Zondag 8 november 2015 is mama’s laatste wens in vervulling gebracht.

Mama had niet lang meer te leven, dat wisten we sinds begin augustus. De kanker had zich uitgezaaid naar de hersenen. 2 weken voor het uitkomen van mama’s laatste wens vroeg ik haar “Mam, heb je nog een laatste wens?” Stichting ambulance wens kende ik nl via een kennis.

Op dat moment kon ze nog niets bedenken, maar ze zou er over gaan nadenken.

Op woensdag 4 november sprak ze met haar vriendin, tevens verpleegkundige, en zei dat ze zo graag de zee nog een keer zou willen zien en ruiken. Zij appte me meteen met de vraag of ik de stichting kende, want mama had haar verteld over haar wens. Meteen heb ik online de aanvraag ingevuld, niet wetende of zoiets snel te regelen zou zijn. In de aanvraag had ik een voorkeursdatum ingevuld van zondag 8 november, omdat het weer dan goed leek (en alle andere dagen er omheen waren slecht). Op donderdag ochtend werd ik door de stichting gebeld hoe laat ze mijn moeder konden ophalen. Redelijk overrompeld door de supersnelle reactie, vertelde ik dat ik eerst mijn ouders even op de hoogte moest stellen. Ik vroeg of het mogelijk was of we ook nog even bij een strandpaviljoen wat konden gaan drinken en voorzichtig vroeg ik of we misschien ook nog een laatste bezoek konden brengen bij mij thuis (dichtbij het strand). De dame aan de telefoon vertelde me dat alles mogelijk was, als we zelfs nog naar Maastricht wilden gaan, kon dat gewoon ook. Wow, wat geweldig. Dolblij waren mijn ouders bij het horen van dit heugelijke nieuws. Mijn moeder kan nog één keer de zee zien en ruiken. Een ieder die mijn moeder kent, weet dat mijn moeder haar hele leven lang dol was op de zee en het strand. Mijn vader heeft meteen 20 van hun naasten (familie en vrienden) gebeld met de vraag of ze mee wilden gaan. Iedereen zei ja. Na het horen van het nieuws dat zondag mijn moeders laatste wens zou uitkomen leefde ze helemaal op. Ze had er zo’n zin in. Na weken van uitzichtloos in bed te hebben gelegen, had ze nu een lichtpunt waar ze naar toe kon leven. Iedereen die haar bezocht vertelde ze over wat ze ging doen aankomende zondag, maar ook dat dit haar laatste reis zou zijn.

Zondag 8 november.

Om half elf werd ze opgehaald door Ed en Ans. Ze kon die avond totaal niet slapen, maar was helemaal niet moe. Mijn vader en mijn nichtje vergezelde haar in de ambulance. En daar ging ze dan. Op naar camperduin, samen met 20 van haar naasten. Na arriveren in Camperduin zijn weer eerst met de hele groep koffie, thee of chocolademelk met slagroom gaan drinken bij strandpaviljoen Struin. Binnen was het vol, dus bleven we buiten. Het was toch nog erg koud, maar gelukkig vond mijn broer een stuk in de luwte, zodat mijn moeder geen kou zou vatten. Mijn moeder genoot met volle teugen en was totaal niet moe. Nadat iedereen de kopjes leeg hadden gedronken, zijn we richting het strand gegaan. Gelukkig waren we met een grote groep (met sterke mannen), dus mijn moeder kon helemaal dicht naar de branding worden gebracht. Haar kleinkinderen hadden een vlieger meegenomen en een bal, want mijn moeder wilden graag nog een keer zien dat haar kleinkinderen met dit aan het spelen waren. Geweldig vond ze het. Uiteindelijk zijn we ongeveer 10 minuten op het strand gebleven, want het was helaas toch iets te koud. De sterke mannen tilden haar weer terug over het strand, richting de ambulance.

Op naar Limmen, nu met haar andere kleindochter in de ambulance.

Bij mij thuis hebben we met zijn allen lekker gebak gegeten, koffie gedronken en een samen een borrel gedronken. Ans en Ed zaten er gezellig bij, alsof ze al jaren deel waren van onze familie. Om 3 uur werd mijn moeder erg moe en wilde terug naar huis. Ze heeft van iedereen afscheid genomen. Tijdens de laatste rit naar huis, mochten haar 2 kleinzoons met haar mee in de ambulance. Met alleen mijn ouders, mijn broer en zijn gezin zijn we naar huis gegaan, om nog even na te praten over deze heerlijke dag, samen met Ed en Ans natuurlijk. Mijn vader en moeder waren dolgelukkig dat ze dit nog hebben mogen meemaken en met een brok in de keel hebben ze beide Ed en Ans bedankt en een dikke knuffel gegeven.

En dan gaat het snel….

Mama kon niet meer. Al haar krachten heeft ze bewaard voor die zondag. Op dinsdag heeft ze van iedereen nog afscheid genomen, waarbij ze mijn vader nogmaals bedankte voor de heerlijke zondag. Op woensdagavond, 11 november blaast mama, op 67 jarige leeftijd, in het bijzijn van haar gezin haar laatste adem uit.

Stichting ambulance wens, wat zijn jullie geweldig

Namens de gehele familie en aanwezige vrienden, zijn we de stichting ambulance wens zo enorm dankbaar dat jullie het mogelijk hebben gemaakt om moeder zo vlak voor haar sterven nog gelukkig te laten zijn, dat ze nog een keer kon genieten van iets waar ze haar leven lang van hield. En dat jullie ons een enorm dierbare en onvergetelijk herinnering hebben gegeven. Woorden kunnen niet beschrijven hoe dankbaar we jullie zijn. Jullie zijn echt allemaal kanjers!