Onlangs vervulden we de 20.000e wens. In de loop naar die mijlpaal namen verschillende vrijwilligers en nabestaanden het woord. Vandaag is het woord aan iemand die al sinds het eerste begin bij de stichting betrokken is: de vrouw van Kees senior, Ineke Veldboer.

Als eerbetoon. Aan 20.000 herinneringen voor het leven. “Als ik terugdenk aan hoe het allemaal begon, dat sta ik versteld van hoe groot het allemaal is geworden. En dat hebben we vooral aan de kracht van Kees sr. te danken. Hij liet zich nooit tegenhouden. Zorgde er altijd voor dat dingen voor elkaar kwamen, ook als dat niet vanzelf ging.

Het idee voor Stichting Ambulance Wens ontstond tijdens Kees' werk als ambulancebroeder. Hij bracht een meneer naar het ziekenhuis voor een behandeling, maar al snel bleek dat de behandeling niet door zou gaan. Daarom besloten ze hem naar het Vlaardingen Havenhoofd te brengen, waar hij weer even naar de voorbijvarende boten kon kijken. Toen Kees later thuiskwam, wilde hij er direct voor zorgen dat deze man – een oud-zeeman - ook nog één keer kon gaan varen. Zo werd de allereerste wens een feit.

Samen gingen we aan de slag om van dit initiatief een stichting te maken. Eerst met alleen een telefoon en een website, maar al snel begon het balletje te rollen. Binnen de kortste keren was ons huis omgedoopt tot hoofdkantoor. Alle kastjes die je opentrok zaten vol met spullen van de stichting en er waren altijd vrijwilligers over de vloer. We deden alles zelf, van het ontwerpen en vouwen van folders tot de planning en het benaderen van locaties. Het was druk, maar we kregen zoveel energie als iets lukte. Kees kon zelfs het onmogelijke voor elkaar krijgen. Zo gingen we van een spontaan idee in de woonkamer, naar een stichting met 270 vrijwilligers en meerdere internationale samenwerkingen.

Toen Kees sr. twee jaar geleden overleed, moesten we alles opnieuw ontdekken. Alles stond op z’n kop, Kees jr. werd in het diepe gegooid en ik was als een soort wandelende encyclopedie die overal iets vanaf wist en zich overal mee bemoeide. Het was zeker zoeken de laatste jaren, maar het is bijzonder om te zien wat we met z'n allen hebben neergezet. Zeker als je kijkt naar de passie die van alle vrijwilligers afstraalt. En als ik Kees junior nu bezig zie… Het is echt ongelofelijk hoe goed hij het doet.

We zijn ondertussen al 16 jaar verder, maar ik ben nog lang niet klaar met mijn werk voor de stichting. Ik ben dankbaar dat ik deel uitmaak van dit mooie geheel. Eerst als verpleegkundige, nu als manusje van alles. Langzaam probeer ik steeds meer los te laten, maar de stichting is zo’n enorm groot deel van mijn leven. Zolang het leuk blijft, blijf ik me inzetten en helpen waar ik kan.”