Als afscheidsbegeleider kom je soms hele bijzondere mensen en wensen tegen. Zo ook een wens van Rolanda H, nog één keer naar de zee te kunnen gaan , frisse wind op haar gezicht voelen en het ruizen van de branding horen.

Maandag 19 januari 2015 is het dan zover. Lieve vriendin Mieke heeft de wens ingediend bij de ambulancewens. Rolanda wil nog graag een keer naar de zee met haar man. Met een gewone auto was dit voor Rolanda helaas niet meer mogelijk. Haar lichaam kan dit niet meer aan. Met de speciaal aangepaste ambulance kon dit wel. De vrijwilligers Kees en Claire waren er op de afgesproken tijd.

We starten de tocht met een rit langs kronkelweggetjes door het Groningse landschap richting Louwersoog. Flarden mist en een grauwe lucht vergezellen ons richting de zee. Door pittoreske dorpjes als Rode Haan en Kleine huisjes gaat het richting zee. Helaas kunnen we door het slechte weer niet dicht bij het strand komen en besluiten om richting Pieterburen te gaan. We worden allervriendelijkst ontvangen door het personeel van het zeehondencentrum en met brancard en zuurstof apparaat wordt Rolanda tot vlak voor het raam van de zorgcrèche voor de zeehonden gezet en kunnen we het proces van voeden volgen voor de jonge zeehonden. Daarna gaan we richting Marknesse naar dochter Mandy en de kleinkinderen.

We eten pizza in de pizzeria waar Mandy werkt. Als we willen betalen wordt ons dat geweigerd , we krijgen het eten aangeboden door de eigenaar. Na nog even bij dochterlief en de kleinkinderen thuis te zijn geweest gaan we weer richting Groningen. Voor Rolanda en Syl is het een dag geworden waar ze hopelijk nog lang van na kan genieten.

Alle lof voor de begeleiders Claire en Kees die deze dag onvermoeibaar leken. Diepe buiging voor de kanjers van de ambulancewens die dit mogelijk hebben gemaakt. Voor mij als afscheidsbegeleider heel kostbaar om dit mee te mogen maken. Lieve mensen dank jullie wel en heel veel sterkte met al die bijzondere wensen die jullie in vervulling laten gaan.

Hartelijke groet,

Ank Speelziek