Als het je al nooit zo mee zat, en je daar net mee had leren dealen toen het lot zich nog meer tegen je keerde in de vorm van drie soorten kanker, dan wordt het leven ineens wel heel erg zwaar. Dit overkwam onze goede vriend Danny, die onlangs te horen kreeg dat zijn longkanker weer was toegenomen, dat rare plekje op zijn oor geen wrat was maar huidkanker, en dat zijn arm zo raar begon te doen door een drukkende hersentumor ter grootte van een flinke knikker. Het zou nooit meer over gaan, de geplande chemo’s en bestralingen werden stopgezet. Met nieuwe pillen, pufjes en neussprays, kon hij weer terug naar huis. Hopelijk zou het de tijd rekken, en de bijverschijnselen wat afzwakken. O ja, en die laatstgenoemde tumor zou ook voor steeds meer bijwerkingen als epileptie en plaatselijke verlamming gaan zorgen. “Leer er maar mee leven, voor zolang je nog hebt. Leuker kunnen we het niet maken, makkelijker ook niet.” Dat werdt de keiharde boodschap. Danny ging naar huis, met daar continu verpleging, en met een euthanasieverklaring, een DNR-brief en een inschrijving voor een hospis op zak. Hij zei: “en dan zit je thuis, en heb je nog niks anders dan je tv, wat bellen en appen, hapje eten, drankje drinken, beetje door de kamer slenteren voor zover je daar de puf nog voor hebt. Dan duren de dagen lang hoor, en buiten gaat de wereld gewoon door. En dan heb je bijna niets meer te vertellen, wanneer je wel weer iemand anders spreekt dan het gebruikelijke cluppie.”

Dat is misschien wat ons, als bevriend stel, nog het meeste raakte. Want hoe eenzaam is je leven dan, en hoe somber je vooruitzichten? Ik vroeg hem wat hij wilde, écht zielsgraag wilde. Hij zei: “Binnenkort zijn Jolanda en ik zeven jaar samen. Ik wil nog één mooie herinnering met haar maken. Nog één keer naar een mooie musical. Ik wil iets wat ons afleiding zal geven, en een glimlach. Maar ik heb het geld niet, ik heb geen veilig vervoer, ik weet niet hoe ik het nog moet redden met dit vermoeide lijf, en ik weet al helemaal niet hoe ik het moet regelen.” Dat zette mij aan het denken.

Ik had ooit van Stichting Ambulancewens gehoord, was al eens een team tegengekomen in een theater, en vond het toen al een prachtig initiatief. Maar zou Danny daar voor in aanmerking kunnen komen? Ik belde naar de stichting, kreeg zelf alle informatie en begeleiding die ík nodig had om bij hun de aanvraag goed neer te kunnen leggen, en had ook al heel snel antwoord. Deze mensen begrijpen de urgentie van dit soort wensen als geen ander. En zo gingen Danny en Jolanda op zondag 19 maart naar The Lion king, in het circustheater in Scheveningen.

Ze werden bij zijn huis opgehaald door 2 charmante, kordate, leuke kerels, die het hem aan alle kanten naar de zin maakten. Hij hoefde zijn afgedraaide lichaam niet meer zelf te dragen, niet bang te zijn dat hij zou vallen, en kon zijn energie dus gebruiken voor de leuke dingen die hem die middag te wachten stonden. Ze waren te vroeg in Scheveningen, zodat er ook nog een tourtje over de Pier gemaakt kon worden. Er waren die middag toevallig wel 70 vliegeraars op het strand, die hij heel goed kon zien vanuit de ambulance. En de zee had woeste schuimkoppen, zo mooi. Ze hoefden later niet te wachten bij het theater, kregen prachtige plaatsen toegewezen voor Jolanda, de verpleegkundigen van de stichting, en voor de brancard, waar Danny heerlijk op kon blijven liggen. Hij kon vanaf zijn plekkie de boel prachtig overzien, en heeft enorm genoten. Op de terugweg belden hij en Jolanda ons op, om geémotioneerd te vertellen hoe mooi en fijn het was. Hoeveel energie er uit de zaal en van het podium hun kant op was gekomen. Dat ze de prachtig geschminkte spelers nog van dichtbij hadden kunnen zien. Hoe lief, zorgzaam, aardig en gezellig de mannen van de ambulancewens waren,.. En dat ze terug kwamen naar huis. Maar uh… wel nog effe via de Mc-drive van de Mc Donald’s. Want ze hadden er allemaal trek van gekregen. En het leek ze verder eigenlijk ook wel grappig, om nog effe met ambulance en al, daar eten te gaan halen bij zo’n luikje. Snel terug over de A4, al zingend van Hakuna Matata. Van dat liedje van The Lion king.

Dat Hakuna Matata betekent: “Geen zorgen, voor de rest van de dag”. En dat is precies wat Stichting Ambulancewens heeft kunnen bewerkstelligen voor deze hele zieke, zo lieve man, en zijn grote liefde. Nog even een middagje weg kan echt wonderen doen.

Wij als aanvragers bedanken Stichting Ambulancewens en alle sponsors en donateurs. Jullie hebben mogelijk gemaakt wat ons nooit was gelukt, maar wat we voor onze goede vrienden zo enorm gunden. Jullie zijn allemaal fantastisch!

Clement en Desiree Geysen