Beste, lieve mensen, Kees en Elly, Thijs en Wilma Cees en Ineke,

Allereerst, en vanuit mijn hele hart en wezen wil ik jullie en de Stichting bedanken! Bedanken voor het vervullen van een wens, die ik dit hele jaar al had, maar niet wist hoe die te verwezenlijken. Door de Stichting Ambulance wens, waar ik door iemand van de Buurtzorg op attent was gemaakt, ben ik naar Oostenrijk kunnen en mogen gaan. Naar Maria Hilf, een ErhohlungsHeim in St. Gallenkirch, Vorarlberg, Montafon. Woorden schieten te kort om de dank te uiten, en om te kunnen uitdrukken wat deze reis van 2 weken , voor mij heeft betekend. Ik kon afscheid nemen van vele mensen, die mij in de loop van tientallen jaren zo lief geworden zijn, goede vrienden. En van de mooie Oostenrijkse Alpen. Zo ontzettend goed en ontroerend, dat ik opgehaald werd thuis en 2 weken later weer thuisgebracht. Door de naaste buren werd ik hartelijk uitgezwaaid en door goede vrienden weer met koffie en iets lekkers opgewacht. Een ambulance-beertje kreeg ik, ik voelde me net een kleuter van een jaar of drie zo blij.( nog nooit een beertje gehad!) En op de heenweg Thijs en Wilma, zo fijn en hartelijk....EN alle achting voor Thijs' rijdkunst, terwijl je geen hand voor ogen kon zien door de sneeuw en de laatste paar honderd meter echt heel glad waren. Beiden bleven zo rustig, kalm, dat ik me heel veilig voelde! En op de terugweg door Cees en Ineke een mooi bergweggetje met schitterend landschap gereden en eveneens weer veilig thuis. Prachtig! Ook van de reis heb ik kunnen genieten, en zeker, dat ik niet zelf hoefde te rijden. Héél graag wilde ik nog eens een wandelingetje ( met krukken) maken door de sneeuw. Op enkele dagen na, waarop het alleen maar sneeuwde en grijs was, heb ik intens genoten van iedere dag aan het eind van de morgen, in de zon, door de sneeuw wandelen: héérlijk! Een bepaald weggetje over de Wiesenweg, met daarin twee bruggetjes, ging niet té hoog en kon ik net behappen. Over de gebaande wegen was het óf te veel klimmen , óf te veel dalen, en ik moest zien, dat ik ook nog weer thuis kon komen. Ja, thuis was Maria Hilf wel geworden, met dagelijks heerlijk ontbijt, lekker warm eten, alles van voortreffelijke kwaliteit. En de mensen en zusters, die dit huis runnen zijn allervriendelijkst, correct, je in je wezen latend, enz....alles wat je van een inspirerend en goed verblijf mag verwachten. Foto's zijn er gemaakt, maar ik ben er nog niet toe gekomen ze uit te zoeken en te versturen, komt nog. Het hele verblijf met alles erop en eraan.....heeft mij goed gedaan, meer dan ik kan zeggen, en me nieuwe energie, levens-energie (!) gegeven. In de bergen voel ik me altijd fysiek en geestelijk beter, rustiger, actiever, beter kunnen ademen,enz..... Nu ik zo ziek ben, en naar alle waarschijnlijkheid niet zo lang meer te leven heb, was deze mogelijkheid EEN GROOT CADEAU!!! (Afgelopen vrijdag weer de infuusdag, enz... in het Radboudziekenhuis, De artsen e.a. vonden dat ik er goed uitzag en dat Oostenrijk me goed had gedaan! A.s. 31-12 weer. En zo iedere 3 weken en om de 6 weken een ct.(of andere) scan.; Dat waren mijn "uitjes" in het afgelopen jaar, met operaties en opnames.) De foto's komen.

Bijzonder veel dankjewel's.... Van ganser harte : en verder heel veel succes en werkplezier met de Stichting,

veel hartelijke groeten , liefs en alle goeds,

Mieke Buykx.