Wij willen jullie heel hartelijk bedanken dat jullie als stichting ambulance wens het mogelijk hebben gemaakt dat onze lieve vader en opa nog voor een allerlaatste keer naar Den Helder is geweest.

Mijn opa kreeg twee jaar geleden te horen dat hij longkanker had. Hij is toen geopereerd. Niet lang daarna bleek dat de kanker was uitgezaaid naar verschillende plekken in zijn lichaam. Ze konden niets voor opa doen dan alleen bestralingen om de pijn te verminderen en het wat uit te stellen. Mijn opa was een lieve, zorgzame, actieve, gezellige, humoristische en niet klagende man. Wel had hij het er erg moeilijk mee dat hij niet meer in de tuin kon werken, dagjes weg kon met ons etc. Vaak zei hij tegen ons dat hij nog zo graag naar Den Helder wilde. Om de zee te zien en het huisje waar hij als kind bij zijn zus logeerde.

Toen opa klein was, was hij vaak in Den Helder bij zijn zus te vinden, vertelde hij ons. Hij had er zulke fijne herinneringen aan. Opa wilde toen hij ouder was graag de zee op om te varen. Dit heeft hij nooit gedaan maar de zee bleef hem altijd trekken. Opa spaarde in de tijd dat hij ziek was bootjes. Deze zette hij dan op het raamkozijn zodat hij vanuit zijn bed naar de bootjes kon kijken.

Toen mijn vriend en ik in Kroatië waren hebben we een bootje voor hem meegenomen. Ook mijn moeder, broertjes en zusjes namen een bootje mee voor opa wanneer ze deze in de winkel tegen kwamen. Mijn broertje maakte vaak bij opa’s bed van Playmobil en lego bootjes voor opa. Opa begon steeds vaker te zeggen dat hij naar Den Helder wilde. Hij heeft toen aan de dokter gevraagd of het dan echt niet meer kon. De dokter gaf aan dat het wel wat riskant was en een ontzettend lange reis met de auto of trein. Mijn moeder vond het ook wat spannend om met opa alleen zo’n lange reis te maken, stel dat er wat zou gebeuren onder weg of in Den Helder.

Naarmate opa zieker werd en hij al verschillende dingen had mee kunnen maken waarvan hij dacht dat hij ze niet meer mee zou maken (het voorjaar, de trouwdag van mijn moeder en haar man, de zomer, de terug komst van mijn vriend en mij vanuit Peru en mijn zusjes terugkomst vanuit Roemenië) ben ik gaan rond kijken op het internet om ervoor te zorgen dat opa toch nog naar Den Helder zou kunnen. Ik kwam terecht op de website van stichting ambulance wens.

Ik heb direct opa’s wens ingezonden, dit was onze enige uitkomst om er voor te zorgen dat opa toch nog de zee in Den Helder zou kunnen zien. Snel na de inzending werd mijn moeder gebeld dat opa’s wens vervuld zou worden en dat we op maandag 28 oktober 2013 naar Den Helder zouden gaan.

We hebben het opa verteld en hij kon het haast niet geloven. Hij zou naar Den Helder gaan terwijl hij de hoop eigenlijk al had opgegeven om de zee nog te zien voor hij zou sterven.

Op 28 oktober was het zover, in de ochtend rond 09.00 uur stond er een ambulance voor de deur. Opa en ook mijn moeder en ik hadden er naar uit gekeken en vonden het ook wel wat spannend zo’n lange reis in de ambulance. Opa werd op een brancard gelegd met een warme deken erover en er werd goed gecheckt of opa wel veilig en goed vast zat. Opa lag lekker warm in de ambulance. Hij hoefde niet te zitten, had op deze manier ook geen last van pijn of vermoeidheid.

We moesten drie uur rijden en onderweg werd het weer steeds slechter. Er werd die dag zelfs code rood gegeven wat betreft het weer. Mijn moeder en ik vonden het wel wat spannend want de ambulance schommelde en het waaide en regende ontzettend hard. Maar opa die vond het geweldig, die had geen angst en genoot met volle teugen ervan. Hij zei dat hij het juist geweldig vond dat hij met dit weer naar de zee toe ging omdat de zee dan veel mooier is dan anders.

Toen we aankwamen bij de zee in Den Helder moesten we opa stevig vast houden omdat het zo hard waaide. Opa zou bijna weggewaaid zijn zo hard ging het. We hebben naar de zee gekeken en opa vond het geweldig. Het was echt zijn dag.

Daarna hebben we warme chocolademelk gedronken in een restaurantje die uitkeek op de zee met een stukje appelgebak. Opa genoot ervan en dat kon je echt aan hem zien. De vrijwilligers die met ons mee waren, waren ontzettend aardig en toonden oprechte interesse in ons en in opa. Opa vond het leuk om met hen te praten. Opa was nou eenmaal een echte prater.

Daarna zijn we nog een keer bij de zee wezen kijken en de duinen in geweest. Ook hebben we nog het huisje van opa’s zus bekeken. Hij herkende het nog precies en vertelde er een verhaal over.

Toen we weer terug gingen was opa erg moe. Gelukkig kon hij in de ambulance slapen onder een warme deken. We kijken terug op een geweldige dag waar opa zo van heeft genoten. Hij praatte nog vaak over deze bijzondere dag, vertelde het aan zijn vrienden en aan de dominee. Veel mensen kregen het te horen dat hij met de ambulance naar de zee in Den Helder was geweest en dat mijn moeder en ik dat voor hem hadden geregeld via stichting ambulance wens.

Wanneer ik dan bij opa op bezoek was zei hij me dat hij de zee iedere keer weer voor hem zag en dat hij steeds terug dacht aan deze mooie dag. Op 05 januari 2014 is opa helaas overleden. We missen hem iedere dag maar we weten dat opa nu bij God is waar hij ook zo naar uit had gezien. We zijn heel blij dat opa voor zijn sterven nog de zee in Den Helder heeft kunnen zien. Wij hadden de hoop en de mogelijkheid zelf al opgegeven om in Den Helder te komen, maar we zijn dankbaar en blij dat er een stichting bestaat als ambulance wens die deze dingen wel mogelijk kan maken.

Lieve groetjes van Debby