Lieve mensen van de Stichting Ambulancewens,

Op vrijdagavond 7 november werd mijn 87 jarige moeder door een lieve verpleegster van de hospice gewezen op een folder van jullie Stichting.

Samen met haar heb ik erover gesproken en stelde voor dat we misschien wel naar Texel konden gaan.

Hier stonden zij en mijn vader zo’n 25 jaar op camping Loodsmansduin. Alle kleinkinderen hebben er iedere zomer gelogeerd en hebben daar prachtige herinneringen aan. Ze had het er vaak over, maar het was in verband met haar afnemende gezondheid niet meer mogelijk geweest om het eiland nog te bezoeken.

Haar antwoord kwam dan ook met een zucht: “dan kan ik Annie nog één keer zien, oh wat zou dat fijn zijn”.

’s Nachts het wensformulier nog ingevuld en verstuurd. Wat was dat spannend zeg.

Zondagochtend werd ik gebeld door Kees Veldboer met de mededeling dat mijn moeders wens in vervulling kon gaan. Tsjonge wat was ik (en alle familie) blij zeg. Dinsdag 11 november zouden we al gaan. Van de spanning liepen we 2 dagen te stuiteren en eindelijk was het dinsdagochtend.

We wisten niet zo goed wat we moesten verwachten, maar ons was verteld dat alles goed zou komen. Om half 10 kwamen Hans en Anita aan. Wat een gezellige, lieve vrijwilligers.

Mijn moeder werd heel voorzichtig op de brancard geholpen, gerustgesteld en kon nog even van een slokje koffie genieten.

Toen begon het echte avontuur. Ze werd heerlijk warm ingepakt en heel voorzichtig ging ze de ambulance in. Uitgezwaaid door de verpleging van de hospice begon de reis. Samen met mijn middelste zus reed ik mee in de ambulance. Mijn oudste zus en haar man kwamen rechtstreeks vanuit Emmeloord naar Texel. Onderweg heeft ze heerlijk liggen slapen, maar toen we eenmaal in Den Helder waren, begon voor haar toch ook de spanning. De overtocht met de boot ging perfect.

Eenmaal op Texel was ze heel duidelijk. Zodra je de boot afkomt direct naar links. Dan gaan we eerst bij Ferry op bezoek. Ferry zat natuurlijk al met spanning te wachten en was ook ontzettend blij dat hij mijn moeder nog een keer kon zien. Het was niet mogelijk om bij hem naar binnen te gaan, dus kwam Ferry gezellig in de ambulance zitten. Wat werden er veel herinneringen opgehaald aan alle mooie zomers die ze met elkaar hadden doorgebracht. Mijn vader en Ferry hielpen zomers op de rommeltjesmarkt in Den Hoorn en mijn moeder en Ferry zijn vrouw schonken dan koffie in Ons Huus. Ook werd er regelmatig geklaverjast en gingen ze gezellig met elkaar uit. Na een emotioneel afscheid volgden we onze weg door Den Hoorn richting camping Loodsmansduin. Daar hebben we nog even naar hun “ouwe stekkie” gekeken. Dat bleek wel heel erg veranderd. Waar vroeger 3 caravanplaatsen waren, was het nu helemaal dichtgegroeid. Maar toch goed om het nog een keer gezien te hebben.

Onze rit vervolgde richting het strand naar “Paal 9”. Hier hebben mijn ouders toch ook heel wat uurtjes doorgebracht. Met brancard en al kreeg ze een mooi plaatsje in de serre met het uitzicht op zee. Hier kon ze een poosje tot rust komen. Ondertussen hebben wij heerlijk geluncht en nog even een klein stukje over het strand gelopen.

Mijn moeder had weer wat energie opgedaan en we gingen verder het eiland over, richting Den Burg.

Ons laatste bezoekje voor die dag ging naar haar vriendin An die al jaren in een verzorgingshuis in Den Burg woont.

Met brancard en al ging ze bij An het verzorgingshuis in en wat waren die twee oudjes ontzettend blij dat ze elkaar toch nog een keer konden zien. We hebben ze heerlijk een uurtje alleen gelaten en ze hebben dan ook heerlijk bijgepraat. Dit alles was toch wel heel erg vermoeiend geweest en zo tegen kwart over vijf kwam dan toch het zeer emotionele afscheid.

Met de boot van 18:00 uur staken we weer over naar de vaste wal en rond 20:30 uur waren we weer “thuis” in IJsselstein.

Het personeel van de hospice stond ons al op te wachten en ze waren reuze benieuwd naar alle verhalen van haar wensdag. Nou die verhalen kwamen hoor. Ze was wel ontzettend moe, maar lag alleen maar te “glimmen”. Nu ik dit schrijf (2 dagen later) ligt ze nog steeds met volle teugen te genieten en alle foto’s terug te kijken op haar digitale fotolijstje.

Wat hebben met zijn allen, dankzij jullie, een ontzettend mooie dag gehad !

Hans & Anita hartstikke bedankt, jullie waren top!

Wat ontzettend fijn dat Stichting Ambulance Wens Nederland dit mogelijk heeft gemaakt.

We hopen dat jullie nog lang dit mooie werk kunnen blijven doen.

Laura, Ella & Wilma