Ons pap is niet van de verhalen en om zijn verhaal openbaar te maken. Dit echter deze keer wel met toestemming van hem om te laten weten wat de Stichting Ambulance Wens voor iemand kan betekenen. Hij zou immers nooit meer weg gaan.. Al jarenlang is ons pap ziek. De laatste tijd zagen we hem achteruit gaan. Hij moest vaker naar het ziekenhuis en kwam ook niet meer als de oude terug. COP heeft hij, zonder D. Een paar weken geleden kregen we te horen, dat ze niks meer voor hem kunnen betekenen. Zijn longblaasjes zijn zo goed als op en nemen nauwelijks meer zuurstof op. Op de foto is het een zwarte vlek. Hij heeft constant zuurstof, maar komt nog zuurstof tekort. Hoger zetten mogen we niet, dan heeft ie kans op een hartstilstand. Het is een hele lijdensweg en het doet je pijn en verdriet je vader, maar ook je moeder zo te zien. Er is 1 zieke, maar de partner lijdt er zeker net zoveel onder. Alles, maar dan ook alles doe ik voor hem en ons mam. Elke dag er naar toe, boodschappen halen, af en toe eten koken, de afwas. En nee, dit is niet bijzonder. Dit is normaal. Ze hebben ook altijd voor mij klaar gestaan en voor mij gezorgd en dit is het minste wat ik terug kan doen. En ik doe het met liefde.. Nu zijn ze er allebei nog. Ons pap heeft dus geen toekomst meer. Eerst is er het verdriet, huilen, alles moet geregeld worden. Daarna het ongeloof. Pap, ben je bang? Heb je pijn? Wil je nog iets doen? Hij had het vaak met andere over de Legerplaats, waar hij altijd gewerkt heeft. Of moet ik nu zeggen: “aanwezig” was?