Aan 20.000 herinneringen voor het leven. Net voordat mijn moeder in 2013 overleed, gingen we samen op wens. Mijn vader was chauffeur en Ineke, mijn stiefmoeder, ging mee als verpleegkundige. Het was mooi om weer even een leuk moment met elkaar te kunnen beleven. Zonder het ziekenhuis, zonder gedoe. Als je die foto's ziet dan komen al die mooie herinneringen gelijk weer naar boven. Hetzelfde geldt voor de wens die werd vervuld voor mijn goede vriendin Renate. Zij was naar het ziekenhuis gegaan met buikpijn en hoorde toen dat ze helemaal vol zat met kanker. Ze werd opgenomen en vier weken later naar het hospice gebracht. Zij wilde graag nog een keer naar huis. De kamer van haar dochtertje zien. Ik was er als vriend bij. Ik zag hoe de vrijwilligers haar geruststelden, grapjes maakten. Ik vond dat ontzettend mooi om te zien. We hebben haar op de bank getild en daar heeft ze eigenlijk drie uur lang gezeten. Wat zitten kijken en kletsen over van alles en nog wat. Dat was voldoende om een wens te zijn. Dat ik precies weet hoe het is om op wensdag te gaan, maakt mijn werk soms wel moeilijk. Ik weet precies wat zoiets met iemand doet. Maar juist dat motiveert me ook om het telkens weer te regelen. De energie die je terugkrijgt is niet te beschrijven. Het is denk ik ook niet te vergelijken met een ander soort baan. Voor ons is het heel normaal wat we doen, maar voor de mensen die bellen, die vaak al moed hebben moeten verzamelen, is het zo bijzonder. Als wij binnen een minuut kunnen bevestigen dat we alles kunnen regelen, zeg maar welke dag, dan voel je de opluchting door de telefoon. Vandaag is het twee jaar geleden dat mijn vader plotseling overleed. Vanaf dat moment sprong ik op een rijdende trein. Maar ik wist vanaf moment één: we hebben hier 270 supervrijwilligers. Zij hebben mij geholpen om door te gaan. Natuurlijk ging niet alles in één keer goed, maar het belangrijkste is dat de wensen worden vervuld. En dat is altijd gelukt. Nu al 20.000 keer. Als je dan beseft dat het 16 jaar geleden bij ons aan de keukentafel begon, dan mogen we denk best een beetje trots zijn. Ik weet zeker dat mijn vader dat ook is. Er gaat geen week voorbij zonder dat hij hier ter sprake komt. Hij heeft als oprichter heel veel indruk gemaakt, bij heel veel mensen. We zijn nog lang niet klaar met het doorzetten van zijn werk. Tijdens presentaties over ons werk hoor ik soms opmerkingen als: ‘Als ik dit geweten had, had mijn vader nog zus of zo kunnen doen.’ Daar kan ik echt van balen. Dus we rusten niet tot iedereen ons kent. Iedereen moet weten hoeveel er mogelijk is. Wij staan klaar om jullie die geweldige dag te bezorgen. Altijd.