Grote dank willen wij uitspreken aan de Stichting Ambulance Wens.Aan de oprichter Kees Veldboer, zijn vrouw en alle 200 medisch geschoolde vrijwilligers.Opgericht uit grote liefde voor de medemens.

Van de 200 vrijwilligers hadden wij het grote genoegen Marianne en Hans als onze begeleiders en verzorgers te hebben gedurende vier dagen en twee nachten.

Nadat mijn man Rob na vijf maanden uitzichtloos lijden in het ziekenhuis , aangaf naar huis te willen wordt hij inmiddels zes maanden 24 uur thuis verpleegd.Toen hij in augustus j.l. wederom slecht nieuws te horen kreeg,was zijn grote wens nog 1 keer naar het huis in Begur te gaan waar wij met ons gezin en vrienden al 20 jaar onze vakantie doorbrengen.Maar hoe komt iemand die niet meer kan lopen,slechts korte tijd kan zitten en dus v.n. moet liggen in Noord-Spanje!Van Danielle uit Naarden had ik gehoord van jullie bestaan.Ik had meteen bijzonder prettige en meelevende gesprekken met Kees en/ of Arie.Wij konden wanneer en hoelang ook door jullie ambulance naar Spanje worden vervoerd.

Ongelooflijk!!

Eerst hebben wij gewacht op de geboorte van onze kleinzoon .Toen konden we met een gerust hart vertrekken.Op woensdag 17 september stond de ambulance om 7 uur voor de deur, met Hans als chauffeur en Marianne als verpleegkundige.Hoe professioneel allemaal.Rob werd vanuit zijn bed op de brancard gelegd,waar hij heel comfortabel lag.Ik zat op de stoel naast hem te genieten van het landschap en de vreugde van onze reis.Om de paar uur stopten we en werd Rob door Hans en Marianne naar buiten gereden voor koffie,broodjes etc.

Altijd weer genoeg aandacht als die ambulance aankwam op zo n grote stopplaats en iedereen kreeg te horen waar het omging.In alle talen veel lof over deze geweldige stichting.Veel ontroering ook .Na een prachtige tocht stopten we in Limoges om daar te slapen.Eerst heerlijk gegeten in een restaurant.Onze binnenkomst op brancard was hilarisch maar gesneden koek voor Hans en Marianne die overal eerst naar binnen gingen om te kijken wat haalbaar was.Op tijd naar bed nadat alle medische handelingen waren gedaan.

Volgende ochtend vroeg op.Naar onze eindbestemming!Onze zoon,schoondochter,lieve vrienden en verpleegkundige Diana waren inmiddels per vliegtuig gearriveerd en vormden een geweldig ontvangstcomité .Het was een emotioneel moment toen Rob na twee dagen rijden door Marianne en Hans het terras werd opgereden.

Dit was nooit gebeurd zonder jullie!!!Wat een liefdevolle zorg,empathie en oprecht medeleven van deze twee mensen.Lekker gelachen hebben we ook met elkaar.Wat een fantastische twee weken heeft Rob met ons allen beleefd.Enorm van en met elkaar genoten met ook hier de beste zorg voor Rob.Het was een aaneenschakeling van mooie momenten.

Toen kwam het moment van weer naar huis gaan.Weer kwamen Marianne en Hans ons ophalen.Weemoedig vertrokken we uit Begur.De heenreis was al een soort vakantie en ook terug hebben Hans en Marianne enorm hun best gedaan om ons weer dat goede gevoel te geven.

De nacht hebben we in Nancy doorgebracht na weer een prachtige reis.Het was een echte Tour de France.Lekker gegeten en geslapen .Er was heel wat mankracht nodig om Rob trappetjes op en af te krijgen maar deze mensen lukt alles.

De volgende dag waren we na een heerlijk ontbijt dan toch echt op weg naar huis.Ineens hadden jullie nog een verrassing in petto.We gingen op kraamvisite bij onze dochter en haar gezin.Dat was de kers op de taart zoals jullie zeiden.Weer een ontroerend moment.

Toen jullie Rob om vijf uur weer in zijn bed hadden gelegd moesten jullie zelf nog uren rijden voordat jullie thuis waren.

Lieve Marianne en Hans .Wat hebben jullie goed voor Rob gezorgd en wat een goeie samenwerking hebben jullie.Het was een vreugde!!Zeven dagen hebben jullie met de ambulance gereden om Rob veertien dagen de tijd van zijn leven te geven.Alles vrijwillig!!!Dank voor alles. De geweldige organisatie en alles wat jullie voor Rob hebben gedaan.

Lieve groet.Rob en Jannie .

P.S.Aan ieder die dit leest:Steun deze fantastische stichting.