Beste mevrouw, mijnheer,

Ik ben een medewerker in het Uitvaartcentrum in Amsterdam-Noord. Op begraafplaats De Nieuwe Noorder om precies te zijn. Gisteren heb ik voor het eerst met jullie 'samen' mogen werken. Hieronder heb ik mijn ervaring daarover beschreven. Ik ben oprecht van jullie onder de indruk. Maar ik denk dat alles wat ik wil zeggen hieronder beschreven staat. Ik heb het verhaal trouwens ook op mn facebook geplaatst. Daar schrijf ik vaker verhalen over de dagelijkse dingen die ik meemaak. Ik zou het heel fijn vinden als u Marja en Gerrit alsnog namens mij zou willen bedanken. Dank jullie wel.

'Zomaar een donderdag. Fluitend stond ik op. Een dag die voor mij begon als een gewone werkdag. Alhoewel geen dag in dit werk gewoon is. In dat mooie vak wat ik mag uitvoeren. Omringd door zoveel lieve collega's. Elke keer weer bijzonder. Elke keer weer mooi. Elke keer op een andere manier.

Zomaar een donderdag. Maar niet voor deze familie. Een familie die vandaag afscheid moest gaan nemen. Afscheid voor de allerlaatste keer. Afscheid van een echtgenote, moeder, zus, tante, oma en overgrootoma. Iets wat helaas hoort bij het leven. Iets waar je niks aan doet.

Een echtgenoot die eigenlijk geen afscheid kon nemen van zijn vrouw. Daar zelf lichamelijk niet meer toe in staat was. Een man in de laatste fase van zijn leven. Terminaal zoals ze dat noemen. En hij wilde zo graag. Afscheid nemen van de vrouw met wie hij zoveel jaren lief en leed heeft gedeeld. De vrouw van wie hij houdt.

En zo ontmoette ik vandaag Marja en Gerrit. Marja uit Nijmegen, Gerrit uit Rotterdam. Een meer dan bijzondere ontmoeting. Ze bleken van Stichting Ambulance Wens. Een stichting uit Rotterdam met ca 200 medisch geschoolde vrijwilligers. Een stichting die draait zonder enige vorm van subsidie. Het puur moet doen met behulp van donaties en giften. Alles en iedereen 'werkt' daar op vrijwillige basis. Ik neem mn petje voor ze af.

Marja en Gerrit waren er vandaag voor deze mijnheer. Speciaal uit Nijmegen en Rotterdam waren ze met een ambulance naar Amsterdam gekomen. Stonden de hele dag met al hun professionele kundigheid ter beschikking van deze mijnheer. Vrijwillig. Integer en respectvol. Het draaide vandaag uiteraard niet om hen. Iets wat deze mensen maar al te goed beseffen. Op de achtergrond dus. Maar ze waren er wel degelijk. Zorgden ervoor dat deze mijnheer het afscheid kon nemen waar hij recht op heeft. Wat hij nodig heeft. Na afloop had deze mijnheer een grote glimlach op zn gezicht. Intens blij. Het was hem gelukt. Zoals het hoort.

Met ontroering en ontzag heb ik Marja en Gerrit vandaag aan t 'werk' gezien. Voelde me een bofkont dat ik vandaag voor het eerst van mn leven met ze samen mocht werken. Tussendoor een aantal keer met ze gesproken. Die nieuwsgierige aard van mij. Mooie gesprekken. Wederom zo'n toevallige ontmoeting. Een bijzondere ontmoeting. Ik zal ze waarschijnlijk nooit vergeten.

Mede dankzij hen werd het voor mij geen gewone donderdag. Werd het een bijzondere dag. Ik maak voor Marja en Gerrit, en uiteraard voor al hun collega's een hele diepe buiging. Ik had toen ik vanmorgen opstond nog werkelijk geen idee. Het is een eer dat ik jullie vandaag heb mogen ontmoeten. Duizendmaal dank dat jullie er zijn.

Www.ambulancewens.nl'

Hartelijke groet,

Ilse Wiersma-Buskens