Onze bewoner dhr. M heeft een korte levensverwachting. We vroegen hem wat hij nog één keer graag zou willen doen. Bij de vraag misschien naar dochter Marit in Emst, begon hij te huilen, ja dat zou hij heel graag willen. Deze mooie wens kon in vervulling gaan met stichting ambulance wens. Om het als verrassing te houden hebben we contact gezocht met de schoonzoon van dhr. M. Hij heeft geregeld dat alle kinderen en kleinzoon op zondag 10 september in Emst zouden komen voor familieberaad. Wij als team verzorging vonden het geweldig om dit voor deze bewoner te doen.

Op zondagmorgen 10 september was het zover, we onze bewoners keurig verzorgd en lag met een brede glimlach in bed, dat we dit voor hem hadden geregeld. Vrijwilligers van de ambulancewens waren keurig op tijd in Elim te Amerongen. Ze namen echt de tijd voor onze bewoner. Ook de mascotte Mario die hij kreeg van Marja en Ad ging mee. Door onze collega’s werden we uitgezwaaid. Zo begon onze reis naar Emst. Onderweg hadden we afgesproken dat Rianne naar het huis van Marit zou lopen om te vragen of ze even mee kond naar Rianne haar auto, ze zou iets bij zich hebben voor de kinderen. Toen kwamen zeer verbaasde gezichten naar voren…

Hier volgt hun verhaal.

Op zondagmorgen (twee weken geleden, loop ik (Marit) om ons huis heen en sta ineens oog in oog met Rianne( verzorgster vanuit Elim) en zeg: “He, wat doe jij nou hier?” Want ik verwachtte haar natuurlijk niet bij ons op de stoep. Tot mijn verrassing nam zij mij mee naar het pad waar papa in een ambulance lag. Samen met Jolanda(verzorgster vanuit Elim) en twee andere lieve vrijwilligers Marja en Ad van de stichting ambulancewens kwam papa koffie drinken. Mijn man, Nico was volledig op de hoogte en had een familieberaad geregeld met gebak (iets wat mij al heel erg verbaasde), dus waren wij allemaal thuis, mijn broers en schoonzussen en mijn neef! Wat een enorme verrassing! Wat een bijzonder initiatief!

En ineens lag papa zomaar in de huiskamer temidden van ons allemaal bij ons thuis. Zo fijn en zo bijzonder. Hij was moe en slaperig maar zo blij om er te zijn. Jolanda heeft heel veel foto’s gemaakt om dit prachtige moment vast te leggen, waardoor we er samen op terug kunnen kijken. Dank aan Rianne en Jolanda voor het vrijmaken van hun tijd om dit te kunnen doen.

Dank aan Marja en Ad van Stichting Ambulancewens!

Ja, wat kunnen we dan als kinderen zeggen? Zo ontroerd en geraakt voelen we ons. Zo dankbaar ook, zo blij dat papa nog een keer hier kon zijn.

Maar we zijn vooral blij met en dankbaar voor het fantastische Elim team wat voor papa zorgt en dat met net zoveel liefde voor mama, die jl. in juni is overleden, heeft gezorgd.

Mensen zoals jullie maken het verschil in deze wereld en zijn net zo belangrijk als eten en drinken.

Wij danken jullie allemaal recht vanuit ons hart voor jullie bijdrage in het verlichten van onze zorgen en verdriet. Maar vooral voor jullie niet aflatende zorg en betrokkenheid en het fantastische werk wat jullie doen!

Rob, Elly, Arthur, Arno, Esther, Marit en Nico …..

wij gingen met een voldaan gevoel weer terug naar Elim in Amerongen. Onze bewoner was ontzettend moe en viel gelijk in slaap, toen hij in zijn eigen bed lag. Maar even later, toen hij wakker was en we vroegen hoe hij het heeft gevonden om zo bij zijn kinderen te zijn, was het één woord GEWELDIG, dat ik dit mocht mee maken.

Marja en Ad, we willen jullie BEDANKEN voor jullie hulp, liefde en geduld. Wij kijken terug op een mooi bijzondere dag met een goud randje.

Rianne en Jolanda