veldboer die de oprichter en directeur is van Stichting Ambulance Wens, eerst via mijn moeder die hem aan de lijn had en hij verzocht ons een wensaanvraag te doen. Dus vrijwel meteen dat gedaan met een beperkte tekst en uitleg ingevuld, binnen 30 minuten kreeg ik het verlossende telefoontje en dat was voor mij erg emotioneel dat Kees zei, laten we verder communiceren via email. Nadat ik de boekingen van hotels en oversteek had laten zien, heeft hij gekeken wat mogelijk was voor hun om op korte tijd dit via hun over te kunnen nemen, en binnen 30 minuten na het eerste email werd mij medegedeeld dat zij mijn wens in vervulling konden laten gaan. Volgende dag zijn ze bij mij thuis geweest om het een en ander te bespreken. Zij hebben toen gezegd dat  ze zelf met ons mee zouden reizen wat voor ons ook een heel goed gevoel gaf. De volgende dag heeft mijn moeder contact gezocht met Twentse Wensambulance om de situatie uit te leggen, en duidelijk te maken dat duizenden euro's, die we bij moesten betalen, voor ons een groot bedrag is. Waar de persoon wel mee instemde en ook zei dat ze het wel jammer vonden omdat ze de wens van mij graag hadden vervuld. Vanuit die hand heb ik wat dingen om geboekt en zijn we dus 19 oktober vertrokken.

Dankzij mijn zusje, familie, huisarts maar voornamelijk dankzij Stichting Ambulance Wens (www.ambulancewens.nl ) is deze droom tot werkelijkheid gekomen. Hierover kunnen jullie lezen in de reisverslagen die gelinkt zijn aan deze post. Als laatste wil ik alle donateurs bedanken als patiënt zijnde, dankzij jullie had deze reis niet zo gelopen als die is verlopen! Enorm bedankt!!

We begonnen de dag rond 0630, iedereen maakte zich klaar en vervolgens was ik zelf aan de beurt om geholpen te worden door moeders met hier en daar een helpende hand. We hadden afgesproken de avond vooraf om rond 0830 gezamenlijk te ontbijten, omdat ik een zware dag tegemoet ging had ik besloten om nog op bed te blijven terwijl 1 iemand bij mij bleef terwijl anderen ontbijt haalde voor mij en diegene die bij mij bleef. Vervolgens zijn we vertrokken richting Hirtshals waar de veerboot terminal is van Colorline. We moesten 90 min voor afvaart aanwezig wezen maar waren nog ruimer vooraf aanwezig dus heeft iedereen de benen gestrekt, wat gedronken en naar de wc geweest.

Rond 1215 zijn we afgevaren en had besloten omdat door Colorline vooraf was gezegd dat ik niet op de brancard kon/mocht op de veerboot om de reis naar Kristiansand in de rolstoel door te brengen (ongeveer 3.5). Ben achteraf ook wel blij dat ik het in de rolstoel heb ervaren aangezien ik hierdoor wat meer kon zien dan vanaf de brancard, aangezien ik ook makkelijker op het achterdek kon om even uit te waaien :-). Heb enorm genoten van de boottocht, had als ik gezond was geweest graag bij de Koninklijke Marine willen dienen. Ik leefde aardig tijdens de boottocht ondanks dat ik sinds de eerste dag al rond de 39,5-40 graden koorts had gekregen en ook de nodige pijn had. Echter kan ik mijzelf meestal wel aardig over de dingen heen zetten. Helaas hadden alle andere reisgenoten niet dezelfde ervaring als ikzelf, ze werden misselijk en wat draaierig helaas maar gelukkig duurde de reis niet super lang :-).

Ik werd ook nog verrast met een fles whiskey van Kees en Ineke Veldboer (Stichting Ambulance Wens), ze hadden van mij te horen gekregen dat 1 van de weinige dingen die helpt om mij in slaap te krijgen was een slok whisky dus hadden ze besloten om mij dus een fles whiskey als cadeau te doen! Super tof voor deze zuipschuit ;). Ben ze erg dankbaar en heb elke avond naderhand een slok genomen en toch paar uurtjes slaap kunnen pakken :-).

Rond 1530 kwamen we aan in Kristiansand en reden we naar onze hotel en heb ik daar 2 uurtjes ongeveer bij kunnen tanken voordat we met zijn allen gingen eten, doordat de reis erg zwaar was en de koorts + pijn enkel erger was geworden had ik besloten om op de brancard te blijven tijdens het eten. Na het eten ben ik weer naar de kamer gegaan en hebben mijn moeder en ik voornamelijk de rust gepakt terwijl de rest naderhand hebben rondgekeken in een deel van Kristiansand. De super mensen van Ambulance Wens hadden gekeken wat mogelijk was voor de volgende dag daarginds voordat we zouden vertrekken naar Stavanger.

toevoeging;

Ik wou even de mensen ook bedanken van Scandic Kristiansand Bystranda, die hebben op korte termijn dingen voor mij geregeld zonder probleem maar ook vooraf was het contact gewoon erg fijn :-).
Helaas had ik een zware nacht door de koorts en de pijn waardoor ik ondanks de whiskey maar 3 uur slaap heb kunnen pakken van 0000 tot 0300. Vanaf 0630 kwam iedereen weer in de benen om zich klaar te maken voor de laatste deel van de heenreis. Echter door de vermoeidheid, koorts en de pijn die ik rond dat tijdstip had begon ik heel erg te twijfelen of ik wel verder kon ondanks dat Stavanger nog maar paar uurtjes rijden van ons af was. Ik had de pijnstillers meteen ingenomen nadat mijn moeder wakker was en rond 0745 kwamen Kees en Ineke de kamer binnen en zagen dat het mis was. Gelukkig dat de pijnstillers langzaam aan begonnen in te werken. We zijn toen rond 0830 naar beneden gegaan (ik op brancard) om gezamenlijk te ontbijten. Vervolgens is iedereen naar boven gegaan om de boel in te pakken, behalve Ineke die bij mij bleef. Vervolgens zijn we vertrokken naar Stavanger maar voordat we dat deden zijn we eerst naar een plekje toe gereden wat relatief dichtbij het hotel was waar je een enorm goed overzicht had op de zee en gebieden rondom. Dit heeft mij meer geholpen dan de pijnstillers want ik klaarde vrijwel snel op, het was nogal frisjes buiten en de wind was wel wat koud maar voor iemand met hoge koorts was dit een uitkomst :-). Hier hebben we toch al snel 20-30 minuten gestaan zodat ik even mijn innerlijke rust kon pakken en kon genieten van het water en uitzicht. Het was wel erg vochtig maar hadden geluk dat het niet regende op een paar druppels na dan. Kees vertelde me dat elke keer bij een wensvervulling aan zee het altijd heeft droog gehouden, het was hem persoonlijk nog niet voorgekomen dat het regende terwijl hun buiten waren :-).

Vervolgens zijn we dus vertrokken naar Stavanger en hebben we onderweg meerdere keer gestopt om van het uitzicht te genieten (Althans dat ik van het uitzicht kon genieten) waarvan ik besloot 1x een poos uit de ambulance te gaan en de andere 2x in de ambulance bleef doordat er wel motregen was. Je kunt op de foto's wel zien dat het uitzicht, althans vind, adembenemend was. Ik heb enkel 1 locatie waar ik zeker van ben waar we zijn gestopt kunnen vinden via google maps aangezien mijn telefoon de locatie's nogal door elkaar heeft gegooid helaas. Echter kan ik zeggen na het terugzien van de foto's die gemaakt zijn onderweg dat de hele landschap van Noorwegen gewoon sprakeloos is. Ik hou heel erg van de ruwe natuur, dit geeft me de nodige innerlijke rust waardoor ik ook hernieuwde kracht heb kunnen vinden om mijn positiviteit te blijven terugvinden.

We zijn rond 1600 (Volgens mij) ongeveer aangekomen bij Scandic Stavanager Park. Het was even uitzoeken wat beste was qua uitladen omdat de ligging van de hoofdingang wat anders was dan eerst verwacht had. Echter is dit wel gelukt uiteraard en hebben ze me weer op bed gelegd zodat ik weer bij kon tanken voordat we in de avond weer gezamenlijk zouden eten, echter kwam ik pas erachter toen we al onderweg waren dat het hotel dat ik gekozen had geen eigen restaurant had, enkel een barmenu met paar gerechten. Dus heb toen rondgekeken via de Noorse variant van takeaway wat mogelijk was en ben toen bij een soort cafe uitgekomen die bezorgde. Na contact te hebben gehad met de receptioniste of het oké was om eten te laten bezorgen, en meteen de vraag gesteld of we eventueel wat borden met bestek konden lenen van het hotel. Ik was van plan om iemand te vragen om het op te halen maar binnen paar minuten werden de borden met bestek al gebracht door iemand van het hotel. Terwijl we wachten op het eten dat gebracht zou worden zijn Kees samen met mijn neefje even snel de fitnessruimte ingegaan om even wat te sporten. Het eten was wel "okë" aangezien het wat beholpen was omdat ik naar mijn lichaam moest luisteren en dus niet buiten de deur kon eten. Heb wel nog even in de rolstoel gezeten tijdens het eten en naderhand nog even gepraat met mams, Ineke en Kees terwijl mijn broer samen met mijn zusje en de kids een stukje van Stavanger hebben verkend en bezichtigd. Ben rond half 9 weer in bed gelegd waar ik mij terugtrok met een boek om rust te krijgen. Vervolgens is iedereen naar bed gegaan en heeft mijn zusje de taak van mijn moeder overgenomen voor de nachtwacht. Dus die lag naast me snurken ;), echter moet ik wel aangeven dat de matrassen van het hotel zo zacht waren dat het niet erg comfortable was voor iedereen. We zijn immers gewend aan de hardere matrassen ;).

Extra toevoeging;

Heb vooraf veel contact gehad met de verschillende hotels maar betreft het personeel dat mij te woord heeft gestaan van Scandic Stavanger Park heb ik niks meer dan lovende woorden over. Ze hebben veel geduld gehad omdat tijdens het plannen en de reis ik de nodige dingen moest wijzigen en ze hebben hier nooit moeilijk over gedaan en zijn altijd behulpzaam geweest. Voornamelijk contact met de assistent manager van front desk via de email gaf mij een goed gevoel, Cecilie Engelsgjerd Stornes.

We begonnen de dag weer rond 0700 en hadden afgesproken rond 0830 te ontbijten. Mijn moeder is langzaam aan begonnen om taken uit handen te geven qua verzorging aan Ineke terwijl ze de eerste dagen hier niks nog van moest weten. Dit gaf voor Kees en Ineke een erg goed gevoel omdat mams elke keer meer vertrouwen in kreeg terwijl ze dit normaliter niet snel heeft door onze ervaringen door de jaren heen.

Nadat we ontbeten hadden zijn we de stad van Stavanger ingetrokken om beetje rond te kijken. Ik zat eerst wel te twijfelen of dit verstandig was omdat ik niet wou riskeren dat mijn daadwerkelijke doel zou verpest worden door mijn lichaam te veel in te spannen. We zijn naar wat winkels geweest om wat inkopen te doen die ik perse wou halen omdat mijn niet bloedverwante nichtje de dag voor vertrek was geboren en ik wou een Noorse kleding kopen voor haar. Het regende inmiddels wat dus we zijn bij Jack en Jones binnen gegaan om even te schuilen en hier heb ik een t-shirt van Pepsi gekregen van Kees en Ineke, die hadden opgemerkt dat ik nogal wat Pepsi dronk ;). Zelf heb ik een warme trui gekocht na aandringen van mijn zusje want die wou perse dat ik een aandenken voor mezelf had in tastbare vorm. Naderhand zijn we opgesplitst, mijn broer, zusje en de kids zijn hun kant opgegaan en Kees, Ineke, mijn moeder en ik zijn onze kant op gegaan. Ik wou heel graag de haven zien (Doh water en schepen). Heb erg genoten van deze uitstapje en hebben naderhand wat koffie gedronken dichtbij de waterkant zodat ik goed uitzicht had tijdens het koffie drinken.

Vervolgens zijn we terug naar het hotel gegaan en hebben ze mij op de brancard gelegd. We zijn toen vertrokken naar Lauvvik waar een veerpont is die ons over zou zetten wat voor de rest gelukkig maar 8 minuten duurde ;). IK zal onderaan nog wat video's toevoegen die Ineke heeft gefilmd tijdens het rijden naar de plek waar ik heen wou. Mijn doel zoals misschien nu langzaam te zien is op de map hierboven is dat ik een fjord heel graag wou zien, ben uitgekomen bij de Lysefjord. Hier heb ik heel wat emoties los kunnen laten gaan voor mezelf, ik ben niet iemand die makkelijk zijn emoties toont naar anderen dus heeft iedereen mij zoals je ook kunt zien op de foto's een poos alleen gelaten zodat ik mijn gevoel en gedachten op de loop konden laten gaan. Ik heb een immense innerlijke kracht weer kunnen opbouwen zodat ik genoeg positiviteit heb tot het eind van mijn levenspad :-).

We zijn tegen de eind van de middag weer terug gereden naar het hotel en hebben besloten dat ik op bed bleef en dat de rest in de stad wat gingen eten. Ze brachten eten mee van de Mac voor mijn moeder en mij maar we hadden allebei niet heel veel trek. Mijn moeder en ik zijn van het zelfde hout gesneden en kunnen door omstandigheden niet eten en moeten ons vaak forceren om wat naar binnen te krijgen. In de avond zijn Kees en mijn neefje weer de gym ingedoken samen en heeft iedereen zich wat teruggetrokken van deze veelzeggende dag.
https://youtu.be/ojG-jhkvVH4
https://youtu.be/VNays-wJewA
https://youtu.be/94d7siXtBzk

We hebben gelukkig iets meer rust gepakt tijdens de nacht na zon zware dag. Helaas was de koorts nog aanwezig maar wel afgezakt na een redelijke temperatuur van rond de 38,5-39. Helaas begon de pijn van mijn lichaam sinds deze ochtend zwaarder te worden en begon er verschillende pijnen die ik voorheen tijdens de reis nog niet had gehad. Mijn moeder zei op gegeven moment tegen Ineke kun jij hem even wassen, ik ga roken. Dit hadden Ineke en Kees beide niet zien aankomen en waren erg overrompeld maar ook super blij dat mam hun volledig het vertrouwen gaf. We zijn weer rond zelfde tijdstip aan ontbijt gegaan, dit keer wel op brancard omdat mijn energie ook minder werd dan de dag ervoor. Echter hebben we gewoon gezellig ontbeten en nagepraat. We wouden rond 1000 vertrekken richting Kristiansand en zouden net als de heenweg weer op de mooiere plekken stoppen.

Echter kwam Kees naar me toe met de vraag of ik het ook niet een beter idee zou vinden om vandaag al de overtocht te doen waardoor er zon 5u van de reis van de volgende dag vervalt. Hier had ik zelf ook al tijdens de nacht aan gedacht omdat ik toch wel merkte dat 8-9u reizen wel het maximale was ook al lag ik plat en dit was toen nog vol energie was. Dus ben aan emailen geraakt met Colorline en nadat dit werd omgezet tegen een vergoeding, heb ik meteen contact gezocht met Scandic Kristiansand Bystranda want we zouden de komende nacht daar overnachten om vervolgens de volgende dag met de veerboot over gaan en direct doorrijden naar ons huis. Dit was uiteraard geen probleem door het fijne medewerking van het personeel van Scandic. IK heb toen meteen ook dezelfde hotel geboekt in Aalborg als waar we op de heenweg hebben overnacht.

Na het inpakken van de voertuigen en uitchecken kwam de general manager (Vibeke Fjordbakks) van het hotel bij ons. De dag ervoor had ze met Ineke staan praten en heeft Ineke wat foto's laten zien van wat we hebben gedaan. Ik heb toen zelf ook een poos met haar gepraat en haar verteld hoe ik het heb ervaren en nog verder foto's laten zien. Ze wou ze heel graag allemaal zien dus heb der verteld dat ik zodra ik wat uitgerust was thuis van de reis. Dat ik van plan was een reisverslag voor de Stichting te maken vanuit de patiënt zijn belevenis en bewoording, en dat ik voor haar en ook voor andere mensen die dus dit wil lezen een Engelse vertaling zou maken. Ze bleek heel erg onder de indruk zoals ze zei en dat ze het een eer heeft gevonden dat we bij hun terecht waren gekomen. Toen vertelde ze dat ze een verrassing voor mij had en ze kwam aanzetten met een enorme foto op aluminium plaat van de Pulpit rock (Hoge punt waar je heen kunt wandelen bij de Lysefjord). Die had ze gekregen van een vriendin (vanhalv.no op instagram voor schitterende foto's) van haar die een fotografe is, en ze zou het een super vinden als ik deze in ontvangst wou nemen mits ik hem mooi vond. Ik was, en de anderen ook trouwens, erg sprakeloos. Ik begon bijna te stamelen van emoties (grrr) en heb haar enorm bedankt en gevraagd of ik haar een knuffel mocht geven, wat dus een erg innige knuffel werd en ik sindsdien ongewassen ben ;) (grapje). Dus na een emotioneel afscheid zijn we vertrokken.

Dus zogezegd, zo gedaan. We vertrokken rond 1000 richting Kristiansand en hebben op dezelfde parkeerplaats gestaan als op de heenweg. Echter dit keer met een heerlijk zonnetje dus hebben we iets meer tijd stilgestaan hier (we hadden immers ruim de tijd want de veerboot zou pas om 1700 ongeveer vertrekken). Je kunt vaag de vergelijkingen zien op de foto's als op de heenweg naar Stavanger (Dag 3). We waren ruim 2u van te voren aanwezig bij de veerboot dus was even een lange wachttijd weer voordat we inscheepte. Doordat Kees bij de heenweg op de veerboot de lift heeft opgemeten en tot conclusie kwam dat de brancard er schuin wel in zou passen hebben we zonder overleg het gewoon geprobeerd. Mensen van Colorline deden niet moeilijk gelukkig terwijl dit wel had gekund. Het ging gewoon vlekkeloos dus een hele opluchting voor mij want ik weet niet of ik het had getrokken om nog eens 4u te zitten ongeveer. Tijdens de reis werd duidelijk dat de golven onderweg zon 6-7 meter hoog waren dus aardig wat hoger dan op de heenweg. Echter heeft dit keer niemand echt last gehad tijdens de reis. We hebben op de boot gegeten en moet ik zeggen, ik kan me geen enkele keer herinneren dat ik zon overheerlijke rollade heb gehad en als toetje, overheerlijke hotwings! Ik had sowieso de hele reis wat op mijn eten gelet vanwege mijn darmen dat ik niet in de problemen zou komen ermee omdat ik enkel via medicatie de grote boodschap kan doen maar dat kost 2 dagen de tijd, dus moest een week vol zien te houden minimaal. Dus ik besloot omdat zo lekker was gewoon heerlijk te bunkeren!

Rond 1945 kwamen we aan in Hirtshals en zijn we vertrokken naar Scandic Aalborg Øst. Daar hebben we dan weer een relatief oké nacht gehad.
https://www.youtube.com/watch?v=Fbjf5Zipz9U

We waren wat chaotisch begonnen in de ochtend waardoor ik om 0800 nog niet gewassen was , dus snel mij nog even gewassen en toen gezamenlijk naar ontbijt (ik op de brancard). Dus nog maar even goed ontbeten omdat het een lange dag zou worden van zon 7-8u reizen. Tijdens ontbijt hebben we de planning doorgenomen over hoe we zouden rijden en wat te doen. Doordat mijn lichaam het op begon te geven en nog meer pijn erbij kwam hebben Kees en Ineke voorgesteld, stel dat er file zou wezen de sirene aan te gooien zodat we niet stil zouden komen te staan. De anderen in de 2de voertuig zouden dan op hun eigen gemak nakomen.

Rond 0900 zijn we dus vanaf hotel vertrokken richting huis, ik was zo oververmoeid dat ik even de ogen dicht heb gedaan en na 90 min gingen ze weer open. Mijn Deense vriend zou weer ons op wachten maar doordat ik dus een poos had geslapen waren we er al helaas voorbij gereden, echter afgesproken met moeders dat hij op ten duur bij ons komt te slapen in Geesteren.

Zoals verwacht kwamen we meerdere files tegen en zijn we erlangs heen gereden en moet zeggen, aangezien ik ook ervaring heb in Nederland qua sirene gebruik moet ik zeggen dat de mensen in Duitsland veel meer gewilliger aan de kant gaan en ook veel sneller! Ik zal een filmpje toevoegen waar ik heel kort even wat laat zien hoe de Duitsers heel erg netjes aan de kanten gaat. Dat ken ik in Nederland wel heel wat anders helaas.

We hebben 3 stops gemaakt waarvan weer 1 iets langere om even wat te eten/drinken. We kwamen rond 1730 aan in Geesteren en hebben ze me zo snel mogelijk weer in bed geknikkerd zodat mijn lichaam meteen kon beginnen met herstel. Esmee (nichtje) die mee was in de ambulance op de terugweg had inmiddels mijn hond aangelijnd terwijl hun mij en mijn spullen gingen uitpakken en op bed liggen. Mijn hond was super blij om ons weer te zien na aantal dagen, dit telde ook voor ons uiteraard! :-).

Ik wil ook hierbij nogmaals iedereen heel hartelijk bedanken die mee heeft gewerkt om mijn laatste wens in vervulling te laten gaan. Dit zal ik eeuwig koesteren!