Stichting Ambulance Wens,

Al weken dachten we er over na, want het was niet de vraag óf onze zus bij het feest zou zijn, maar hoe. Vijf kwartier met een auto, mee feestvieren en weer vijf kwartier terug: hoe wordt dat haalbaar met een lichaam waar weliswaar een nieuw hart in zit, maar dat nog tot erg weinig in staat is. De wil is sterk genoeg. In tien dagen tijd ging onze zus van drie uur naar zes uur zitten in de rolstoel, en dat was het minimum om bij het feest te kunnen zijn. Blijft de vraag overeind hoe die rolstoel met mijn zus er in op de feestlocatie komt. Zeker, er bestaan rolstoeltaxi’s, maar die blijven niet wachten tot mijn zus weer terug naar het revalidatiecentrum wil. Dus zal mijn zus moeten wachten tot de taxi haar komt ophalen. Trekt ze dat? Zo piekeren we wat af. Een ambulance zou de beste oplossing zijn, maar een ambulance brengt je naar het ziekenhuis, niet naar een feest. Op een mooie woensdagmorgen bel ik twee kleuren kruisverenigingen. De laatste verwijst naar de Stichting Ambulance Wens. Dat is toch die stichting die de laatste wens van terminaal zieke mensen mee mogelijk maakt? Toch maar bellen, anders komen we er niet. “Wij willen onze zus bij ons feest, maar ze gaat nog niet dood. Is dat een bezwaar?” “Niet noodzakelijk. Vult u het online formulier maar in.” Dat doe ik en, oh wonder, vier uur later gaat de telefoon: “Het komt in orde hoor!” Aanstormende blijdschap raast door mijn lichaam. “Wat is de bijdrage, meneer?” “Alle wensen worden gratis vervuld. Wij kunnen dit doen dankzij donaties. En alle professionele medewerkers zijn vrijwilligers”. “Dit is een zeer groot cadeau, meneer” stotter ik met een brok in mijn keel. Om daarna meteen het feestvarken te bellen en door de telefoon te gillen dat er een ambulance voor onze zus komt.

Tien dagen later is het zover. Precies op de afgesproken tijd zijn daar Jos en Desirée met een brancard. De eerste tranen van de dag rollen over de wangen van mijn zus. De vijf kwartier in de ambulance besteden we aan discussie. Mijn zus wil namelijk op het feest in de rolstoel. Ze is immers niet ziek en dat voelt zo op een bed. Dat zien Jos en Desirée vanuit hun ervaring anders. “Dat kost sloten energie die wij liever sparen”. Zo geschiedt en hoe juist blijkt die beslissing de dagen na het superfeest. De foto’s getuigen van saamhorigheid en een overmaat aan emotie, zus is kortademig en ligt. Maar deze onbetaalbare dag kan ons niet meer afgenomen worden. Net zo onbetaalbaar zijn Jos en Desirée met hun wensambulance.