Ja dat kan je wel zeggen als een doodzieke vrouw steeds de wens heeft geuit dat ze nog een keer de zee wil zien en dan gebeurt dat op een prachtige dag in juli dankzij de Stichting Ambulance Wens. De zee staat natuurlijk voor een bijzonder symbool: het eeuwige, voortdurend in beweging zijnde, oerwater, oorsprong van leven. En het is buitengewoon dat je als sterveling daar je laatste reis naar toe maakt. Als een ceremonie. Ik zie haar nog op die brancard langzaam het strand afdalen. Tussen al die dagtoeristen door die zwijgend en naar het schijnt met veel begrip toekijken. Er wordt gefografeerd, maar de essentie van wat hier gebeurt kan je niet digitaal vastleggen. Sinds we weer thuis zijn lijkt het wel of de confrontatie met het oersymbool zee mijn vrouw heeft veranderd. Door de medicatie was ze de laatste weken voortdurend in slaap. Sinds haar reis naar de zee is ze steeds wakker. Ze lijkt van alles toe te spreken: de kinderen en kleinkinderen, de vrienden en vriendinnen en wie al niet. Misschien ook wel de kat en de verdere dieren die haar dierbaar waren zoals haar vroegere hond meneer Tonkelmans. Ze spreekt onduidelijk,lijkt het. We noemen dat wartaal, maar nu begrijp ik dat het een heel andere taal is, de taal die is ingegeven door de zee, het licht en de wind. Misschien is deze reis naar de zee wel het begin van een eeuwige reis. Ik ben er stil van. Dag lieve Mieke, reis maar verder. Dag lieveling.