Aan 20.000 herinneringen voor het leven.

Xandra Lustenhouwer stond als vrijwilliger aan de wieg van de stichting. “Ik heb de stichting van het begin af aan opgebouwd zien worden. Samen met de oprichter Kees Veldboer heb ik enorm veel wensen mogen vervullen. In het begin deed hij nog veel wensen zelf, inmiddels staat er een grote organisatie waar we trots op mogen zijn.” “Voor ik bij de stichting kwam, was ik vrijwilliger bij de Zonnebloem. Vergelijkbaar werk, maar toen ik voor het eerst van Stichting Ambulance Wens hoorde, was ik direct verkocht en ben ik daar aan de slag gegaan. Ik ben verpleegkundige, dus ik ben graag van betekenis voor anderen. Het is niet alleen mijn vak, ik zie het echt als mijn roeping.” “In al die jaren dat ik er heb gewerkt, is er veel veranderd. Maar wat altijd is gebleven, is de kwaliteit van de zorg. We werken met het beste materieel en een heel deskundig team, dat volledig op de hoogte is van de situatie van de wensers. Alles verloopt heel medisch verantwoord. Dat moet ook wel, want als wenser moet je je overgeven aan de zorg van een ander. Dat blijft spannend voor ze, dus is vertrouwen de basis. Pas als dat er is, kunnen zij zich focussen op een mooie dag.” “Dat vertrouwen die mensen in je stellen, vind ik eigenlijk het mooist. Zo heb ik een wens meegemaakt van een man die altijd is verzorgd door zijn zus. Toen deze zus zelf heel ziek werd in een verpleeghuis terecht kwam, wilde hij haar opzoeken. Net op een dag dat het heel heftig ijzelde, wat hem angstig maakte. Ik heb hem gerustgesteld, verteld dat we winterbanden hadden en het rustig aan zouden doen. Uiteindelijk is het allemaal gelukt en werd het een supermooie dag. Na afloop, toen ik hem in z’n bed had gelegd, vroeg hij: ‘Mag ik je wat vragen. Mag ik je om je te bedanken een kus geven?’ Dat vond ik zo speciaal. Dat hij van zo angstig, naar zo dankbaar ging. Dan ben je echt trots dat je verpleegkundige bent.” “Eigenlijk ben ik altijd trots na een wensdag. Maar de meest dierbare dagen zijn voor mij de dagen waarop we mensen naar een uitvaart brengen. Stel je eens voor dat je niet naar de uitvaart van je zus, je vader of misschien wel je kind kan. Daar moet je toch niet aan denken? Ik ben zo blij dat ik in de positie ben dat ik mensen daarbij kan helpen.” Binnenkort vervullen we de 20.000e wens. Een mijlpaal waar we trots op zijn, maar die ons ook laat nadenken. Want 20.000 wensen, betekent ook 20.000 mensen. Met ieder hun eigen leven en een eigen, uniek verhaal. Allemaal hebben ze ons de eer gegeven om deel uit te maken van dat verhaal. Allemaal hebben ze ons uitgenodigd om samen nog één dag te beleven om nooit te vergeten.