9-9-2014 Naar de trouwdag van je zus en zwager gaan is voor veel mensen de gewoonste zaak van de wereld, helaas voor mij niet. Na een relatief simpele val van mijn scooter in 2005 ben ik na vele behandelingen en therapieën min of meer zo slecht geworden dat ik niet langer dan een uur uit bed kan. Dus na veel zoeken op internet kwam ik Stichting Ambulance Wens tegen. Uitgelegd wat mijn ziektebeeld is en wat er aan medische hulp nodig is, was het duidelijk dat mijn wens om de trouwdag van mijn zus en zwager bij te wonen vervuld kon worden. Dolgelukkig was ik er mee en keek enorm uit naar deze dag. ’s Morgens heeft thuiszorg me opgemaakt en gezorgd dat ik alle medicatie bij me had. Keurig op de afgesproken tijd kwam de ambulance voorrijden. Na elkaar voorgesteld te hebben, chauffeur Arie en verpleegkundige Marianne, hebben ze me op de brancard geholpen en gekeken of alles mee was. Alles was mee en zo vertrokken we met zijn vieren naar Hasselt. Uiteraard was mijn man ook mee. Daar hebben we even bij het huis van mijn zus gewacht voor een foto en gingen we naar de trouwlocatie. Daar werd door Marianne keurig gekeken of ik alles qua medicatie gehad had en gingen we naar de dienst. Daar werden na de dienst ook nog foto’s genomen en na afscheid genomen te hebben van het nieuwe echtpaar werd ik weer in de ambulance geholpen. Voor de grap zei ik tegen Marianne “als we toch langs de Mc Donalds komen kunnen we wel even door de Mc drive” Opeens werd ik door haar wakker gemaakt en ze zei we zijn er en inderdaad daar stonden we dan in Zwolle Noord en daar hebben we in de verjaardag ruimte heerlijk gegeten. Een complete verrassing van deze toch al speciale dag. Bij deze willen mijn man en ik Stichting Ambulance Wens dan ook bedanken voor de goede zorgen en het goede werk wat jullie doen met alle vrijwilligers.

Diana en Marcus Adams