Vandaag gaan Ron en ik op stap met de stichting Ambulance Wens. We gaan naar Heeg om de plek te bekijken waar de paarden naar toe kunnen. We worden liefdevol uitgezwaaid door de vrijwilligers van het hospice. De begeleiding op de ambulance bestaat uit verpleegkundige Gertrud en chauffeur Frans. Deze mensen doen dit vrijwillig naast hun werk. Hoe heftig en verdrietig dit proces met Ron ook is, wat brengt het ook veel bijzondere momenten.

Elke dag ontmoeten we weer mooie mensen die zich belangeloos inzetten voor hun medemens. Wat fijn om, naast alle ellende en hardheid in de wereld, dit te mogen zien en ervaren. Hoe waardevol is deze tijd. Hoe diep de verbinding gaat tussen Ron en mij en zijn familie en vrienden. Ik moet steeds denken aan het prachtige lied van Cindy Lauper, True Colours. Elkaar echt zien met alles wat er is. Futiliteiten vallen weg en alles wordt relatief. Wat zou de wereld er nog mooier uitzien als we allemaal goed voor onszelf zouden zorgen en zo nu en dan iets belangeloos voor een ander doen. Mooie overdenking zo aan het einde van het jaar. Hoe doe jij dat? Wat geef jij? Wat kan en wil je geven? Er zijn altijd vrijwilligers nodig.

Na een rit van 2 uur komen we aan in Heeg. Onderweg gezellig gekletst en we waren er voordat we er erg in hadden. In Heeg worden we hartelijk ontvangen door Hester van stichting Dimarte en Carolien van stichting Happy Horse. Beide dames leven vanuit hun hart en gaan een verbinding aan met mens en dier. Ron loopt rond en ziet de kudde waar een plek is voor een van zijn paarden. Wat is dit moeilijk voor hem en wat heb ik een respect voor deze man en zijn grote hart voor dieren. We drinken koffie en gaan door naar de andere plek waar de 2 oudste paarden hun oude dag kunnen slijten. Ron bekijkt alles. Wat fijn dat hij dit kan zien, voelen en ruiken. Dit wordt mogelijk gemaakt door de stichting Ambulance Wens en haar vrijwilligers.

Carolien voedert ons met tosti's. Er wordt veel besproken en Ron heeft genoeg om over na te denken. Wat is dit heftig voor hem. Het liefste en beste zorgt hij zelf voor zijn paarden. Hij heeft ze 6 jaar geleden gered en zijn hele leven aan hen gewijd. Nu moet hij ze gedwongen aan anderen overlaten en een beslissing nemen voor hun welzijn en het vertrouwen hebben dat anderen ze net zoveel liefde geven en goed verzorgen zoals hij deed. De plek en de mensen voelen goed voor hem, nu alles laten bezinken voordat hij een beslissing kan nemen.

Tegen 17.00 uur nemen we afscheid van de plek, de dieren en de mensen. Fijn dat Ron een goede dag heeft. Ik verwachtte dat hij op de terugweg wel heel moe zou zijn en zou slapen. Niets is minder waar, hij ligt achterin te babbelen met Gertrud en ik klets met Frans. Ondertussen schrijf ik dit stukje. Stichting en vrijwilligers Ambulance Wens hartelijk dank voor het mogelijk maken van deze dag. Ron, lieverd deze is weer in de pocket ❤

Met vriendelijke groet,

Yvonne Makkenze