Niet in woorden is uit te drukken hoezeer deze wens, die vervuld is door Stichting Ambulance Wens is en wordt gewaardeerd.

Op Paaszondag 5 april 2015 is de wens van mijn tante Nel uitgevoerd. Zij is al gedurende langere tijd ziek en ziet slecht. Omdat ze in Utrecht op 3 hoog woont is ze al langere tijd niet meer buiten haar flat geweest. Ze is geboren en heeft nog familie in Limburg (ook broers en zussen die vanwege hun leeftijd niet meer bij haar op bezoek kunnen komen) en al jaren geeft ze aan dat ze ontzettend graag nog naar Limburg, de Hei zou gaan.

In de afgelopen periode heeft ze het fysiek nog zwaarder en wordt daar erg onrustig van. Voor de uitvoering van de wens heeft de Thuiszorg Careyn en de huisarts ondersteunende adviezen gegeven, die zeer welkom waren. Bij het uitvoeren van zo'n wens in zo'n situatie gaat het om kwaliteit en niet meer om kwantiteit van leven. Toen ze enkele dagen voor de 'wensdag' hoorde dat het mogelijk was gemaakt dat ze met de Stichting Ambulance Wens naar de Hei zou mogen, was mijn tante erg enthousiast en het bleef haar bezig houden. Dat gaf al positieve energie.

Op de wensdag bleek al direct hoe uiterst bekwaam de twee vrijwilligers van de Stichting (Jan en André, beiden zeer ervaren in het omgaan met dergelijke lastige situaties). De hobbels dat de brancard niet in de lift van de flat kon en dat de lift van de flat niet tot de benedenverdieping kwam, werden als eerste genomen. Eenmaal op de Hei aangekomen werd tante Nel goed geïnstalleerd en in het oog gehouden. Dit is misschien nog wel een van de weinige keren dat de ambulance over een zandweg haar bestemming moest bereiken. Mijn tante heeft weer met haar familie en bekenden uit het dorp kunnen praten, wat telefonisch op zo'n manier niet kan.

Vervolgens is mijn tante ook met de ambulance naar haar ouderlijk huis in het dorp gebracht. Ze is toen ook met de brancard uit de ambulance gehaald om het huis en de omgeving te zien. Dit was meer dan overweldigend voor haar.

Op het einde van de dag werd de terugweg ondernomen. Op de terugweg zei ze regelmatig "ik heb zulke leuke dag gehad". Ook zei ze "dit was de leukste verjaardag die ik ooit heb gehad", en dat terwijl ze die dag helemaal niet jarig was.

Niet alleen heeft deze dag immense indruk op mijn tante Nel gemaakt, die haar wens om weer terug te gaan naar Limburg zag uitkomen, maar ook op de familie en de dorpsgenoten en op mijzelf dat er zo'n stichting bestaat die wensen in zulke moeilijke situaties kan laten uitkomen en dat er zulke lieve en onbaatzuchtige vrijwilligers bestaan, waar je als mens veel van leert.

Dank jullie wel namens mijn tante en mijn familie en mij zelf.

Dr. mr. Truus Poels