17 Maart vanuit Hoogeveen toch nog naar de verjaardag van je zus in Sint Anna Parochie. Gerda wordt 70. En dat is voor haar een belangrijke mijlpaal in haar leven die ze voor zichzelf en haar familie gedenkwaardig wil beleven. Ze nodigt daarom in februari haar naaste familie en vrienden met een handgeschreven persoonlijke brief uit om dat heugelijke feit op 17 maart a.s. te vieren. In de ‘Blikvaart’ in St. Annaparochie met een lopend buffet. Ze geeft aan dat ze op die zaterdag heel graag al haar geliefden een poosje om zich heen wil hebben. Oké Roel, daar zit je dan! Hoe los je dat op? Ik ben getrouwd met José, de jongste zus van Gerda. José woont in een verpleeghuis. Ze is dementerend en kan niet meer lopen. Haar enige vervoermiddelen zijn haar elektrische rolstoel die ze helaas niet zelf meer kan bedienen en een tillift die haar van de rolstoel naar haar bed brengt, en weer terug. En dat alles veroorzaakt door een zeldzame ziekte genaamd cadasil. een aandoening in de hersenen. Een erfelijke ziekte die niet te genezen is en waar geen medicijnen voor bestaan, en die uiteindelijk zal eindigen in totale dementie. En juist haar jongste zusje zal Gerda van heell haar familie op haar feestje het meeste missen. Jaren geleden toen Gerda net gescheiden was, had ze een week vakantie geboekt op Ameland. En tot mijn grote verbazing – en vreugde - nodigde ze ons uit om het weekend bij haar te komen logeren. Ze liet ons in haar Suzuki het eiland zien en op een van onze strandwandelingen op weg naar haar appartement, zagen we een ‘wensambulance’ staan bij het strandpaviljoen. Toen nog een nieuw fenomeen en dan valt het op. Je wordt nieuwsgierig: wie ligt erin? Wat is de bedoeling? Een bezoek aan het strand of een laatste etentje in het paviljoen, een verjaardag? Het beeld bleef mij altijd bij. En als je dan nadenkt over het probleem van Gerda’s verjaardag, valt opeens het kwartje. Ik vraag de Stichting Ambulance Wens! Vol verwachting heb ik op 12 februari het wensformulier van de Stichting ingevuld. De volgende dag 13 februari al bericht terug met de bevestiging dat José 17 maart om 15.30 zou worden opgehaald. Gerda had de oplossing van het probleem aan zichzelf te danken! Dan volgen voor mij 4 weken van voorpret. Niemand wist het. Ik had het alleen besproken met het hoofd van de afdeling waar José woont. Er moesten tenslotte natuurlijk wat praktische zaken geregeld worden. Gerda belde mij in de tussentijd nog een keer. Ze ging er helemaal van uit dat haar zusje niet zou komen wat ze heel jammer vond en vroeg of ik wel kwam. Ik zei dat het me beter leek dat ik bij José zou blijven. 17 maart de grote dag. Als ik om 20 over drie in het appartement van José kom ligt ze al pontificaal op de brancard met in haar armen ‘Mario’, de mascotte van de Stichting. Mario is een mooie speelgoedbeer, gekleed in hetzelfde uniform als Frans en Monique, de chauffeur en de verpleegkundige van Stichting Ambulancewens, die alles al perfect hadden voorbereid. Mario is de hele tijd tot we weer terug waren in het appartement, niet van haar zijde geweken. De heenweg is een feest. Allen al het vooruitzicht van de ontmoeting met Gerda. Als we aankomen vraag ik Frans en Monique om even met José op de brancard achter de deur te blijven wachten. Als ik binnen kom zit de zaal al vol familie en vrienden. Ik feliciteer Gerda van harte met haar verjaardag met de bijbehorende zoenen en welgemeende knuffel en dan komt heel voorzichtig met een licht verwijtende ondertoon van Gerda de vraag: “Maar je zou toch bij José blijven?” Ik negeer de vraag en antwoord: “Ik heb een cadeau voor je meegenomen maar het was wat te groot om in te pakken, vind je het goed dat ik het je zó geef?”. Ik doe de deur open en als Monique en Frans José naar binnen rijden gebeurt er iets wat niet in woorden is uit te drukken. De emoties die dan naar boven komen, de liefde die dan gaat stromen is niet met woorden te beschrijven. Prachtig om te zien, ongelooflijk mooi om mee te maken. Te mooi voor woorden! Dingen die je helemaal niet verwacht, die onmogelijk lijken en toch gebeuren, dat zijn wonderen! En wonderen zullen blijven gebeuren zolang de Stichting Ambulancewens bestaat. We zijn ongeveer twee uur gebleven. Iedereen kwam om de beurt even bij José kijken en even vragen hoe het ging. José liet alles met een brede glimlach en een heldere blik maar gebeuren. Gerda kwam ook regelmatig even kijken om te zien of het allemaal wel echt was. Ze kon maar niet genoeg van haar zusje krijgen. De terugweg was weer een feest. Samen heerlijk in de ambulance (hoe bestaat het). José hield mijn hand stevig vast. Het verschil met Ameland was nu dat ik nu wél wist wie er in de ambulance lag en om welk feestje het ging. Mario viel een keer op de grond. Ik heb hem maar gauw weer in José ’s armen gelegd. Toe we terug waren in haar appartement hebben Frans en Monique samen met de verzorging van het verpleegtehuis José maar direct vanaf de brancard in bed gelegd. Mario werd in haar armen gelegd. Toen José haar kussen rook viel ze direct in slaap. Ik denk dat Mario nog wel een poos wakker heeft gelegen. Na zo’n enerverende dag en dan nog in de armen van zo’n lieve vrouw….. Al met al een superdag om nooit meer te vergeten!

Dank! Roel Schudde.