Beste stichting ambulance wens, Ik zou ook nog naar aanleiding van de bijzondere dag een mailtje met ons verhaal sturen dus bij deze!

Eerst een kort stukje over Charl, Charl is mijn broer. Hij heeft toen hij 24 jaar oud was een herseninfarct gehad aan zijn linkerzijde. Alles wat eerst vanzelfsprekend was, was het daarna niet meer. Charl kon zijn rechterarm niet meer gebruiken hij kon zijn rechterbeen niet meer gebruiken en zijn spraak was helemaal weg. Maar wat bleek? Charl was een vechter, een doorzetter eerste klas. In relatief korte tijd heeft hij zo hard gevochten als kon, en kon hij weer vrijwel geheel leven zoals "normaal was" Hij deed vrijwilligerswerk, hij kon op een normale fiets fietsen, hij werkte, volgde op zijn werk de nodige opleidingen en woonde gewoon zelfstandig. Hij kwam veel bij ons op bezoek om bijvoorbeeld, af en toe een middag met de kinderen te spelen, een spelletje met mijn dochter, een balletje trappen met mijn zoon. Ook at hij geregeld mee of nam hij een bakje met eten mee. Ik deed zijn haar praatte wat over films dronken een bakkie, hij was altijd als een van de eerste die me een berichtje stuurde met moeilijke dagen en of door de telefoon zong met de verjaardagen, kortom ik zag hem vaak en graag.

Totdat hij op 11-2-2013 voor de tweede maal werd getroffen door een herseninfarct dit keer aan de rechterzijde. Charl is sinds die dag gevangen in zijn lichaam. In het begin wisten we niet wat er geestelijk nog "over" was. Maar elke dag verder blijkt dat hij nog lijkt op de Charl die ik zo lief heb. Weer vecht hij hard. In het begin tegen hele zware longontstekingen, die elkaar snel opvolgde en de een nog heftiger bleek dan de andere. Later om niet meer gevangen te zitten. Maar de strijd kan niet gewonnen worden. Zijn woorden kunnen niet meer uitgesproken woorden, zijn armen kunnen niet bewegen en op het wiebelen van zijn tenen na is er geen verdere beweging in zijn benen.

Charl gaat van de IC( intensive care) naar de MC (medium care) naar de afdeling neurologie, uit het ziekenhuis gaat hij naar verpleeghuis overrhijn en van een revalidatie afdeling naar de verzorgafdeling. Zijn situatie verbeterd nauwelijks, er word een nieuwe stoel aangevraagd een plaats in Alphen aan de Rijn en een communicatiecomputer (besturing met de ogen) maar ook op dat moment is me moeder druk bezig met iets leuks voor Charl te verzinnen.

En er komt antwoord in de vorm van wensrijders! We zouden het zo tof vinden als Charl naar zijn club feyenoord kan gaan. Het verloopt allemaal vrij vlot, en al snel horen we dat we geen wedstrijd kunnen bijwonen maar wel een training. En al gauw komt de wensrijders met een datum vrijdag 23 augustus is er een openbare training en daar gaan we heen.

Ian (Charl zijn kleine neefje van 8 jaar) en ik mogen met Charl mee. En vrijdag na een hele ochtend naar het stuiteren van mijn zoon gekeken te hebben gaan we naar Charl toe. Als we aankomen slaapt hij en samen met iemand van de verpleging zorgen we dat alle medische spullen klaarliggen. De sonde word in de rugtas gedaan en we zijn er klaar voor. De wensrijders zouden er om 14:00 zijn en het is 13:30, wachten heeft nog nooit zo lang geduurd maar daar zien we de bus aankomen, precies op tijd. Wat fijn!!! Charl slaapt nog steeds, en er komen drie medewerkers aanlopen met een brancard en Mario de ambulancebeer. Er komt enorm veel emotie los bij mij, eindelijk weer wat leuks doen met mijn broer. Wat heb ik dat gemist!!! Wat zijn de mensen lief en rustig. Met het overhevelen van Charl van zijn bed naar de brancard word hij wakker, en is alert om zich heen aan het kijken. Nadat alle instructies zijn doorgegeven gaan we met een goed gevoel met hun mee. De ambulance bus in.

Eigenlijk begint hier al het uitje, eindelijk weer samen wat leuks doen, op weg naar iets wat leuk is om te doen. Zo bijzonder Charl is de hele rit emotioneel, maar ik kan zien aan zijn ogen dat het van een geluksgevoel is. Ian kijkt zijn ogen uit in het bijzondere vervoersmiddel.

Aangekomen bij feyenoord blijkt de training niet bij het trainingsveld te zijn en hebben de mensen die daar aanwezig zijn het idee dat de hele training niet doorgaat. Ik hoop dat Charl er niet veel van mee krijgt wat bij mij zitten op dat moment de zenuwen al erg hoog. Met mijn moeder heb ik contact via what's app en ook zij krijgt het spaansbenauwd....het zal toch wel doorgaan. Al rijdend naar de Kuip blijkt daar de training te zijn!!! Lieve help wat een geluk en wat een zenuwen. Daar aangekomen geeft het geweldige personeel eerst in alle rust Charl zijn medicijnen, wat geeft dat een vertrouwd gevoel, hoe ze met Charl praten, hoe rustig ze blijven en hoe ze laten voelen en merken; wij zijn er vandaag helemaal voor jullie!!! Er komt een beveiligingsman aanlopen en verwelkomt ons, hij heeft ook een mededeling: De training is eerder begonnen en binnen nu en 15 minuten klaar. Dat kan die niet menen precies vandaag!!!!

Er word vaart achter gezet om Charl toch zo snel mogelijk bij de training te krijgen, de beveiligings mensen hebben voor deze situatie een vaste plek aan de zijkant van het veld. Een speciale plek voor Charl waar vandaan hij echt werkelijk niets ziet. Ook dan blijven de mensen van de wensrijders rustig maar laten het er niet bij zitten. Na dat de wensrijders wat druk zetten krijgen ze het toch voor elkaar dat Charl iets dichterbij mag komen, niet geheel van harte maar het mag. Op het moment dat ze het hek willen openen stappen de spelers het veld af. Neeeeeeeee ik kan wel schreeuwen en huilen, maar ik denk op dat moment aan Charl en aan mijn zoon laat het schreeuwen achterwege maar het huilen kan ik niet inhouden. Zie bij mijn broer enorme teleurstelling....... Dit was waar die al een week naar uitkijkt elke keer als er over gesproken word om moet huilen en het dreigt uit te lopen op een grote teleurstelling. De wensrijders zijn ook even uit het veld geslagen, maar geven het zeker niet op. Ze willen dan dat er wat mogelijk word gemaakt met een kort contact tussen Charl en Koeman. Op dat moment kijken de beveiligings mensen of we van een andere planeet komen en zeggen keihard: Nee dat kan niet geregeld worden. De wensrijders vragen zich hardop af of er wel beseft word, wat er voor organisatie zit achter zo een dag. Maar de mensen van feyenoord twijfelen of zoiets geregeld kan worden kijkend naar de bui van meneer Koeman. ( de dag daarvoor verloren) Charl kan niet anders dan meekrijgen wat er allemaal gebeurd, en ik probeer positief te blijven, mijn zoon begrijpt er helemaal niets van wat er allemaal gebeurd. De wensrijders blijven rustig en positief, maar ook zo duidelijk kijkend naar oplossingen. Er word heen en weer gebeld en uit eindelijk krijgen we het verlossende woord: Ja er kan contact komen met Koeman. Godzijdank!!! de wens van Charl, het zij in andere vorm, maar gaat uitkomen.

En daar komt Koeman de trap aflopen met een enorme doos in zijn handen. Charl en ik huilen van blijdschap maar ook zeker van alle spanningen die vrij komen. Hij loopt met de grote doos naar de auto en komt vervolgens naar Charl lopen. (helaas dus niet een supporterspakket;-)) Hij geeft Charl een hand en gaat met hem op de foto, vervolgens nog een foto met z'n alle. Daarna komen alle spellers gedoucht en omgekleed om de paar minuten aanlopen, en behulpzame man van feyenoord verzoekt alle spelers om even naar Charl toe te gaan en met hem op de foto te gaan. Ik blijf foto's maken en Charl blijft alert. Na een stuk of wat spelers bedenkt iemand van de verpleging dat het wel erg leuk zou zijn om hun handtekeningen, op het shirt wat Charl aanheeft te laten zetten. Alle spelers die nog aankomen lopen gaan met Charl op de foto en zetten hun hantekening op het shirt. Charl houdt alles in de gaten en staat elke foto er klaarwakker op. Zolang heb ik hem zelden wakker gezien! Het wachten is nog op Pelle, maar na een tijdje komt hij, in zijn trainingstenue, erg leuk en ziet er ook wel "echter"uit. Hij gaat op de foto met Charl en met Ian en is erg vriendelijk.

Na alle foto's, komt weer een wensrijder met een nieuw idee: Is Charl wel eens bij het museum geweest? Er blijft maar meegedacht worden en niets wijst er op dat het een lange dag is voor hun. Ze nemen echt alle tijd. En dus gaan we naar het museum een vrouw van feyenoord loopt met ons mee en via een bijzondere route komen we bij het museum in alle rust gaan we langs alle vitrines die vol liggen met herinneringen( van betere tijden).

En dan komt er aan deze dag een einde, we rijden weer naar huis in de bijzondere ambulance. Charl kan zijn ogen niet meer open houden. Ook Ian is een stuk stiller dan op de terug weg.

Terug aangekomen in overrhijn zijn we moe maar erg voldaan, en voelt een "bedankt" als een understatement van wat ik eigenlijk wil zeggen voor deze geweldige mensen. Maar aangezien er niets is wat de lading dekt, blijft het bij een BEDANKT!!!!!

Charl zijn shirt blijkt alleen erg vies te zijn en moet hij dus gewassen worden en verdwijnen alle handtekeningen in het water. Na contact met wensrijders komt feyenoord met het voorstel om zijn shirt op te sturen en krijgen we hem vol met de handtekeningen terug. Daar wachten we nu op, dan kan hij in een mooie lijst in zijn nieuwe kamer komen. Om samen met Mario de ambulancebeer te verwijzen naar een schitterende dag. Die niet geheel soepel verliep maar dankzij drie top mensen van wensrijders, is er alles, echt alles uitgehaald wat bij feyenoord in de mogelijkheden lag.

Elke keer als we het in de dagen erna met Charl over hadden was hij emotioneel, deze ervaring kan niemand hem afpakken.

lieve wensrijders, enorm bedankt voor jullie inzet gedurende deze dag!!!!! met hele lieve groet Charl, Ian en Chantal