Zondagavond 6 september heb ik de stoute schoenen aangetrokken en de wens van mijn vader ingediend: Nog 1 keer een kop koffie drinken bij zijn schoonzus in Julianadorp, nog 1 keer elkaar even vasthouden en aankijken en nog 1 keer afscheid nemen .....

Tot mijn verbazing werd ik maandagmorgen al gebeld: “wij hebben de wens van uw vader ontvangen, welke dag had u in gedachten om deze in vervulling te laten gaan?” Op dat moment was ik op mijn werk en ik moet zeggen dat ik haast van mijn stoel viel ... wat ging dat snel allemaal! “Nou ehhhh, als we dan toch mogen kiezen ... vrijdag schijnt het prachtig weer te worden dus als het vrijdag kan?” Geen probleem, dat is bij deze geregeld. Om 10 uur staat de ambulance bij uw ouders op de stoep. Ik zat te jubelen op mijn stoel en kon niet wachten om mijn vader en moeder het goede nieuws te vertellen!

Na mijn werk meteen naar mijn ouders toe gereden; wat een emoties bij beide! Mijn vader had nooit gedacht zijn schoonzus nog een keer te zien! En na 4 1/2 jaar ging het dan toch gebeuren .... Prachtig om dit moment mee te mogen maken!

Na wat zenuwachtige dagen werd het dan toch vrijdag 11 september 2015. Vol spanning zaten we met zijn drieën te wachten tot de ambulance voor kwam rijden en jawel, klokslag 10 uur was het zover. Leo en Marian kwamen even binnen om zich voor te stellen en Mario aan mijn vader te geven. Het klikte meteen en we wisten het: Dit wordt een geweldige dag. En Mario ... Mijn vader heeft Mario heel de dag niet meer los gelaten. Eenmaal weer thuis heeft hij een prominente plaats om de bank gekregen!

Leo en Marian moesten de brancard nog even klaarmaken maar mijn vader zat zo te popelen ... hij kon gewoon niet wachten. Terwijl alles en iedereen in de ambulance werd geïnstalleerd, stopte er een auto op de hoek van de straat. De bestuurder stapte uit en kwam even een praatje maken, met tranen in zijn ogen. “Wat een mooi werk doen deze mensen he mevrouw?” “Ja”, antwoorde ik. “Het werk van deze Stichting en met name de vrijwilligers, is onbetaalbaar”. De mijnheer vertelde: “De wens van mijn inmiddels overleden vrouw is door de Stichting in januari waargemaakt en ik heb er tot de dag van vandaag zoveel steun aan!” “U moet wel een hoop foto’s maken hoor!” Slik!!! Dit even tussendoor om aan te geven dat de waarde van deze wensdagen niet in geld is uit te drukken. Ik was er gewoon een beetje beduusd en stil van!

Afijn, we konden op weg. De TomTom liet ons lekker omrijden maar dat mocht de pret niet drukken. In Noord-Holland binnendoor gereden door prachtig landschap maar mijn vader lag op de brancard alleen maar af te tellen naar het moment dat hij zijn schoonzus weer kon zien! En om half één reden we dan toch de straat in ..... Wat was het spannend voor iedereen ..

Mijn tante klom de ambulance in en toen werd het, zoals te verwachten viel, even teveel voor mijn vader. Er zijn op dat moment wel wat traantjes gevloeid maar dat is juist mooi; dat hoort erbij. Ook onze neef en nicht waren er wat mijn vader echt geweldig vond. Met zijn allen koffie met gebak en Leo stelde voor met het mooie weer toch vooral lekker naar buiten te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Mijn vader weer op de brancard en op naar de dijk in Den Helder. De veerboten naar Texel varen in dit seizoen nog steeds af en aan dus er was genoeg te zien. Van mijn nicht begreep ik dat mijn vader op die plek heel wat uren heeft staan vissen in het verleden met zijn inmiddels overleden zwager .... Helaas kan mijn vader niet meer communiceren dus je vraagt je op zo’n moment wel af wat er allemaal omgaat in dat koppie van je vader. Ik houd dan maar zijn hand vast en zo af en toe knijpen we in elkaars hand en kijken we elkaar aan. “Geniet je pap?” “En iedere keer kreeg ik zo’n mooie glimlach en knikte hij van ja.

Na een poosje vroeg ik aan mijn vader of hij misschien nog even naar Egmond aan Zee wilde. Hij keek Leo en Marian vragend aan. “Het is uw dag dus zeg het maar!!” Nou dat wilde mijn vader dus wel. En toen kwam het moeilijke moment, afscheid nemen van elkaar. Dit was heftig voor iedereen en mijn vader lag heel stil op de brancard terwijl we richting Egmond aan Zee reden. En weer heb ik zijn hand gepakt en knepen we zo af en toe elkaars hand fijn; dit is onze manier van communiceren geworden de laatste jaren en het werkt best wel. Al had het mooi geweest wanneer mijn vader zijn gevoelens nog uit kon spreken ...

Wederom reden we door prachtige natuur en mijn vader zag zoveel bekende plekken .. hij fleurde weer een beetje op. De weg naar de camping waar mijn ouders heel veel jaren hebben gestaan, alle fietspaden waar ze hebben gefietst, alle restaurantjes en ijssalons waar in het verleden iets lekkers werd gekocht en opgepeuzeld; mijn vader herkende het allemaal met een lach op zijn gezicht.

Eenmaal in Egmond aangekomen hebben we een terrasje opgezocht en heerlijk in het zonnetje zitten genieten en een hapje gegeten. Mijn vader had graag nog de zonsondergang gezien want dat hebben mijn ouders jarenlang gedaan: Op hun bankje aan het strand met een ijsje in hun hand genietend van elkaar en de zonsondergang. Maar mijn vader was zo moe, hij kon haast niet meer. Dus iedereen en alles weer ingeladen en op naar huis.

En of het zo moest zijn ... we hebben onderweg alsnog kunnen genieten van een geweldige mooie zonsondergang. “Speciaal voor jou vanavond pap”!

Ik weet dat de vrijwilligers iedere keer weer te horen krijgen dat ze zo geweldig zijn, zo lief, zo onbetaalbaar. Ik weet dat deze vrijwilligers dit met een schouderophalen beantwoorden en keer op keer zeggen dat ze het met alle liefde doen en er zelf ook plezier aan beleven. Ik weet nu dat door deze vrijwilligers zoveel mensen gelukkig worden gemaakt; niet alleen de persoon voor wie de wensdag is maar ook de mensen om deze persoon heen. Voor nu en voor later ... Heel, heel, heel hartelijk dank daarvoor lieve Leo en Marian!!!

En voor de mijnheer die mij ‘s morgens op het hart drukte om toch vooral veel foto’s te maken; ik heb me eraan gehouden. Dezelfde avond nog heb ik een mooi foto album in elkaar gedraaid en ik hoop dat dat deze week nog op de deurmat valt. U ook heel veel dank voor uw advies!

Namens mijn vader heb ik een kleine donatie overgemaakt. Mijn vader hoopt dat hierdoor iemand anders net zo’n onvergetelijke dag mag meemaken als dat wij hebben meegemaakt. Keep up the good work!

Veel liefs, vooral namens mijn vader en moeder,

Anita Horstmann