Mijn vader (75) kan door zijn hersentumor niet meer lopen en verre reizen maken. Dan is Overijssel (waar hij woont) en Zuid-Holland (waar veel familie woont) opeens een onoverbrugbare afstand. Toch wilde mijn vader nog heel graag twee zwagers bezoeken die wegens ziekte en gezondheidsklachten ook niet meer kunnen reizen. En natuurlijk hun echtgenotes, onder wie mijn vaders oudste zus (86).

Wat was ik verbaasd dat ik, enkele uren nadat ik het wensformulier had ingevuld, al een telefoontje kreeg: “Het kan morgen al!” Mijn vader was erg blij. De volgende ochtend, woensdag 23 mei 2018, stonden chauffeur Frans en verpleegkundige Plonie van de stichting Ambulance Wens voor de deur. Helemaal uit Rotterdam naar Kampen gekomen om mijn vader weer richting Rotterdam te rijden! Fantastisch.

Met behulp van het personeel van het verpleeghuis werd mijn vader van zijn bed op de brancard gelegd. Frans en Plonie schoven de brancard vakkundig de ambulance in en daar gingen we. Mijn moeder en ik zaten bij mijn vader.

De eerste stop was in Krimpen aan den IJssel. Het was voor mijn vader een emotioneel weerzien met zijn zus en zwager. De tweede stop was in Pijnacker. Op weg daar naartoe zei mijn vader dat hij zijn zus in Delft ook nog graag zou willen zien. We vroegen Frans en Plonie of dit mogelijk was. Ze zeiden onmiddellijk: “Maar natuurlijk! Dat gaan we gewoon doen.” Na een kop thee in Pijnacker reden we dan ook door naar Delft, waar mijn vaders zus en zwager de ambulance in kwamen om mijn vader gedag te zeggen. Fijn dat dat kon!

Op de terugweg naar Kampen stopte Frans bij een La Place restaurant in Bodegraven. Mijn vader wilde graag buiten zitten, dus reden Frans en Plonie hem op de brancard naar het terras. Daar hebben we heerlijk gegeten.

Op de terugweg heeft mijn vader diep geslapen. Het was dan ook een erg vermoeiende dag, met veel indrukken en emoties, maar het was vooral een hele mooie dag vol bijzondere ontmoetingen. Ontmoetingen, die zonder de stichting Ambulance Wens niet hadden kunnen plaatsvinden. Wij zullen het nooit vergeten. Alle lof voor deze stichting en haar geweldige vrijwilligers! Bedankt!