Aan 20.000 herinneringen voor het leven.

Hans Valken is al 15 jaar vrijwilliger als chauffeur. “De allereerste wens die ik deed, was een hotelovernachting in Maastricht. Ik moest meneer ’s avonds ophalen in Medemblik en naar Maastricht rijden. Daar zouden we dan blijven slapen om de volgende dag naar de Grote Kerk daar te gaan. Via een kerk in Den Bosch zouden we weer terugrijden. Hij wilde graag wat kaarsjes branden. Niet voor zichzelf, maar zodat zijn familie het goed zou krijgen. Rond een uur of elf kwamen we aan in het hotel in Maastricht, maar een uur later kwam zijn dochter alweer naar beneden: ‘papa voelt zich slecht, hij wil naar huis.’ Het was mijn eerste rit, ik wist niet wat ik moest doen. Tuurlijk vond ik het goed om direct weer terug te rijden, maar zover kwam het niet. Boven in de hotelkamer, in de armen van zijn vrouw, overleed hij.

Schrikken, maar het mooie was dat we niet veel later samen met de familie stonden te lachen. ‘Het was altijd al een gekke vent, die zulke rare dingen deed’, zeiden ze. ‘Gelukkig heeft hij nog naar Maastricht kunnen gaan.’ Iedereen weet hoe ziek de wensers zijn. Wij, de familie en zijzelf. Het is dan minder een verrassing als het fout gaat.

Want we kunnen ze niet beter maken. Dat weet iedereen. Het enige wat we kunnen doen is een hele leuke dag bezorgen. Je ziet ook vaak dat de patiënt zelf de ziekte al heeft geaccepteerd en juist daarom open staat om nog even helemaal te genieten van het leven. Het gevecht is klaar en heeft plaats gemaakt voor levensplezier. En dat is zo mooi, want het gevecht verliezen doen we uiteindelijk allemaal.

Ik ben sinds 1 juni klaar met werk, dus ik kan nu m’n hart en ziel kwijt bij de stichting. Zo help ik ook mee met het zorgen voor het wagenpark. Ik heb me altijd ingezet voor een ander, je krijgt daar zoveel dankbaarheid voor terug. En wat kost het mij nou eigenlijk? Een vrije avond, meer niet. We gaan van A naar B, we zijn er even uit. En na B rijden we weer terug naar A. Zoiets simpels, heeft zoveel betekenis voor een ander.

Als ik de mensen ’s avonds terugbreng en ze lachend achterlaat omdat ze een schitterende dag hebben gehad, dan heb ik mijn salaris binnen.”