Dus hierbij nog even een terugblik op onze mooie dag Terschelling, op 9 oktober j.l. Die de Stichting Ambulance Wens, voor mijn moeder en ons gezin mogelijk maakte…

Om 7.30 uur kwamen de vrijwilligers van de Stichting Ambulance Wens, Peter en Jaap, binnenstappen op de kamer van mijn moeder in het Hospice De Mare in Groningen. Daar zat mijn moeder, dankzij de verpleging van het hospice, al helemaal keurig klaar om mee te gaan. Mijn moeder was van de zomer plotseling ziek geworden; 17 augustus j.l. is er een tumor in haar hersenen ontdekt, 21 september kregen we te horen dat behandeling niet meer mogelijk was en dat het nog een kwestie van weken zou zijn. Maar dit terzijde, we gingen er een mooie dag op Terschelling van maken. De vrijwilligers, Peter en Jaap, waren de avond tevoren al richting het Hoge Noorden gekomen en hadden overnacht in Ureterp, vlakbij Drachten. Dus zij waren ook al weer vroeg op pad gegaan, om mijn moeder en ons op te halen. En naar eigen zeggen, waren zij ook voorzien van een uitgebreid voedselpakket door hun logeer-adres. Nadat mijn moeder nog een mooie Mario de Beer had ontvangen reden we (mijn moeder, vader en ik, die mijn moeder in de wensambulance mochten begeleiden) om goed 8.00 uur daadwerkelijk weg bij het hospice in Groningen. Op naar de boot in Harlingen, waar we goed 9.00 uur al arriveerden. Onderweg heeft mijn moeder nog wat van haar nachtrust ingehaald. In Harlingen voegden mijn zus, broer en zijn vriend zich ook bij ons. Na even overlegd te hebben met de mensen van rederij Doeksen mocht de wensambulance door het hek, tot zo voor de loopplank rijden. En zelfs de vrolijke en vriendelijke jongelui op de loopbrug, maakten ruim baan toen we de brancard met mijn moeder naar boven reden. 'Jongens pas op, even opzij, buiken inhouden', werd er geroepen. Op de boot naar Terschelling werd door de medewerkers van Doeksen zo wat tafeltjes verwijderd, waardoor mijn moeder een schitterend plekje kreeg voor het raam met uitzicht op zee, in Douwes Eetkamer. En we konden voor de brancard een grote tafel zetten, waar we met z'n allen omheen konden zitten. Er was ook nog ruim de tijd om de ambulance op het autodek te rijden en zo vertrokken we uiteindelijk om 9.45 uur met de boot naar Terschelling. Koffie en thee werd ons aangeboden door rederij Doeksen, die dus ook op fantastische wijze service verleende, om er een heel mooie dag voor mijn moeder van te maken. Op de boot hadden we ruim de tijd om de vrijwilligers uit te leggen wat zo onze plannen waren voor de dag, om hen het verhaal van onze moeder te vertellen en om wat meer van henzelf te weten te komen. Na nog een kopje koffie mét een lekker stukje banketletter (speciaal door mijn broer en vriend laten maken voor onze moeder, in de vorm van een hart) en verder een rustige vaart arriveerden we eindelijk op Terschelling om 11.45 uur. Op Terschelling aangekomen haalden mijn zus, broer en zijn vriend een huurauto op en reden wij met de wensambulance naar Paviljoen West aan Zee, een mooie lokatie op het strand bij de zee. Daar hebben we uitgebreid een lunch genomen, aangezien dat onze hoofdmaaltijd voor deze dag zou worden. Samen zullen we eerlijk delen, dus mijn moeder en ik hebben daar een heerlijk hamburger en een broodje makreel gedeeld. En we werden nog verrast door een bezoekje van een zilte deerne van het eiland met haar grote, mooie, Pyrenese Berghond, zodat mijn moeder die ook nog even een aai over zijn kop kon geven. Na de lunch heeft mijn moeder daar nog even wat kunnen rusten op de brancard en zijn de jongelui even het strand opgegaan; even de benen strekken, genieten van de zee en even de zilte zeelucht opsnuiven, natuurlijk… Iets voor 15.00 zijn we vertrokken voor een rondrit over het eiland, waarbij we zeker de bunkers bij Kunnedune (bij Formerum aan zee) wilden zien. In 1955 was mijn moeder als 10-jarig meisje enkele maanden op Terschelling geweest met haar gezin, toen daar de bunkers werden vrijgelegd. Ze hebben toen een heel gelukkige tijd gehad en genoten van strand, zee en de zeemeeuwen. Dus daar wilden we nu zeker nog even een kijkje nemen. Helaas, de ambulance kon niet helemaal dichtbij de bunkers komen en mijn moeder was ook al veel te vermoeid om daar nog met de brancard naar toe te gaan. Maar geen nood, de ambulance-vrijwilligers hadden gezien, dat we de bunkers ook vanaf de weg goed konden zien. Dus werd de ambulance dwars op de weg stilgezet en hebben we mijn moeder, op de brancard, gewoon even eruit gehaald. Heeft ze toch nog de bunkers kunnen zien en hebben wij als familie nog even wat mooie foto’s kunnen schieten… Verder dan de bunkers zijn we ook maar niet meer gegaan. Zijn toen toch maar cranberrytaart gaan eten. En wel bij ‘De rustende jager’, naast de molen van Formerum. Daar hadden mijn vader en moeder tien jaar geleden, dat immers al eens gedaan. Heerlijk, warm uit de oven met een warme chocolademelk erbij. Nog een dot slagroom op het taartje, om je vingers bij af te likken, wat mijn moeder dan toch ook nog wel deed. Goed 17.00 uur waren we alweer bij de boot, die om 17.30 uur zou vertrekken. Mijn moeder was al heel vermoeid, dus dit keer hebben we een rustig plekje opgezocht, in de bar op de achtersteven van de boot. Een rugzak vol broodjes met gebakken ei hadden we bij ons (net als vroeger), om onderweg op de boot terug te eten. Maar die broodjes bleven even onaangeroerd, omdat de terugtocht minder soepel verliep als de heenreis. Mijn moeder kreeg plotseling erge pijn kreeg in haar voet, wat de sfeer toch wel behoorlijk drukte. Ondanks haar vaste dosis paracetamol van 17.00 uur en wat extra ibuprofen, bleef de pijn, wat haar weerhield om lekker in slaap te vallen. Na een uur ging het gelukkig toch weer wat beter, zodat mijn moeder zelfs toch nog een broodje met ei luste. En nog met hoog bezoek van de kapitein werd vereerd. Om goed 19.30 uur stonden weer op het vaste land in Harlingen. Daar gingen we weer uit elkaar. En wij met de Wensambulance weer op weg naar Groningen. Ook onderweg terug kwam de pijn weer hinderlijk terug, maar gelukkig hadden we Mario de Beer die uitkomst bood. De voet weer even helemaal vrijgelegd en Mario onder haar kuit gelegd, viel mijn moeder toch in slaap. En om 20.45 uur aangekomen in het hospice stonden de verpleegsters al klaar om mijn moeder direct naar bed te helpen. Met gemengde voelens kijken we dus wel terug naar deze dag. Maar ondanks de vermoeidheid en pijn heeft mijn moeder toch ook echt wel momenten genoten deze dag naar Terschelling en wij dus ook…

Bedankt, Peter en Jaap en Stichting Ambulance Wens!